Μια Κυριακή στην εξοχή

του Γιώργου Τούλα

Από τα πιο όμορφα πράγματα που μου συνέβησαν ήταν μια Κυριακή στην εξοχή. Το κινητό μου είχε κλείσει ευτυχώς από μπαταρία από νωρίς, περπατούσα στο αρχαιολογικό πάρκο του Δίον, στην Πιερία και ξεμάκρυνα για λίγο από τον ομάδα που ξεναγούνταν. Σε ένα παραδεισένιο τοπίο ανάμεσα σε αρχαία λουτρά, αγορές ρωμαϊκών χρόνων, μύθους κυρίαρχους, στη σκιά του Ολύμπου, μικρές λίμνες που σχημάτιζαν τα νερά που κατέβαιναν από το βουνό, κοπάδια από χήνες και νούφαρα και κόρες αρχαίες να στέκουν αιώνες εκεί ακίνητες. Παραμύθι. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως ίσως θα μπορούσα να ζήσω πια μακριά από την καθημερινότητα μιας πόλης αβάσταχτης, από τις αφορμές για εγκεφαλικό που προσφέρει απλόχερα η ζωή σε ένα αφιλόξενο άστυ, σε μια χώρα χωρίς αρχή, μέση και τέλος στη λειτουργία της, χωρίς κανόνες και σεβασμό. Αλλά και σε μια χώρα που κατάπιε δέκα χρόνια ισοπεδωτικής κρίσης χωρίς μάθημα κανένα. Και αν δεις τη μεγάλη εικόνα, σε μια ήπειρο που βαδίζει στα τυφλά ολοταχώς σε ένα παρελθόν που νόμιζε πως είχε ξεμπλέξει από αυτό.

Ήταν τόσο δυνατή η αντίθεση των αισθημάτων εκείνης της Κυριακής στην εξοχή με τα αισθήματα μαυρίλας και αδιεξόδου των υπολοίπων ημερών που μοιραία η ζυγαριά λειτούργησε προς το μέρος της. Κάθε φορά που η ασφυξία με κυκλώνει τελευταία ανοίγω φωτογραφίες τραβηγμένες εκεί, η μυρωδιά του χώματος, ο ήχος των πτηνών που διέσχιζαν το νερό, μια βίδρα που λιάζονταν στην όχθη, το στρώμα των κίτρινων φύλλων και οι κόρες που μας κοιτούσαν σοφές και ατάραχες. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί μέχρι σήμερα ότι ανήκω αλλού από αυτή την πόλη.