Μια μέρα που δέχτηκα να συμμετάσχω σε μια παράσταση

Η πρώτη φορά που πήγα θέατρο, αν εξαιρέσεις τις παιδικές παραστάσεις της Μαίρης Σοΐδου,  ήταν το χειμώνα του 1981 στη Όπερα της Πεντάρας του Μπρεχτ που ανέβασε ο Κούνδουρος στο ΚΘΒΕ. Από τότε το ερωτεύτηκα το θέατρο. Είδα εκατοντάδες παραστάσεις όλων των ειδών. Σπουδαίες ερμηνείες, πρωτοποριακές σκηνοθεσίες, ιερά τέρατα, ανερχόμενους που ξεφούσκωσαν μετά, πολυδιαφημισμένες μπαρούφες, ακαδημαϊκά ανεβάσματα, παιδιά στα πρώτα τους βήματα που μετά έγιναν σπουδαίοι, παρεΐστικες παραστάσεις, προσπάθειες σε υπόγεια, πανάκριβες παραγωγές, ακόμα και μπουλούκια που έκαναν αρπαχτές στην επαρχία. Επιθεωρήσεις μυθικές της Ελεύθερης Σκηνής, θρυλικές παραστάσεις του Θεατρικού Εργαστηρίου, της Πειραματικής και του ΚΘΒΕ, την Πατεράκη, τις Νέες  Μορφές και την Ακτίς Αελίου που ανανέωσαν το θέατρο της πόλης με νέο αίμα. Τα είδα όλα. Όσα άντεχα.

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω μια παράσταση από μέσα. Από την προετοιμασία της. Τη μαγεία του χρόνου που περνάει στο τελευταίο πεντάλεπτο πριν ανοίξει η αυλαία. Το μάζεμα των ηθοποιών λίγο πριν βγουν στη σκηνή για να ευχηθούν όλα να πάνε καλά. Το στήσιμο. Τον πυρετό και την αγωνία του τέλους. Το μεγάλο στοίχημα του χειροκροτήματος. 

Ένας από τους λόγους που δέχτηκα να συμμετάσχω στην παράσταση Ορυχείο Ίψεν ήταν γιατί η περιέργεια είναι πιο δυνατή από τη συνήθεια καμιά φορά. Και για μια φορά ήθελα από την καρέκλα του θεατή να περάσω στην άλλη πλευρά. Η πρόταση του Χάρη Πεχλιβανίδη και της Κορίνας Βασιλειάδου ήταν ένα τσίγκλισμα αυτόν τον εξαιρετικά στενάχωρο χειμώνα. Και χτες βράδυ, λίγο πριν ξεκινήσει η πρόβα τζενεράλε, η Έφη Σταμούλη γύρισε και μου είπε κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ: “Σε ποια άλλη δουλειά ντύνεσαι, στολίζεσαι, μεταμορφώνεσαι και βγαίνεις και λες αυτό είναι η δουλειά μου;’’ Μαγικό πράμα το θέατρο. Χθες βράδυ ένιωσα όπως εκείνο το πρώτο βράδυ που έφυγα από τον εξώστη της ΕΜΣ έχοντας δει τον πρώτο Μπρεχτ. Γεμάτος.

Απόψε και για πέντε νύχτες το Ορυχείο Ίψεν ανεβαίνει στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου. Και χαίρομαι πολύ γιατί αυτό το ωραίο ταξίδι, στο τέλος της παράστασης που έστησαν τα παιδιά, κάνει το θεατή να νιώθει πως οι δυο ώρες που πέρασαν τον έβαλαν στη διαδικασία της σκέψης πάνω στη ζωή μας σήμερα. Πάνω στο καλό και το κακό της εξουσίας. Πάνω στο πώς το φαγητό δεν πρέπει να το τρώμε αμάσητο. Όποιος και αν μας το σερβίρει. Σπουδαίο πράγμα το θέατρο ντοκουμέντο. Σε κάνει να νοιώθεις άβολα στο κάθισμα σου. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική από την προηγούμενη γιατί κάθε νύχτα το κοινό είναι αλλιώτικο. Αυλαία και πάμε.

Και τώρα έφτασε ή ώρα της Νορβηγίας. Η ώρα να εξηγήσουμε στους ξένους πως στήθηκε αυτή η παράξενη χημεία. Καλεσμένοι του ιδρύματος Ίψεν, στην πόλη Σκιέν του νορβηγικού νότου ταξιδέψαμε μαζί με το Χάρη Πεχλιβανίδη και την Κορίνα Βασιλειάδου για να παρουσιάσουμε εδώ σε ένα διεθνές ακροατήριο μια παράσταση που απασχόλησε το κοινό της Θεσσαλονίκης πέρσι. Ένα ναι μπορεί να σε πάει τελικά πολύ μακριά…

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα σημαντικά και γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.