Μία μέρα στο Metropolis!

Λέξεις: Ευθύμιος Σαββάκης Εικόνες: Ελένη Βράκα

Περνώντας την πόρτα του «Αθλητικού Metropolis» στα Κωνσταντινοπολίτικα βλέπεις έναν πάγκο με εφημερίδες, τον Κωστή Ραπτόπουλο με άγριες διαθέσεις πριν βγει στον… αγωνιστικό χώρο και το σηματάκι του «On Air» αναμμένο. Το σηματάκι αυτό, άλλωστε, έχει χαρίσει στο συγκρότημα την πρωτιά στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης! Μία πρωτιά που επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και έχει προκαλέσει αίσθηση. Ποτέ, άλλωστε, ένα αθλητικό ραδιόφωνο στην Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να φτάσει στην κορυφή, «εκθρονίζοντας» παραδοσιακά δημοσιογραφικά συγκροτήματα.

Αρχιτέκτονας αυτής της επιτυχίας δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Στέλιο Γρηγοριάδη, τον «Ζοζέ Μουρίνιο» του 1ου ορόφου.

«Είναι πρωτοφανές. Δεν έχει γίνει ποτέ και ούτε το πίστευε κανείς, για να είμαστε ειλικρινείς, ότι θα πρωτεύσει ένα αθλητικό ραδιόφωνο στις μετρήσεις, το οποίο, μάλιστα, απευθύνεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στον ανδρικό πληθυσμό. Συμβαίνει, όμως, να ενδιαφέρονται και πολλές γυναίκες για τον αθλητισμό, είτε αναζητώντας την ψυχαγωγία μέσω του ραδιοφώνου είτε συνοδεύοντας τους άντρες τους σε μία μετακίνηση με το αυτοκίνητο.

Πλέον αισθάνεσαι την υποχρέωση να γίνεις ακόμα καλύτερος, να ασχολείσαι όχι μόνο με τα αμιγώς αθλητικά θέματα αλλά και με τα ζητήματα εκείνα που βασανίζουν τον πολίτη κάθε μέρα. Προσπαθούμε να μην είμαστε σε μία γυάλινη σφαίρα κλεισμένοι και να μην αφοσιωνόμαστε μόνο στο οφσάιντ, στο γκολ και στο καλάθι, αλλά να ασχολούμαστε και με προβλήματα που μας ταλαιπωρούν και έχουν να κάνουν με την ίδια την ύπαρξή μας. Η συνταγή είναι αυτονόητη για εμάς, απλά προσθέσαμε και τα κατάλληλα υλικά για να κερδίσουμε και την εκτίμηση του κόσμου. Αυτό είναι το σημαντικό.

Όταν κατεβαίνω Αθήνα ακούω τα αθλητικά ραδιόφωνα της πόλης να δω τι παίζουν και σε τι μήκος κύματος κινούνται. Δεν νομίζω, αλήθεια, ότι υστερούμε σε κάτι. Τα περισσότερα έχουν ένα τελείως μονότονο πρόγραμμα, βγάζοντας συνέχεια τους ανταποκριτές των ομάδων να πουν τα ίδια και τα ίδια, την ώρα που, ενώ η δεξαμενή των συνεντεύξεων είναι τεράστια στην πρωτεύουσα, αυτές λείπουν από τις εκπομπές. Εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη κυνηγάμε και το τελευταίο «μυρμήγκι» για να βγάλουμε φρέσκα πράγματα και κάτω, ενώ τα έχουν όλα στα πόδια τους, δεν τα εκμεταλλεύονται», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Του ζητάω να μου αφηγηθεί ιστορίες όλων αυτών των χρόνων πίσω από τα μικρόφωνα που του έχουν μείνει αξέχαστες. «Έχουν συμβεί δεκάδες πράγματα, τα οποία τα βιώνουμε τελείως διαφορετικά από μέσα, σε σχέση με τον τρόπο που τα εισπράττει ο ακροατής. Δηλαδή ο τελευταίος προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται σε έναν καβγά μεταξύ Ραπτόπουλου και Κόκκινου, ενώ εμείς έχουμε τη δυνατότητα να το δούμε κιόλας. Είναι ένα έργο με λίγους θεατές και πιστέψτε με είμαστε προνομιούχοι. Πρόκειται για θέαμα. Επίσης, υπάρχουν ατελείωτες στιγμές γέλιου στον αέρα με ακροατές, οι οποίες έχουν γίνει σποτάκια, παίζονται όλα αυτά τα χρόνια και συνεχώς εμπλουτίζονται. Το κοινό σου προσφέρει πάντα πολύ υλικό, όπως επίσης και τα μαργαριτάρια των παραγωγών», προσθέτει την ίδια ώρα που απέναντί μας ο Ραπτόπουλος μιμείται (μοναδικά) τη φωνή της κοπέλας στη γραμματεία, η οποία τον χαζεύει με το στόμα ανοιχτό.

«Ο Κωστής είναι ο σέντερ φορ του σταθμού μας, αν και έπαιζε τερματοφύλακας. Υπάρχουν, όμως, πολλοί ρολίστες παίκτες και εξίσου ικανοί με τον Ραπτόπουλο, γιατί ένας σέντερ φορ μόνος του δε σκοράρει».

Η πάσα έχει δοθεί. Ο Ραπτόπουλος αρπάζει το μικρόφωνο και κάθεται στον «θρόνο» του. «Το μυστικό της επιτυχίας είναι το μεράκι για το αντικείμενο, οι περισσότεροι που βρισκόμαστε εδώ το κάνουμε από μεράκι, είτε είμαστε οπαδοί, είτε παραγωγοί. Είναι βασικό να αγαπάς αυτό που κάνεις. Στο Metropolis υπάρχει πλέον δημοκρατία. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι αυτό που σου λέω. Και μέσα σε αυτή τη δημοκρατία γεννήθηκε η καλή σχέση παραγωγών και ρεπόρτερ που παλιά δεν υπήρχε γιατί κυριαρχούσε ο ανταγωνισμός. Έφυγαν ορισμένα… κακά στοιχεία που δημιουργούσαν έριδες και τα πράγματα έχουν φτιάξει. Κάποτε βέβαια θα προσπαθήσω να σταματήσω και να βρίζω, αλλά έχω δρόμο ακόμα (γέλια). Το αξιοπερίεργο σε όλο αυτό είναι ότι παραδόξως σταδιακά αποκτούμε κι ένα γυναικείο κοινό που συμμετέχει ενεργά. Ως σέντερ φορ της ομάδας δεν θα έλεγα ότι μοιάζω με τον Αθανασιάδη του ΠΑΟΚ γιατί δεν με φορτώνει ο Λίνο όπως πρέπει στο πρώτο δοκάρι (γέλια). Αυτό βελτιώνουμε εδώ πέρα. Το φόρτωμα. Μόνο έτσι σκοράρεις και πας μπροστά. Και στο λέω εγώ που κυνηγιέμαι με το διαφημιστικό τμήμα κάθε μέρα γιατί δεν εκμεταλλεύονται κάποιες παρουσίες όπως… τη δική μου», τονίζει με νόημα ενώ εξηγεί στη φωτογράφο της συνέντευξης τι είναι το ελληνικό πρωτάθλημα.

«Πρόκειται για μία τσόντα με τον Μηνά Χατζησάββα και τη Χρυσούλα Διαβάτη. Μίας κακής ποιότητας τσόντα που τη βλέπουμε γιατί δεν μπορούμε να δούμε κάτι άλλο. Τα νέα παιδιά, όμως, με την τεχνολογία και το ίντερνετ μπορούν από 13 χρονών να δουν τα ξένα πρωταθλήματα, υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ, με Μπραντ Πιτ, Μισέλ Φάιφερ κτλ. Και όταν έχεις μπροστά σου τη Μισέλ Φάιφερ δεν θέλεις ούτε να κοιτάξεις τη Διαβάτη».

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.