Μια μεθεόρτια ανάγνωση των εκλογών

Λέξεις: Ρία Φελεκίδου

Τίποτα δεν είναι καινούριο. Από το καινούριο πήραμε μια μυρωδιά και για ποικίλους λόγους και λάθη, άρχισε να εξαϋλώνεται. Αυτά που εκτυλίσσονται τα έχουμε δει και ξαναδεί. Η Δεξιά «Πατέρας», η Δεξιά «Βαθύ Κράτος» επιβάλλει την παρουσία της ως μια φωλιά προστασίας από τις ανατροπές και τις αλλαγές που θα αποσταθεροποιήσουν…

Τι; Τη διαφθορά; Το μεγάλο βόλεμα των πολλών και το μικρό βόλεμα των λίγων; Τις προεκλογικές ελεημοσύνες και τους θιάσους των αυλών; Τη συρρίκνωση της Δημόσιας Υγείας, την επίθεση στη Δημόσια Παιδεία; Το γύρισμα της πλάτης στους καλλιτέχνες, τους αρχαιολόγους, τους εκπαιδευτικούς; Το πρόταγμα του κέρδους μπροστά στην προστασία του περιβάλλοντος; Τον αυταρχισμό στην άσκηση της εξουσίας; Την «επιδότηση» της φωνής των ΜΜΕ;

Όχι, ας ησυχάσουμε τίποτα δε θα αλλάξει. Ο ελληνικός λαός μίλησε. Κάποιοι πείστηκαν από τα πατερναλιστικά καλέσματα, κάποιοι από τα επικοινωνιακά τρυκ και τα καλοσοβατισμένα προφίλ, κάποιοι έχουν λαμβάνειν ή έχουν ήδη λάβει στις παρυφές της «ευδαιμονίας».

Από την άλλη, η αριστερά, συνεπής στην ανίατη παιδική ασθένεια των αγεφύρωτων διαφορών της, βαθαίνει με συνέπεια τα μικρά και μεγάλα χάσματα στον πολιτικό λόγο και τα προγράμματά της. Ποτέ δεν μπόρεσε να βρει μια κοινή γραμμή πλεύσης, να εστιάσει σε εκείνα που την ενώνουν και όχι σε εκείνα και τη χωρίζουν. Επιπλέον, το ότι μία παράταξη στο όνομά της (στο όνομα της αριστεράς) δοκιμάστηκε στον κυβερνητικό στίβο, εγκαταλείποντας κάποιες κόκκινες γραμμές ή ιδεοληψίες (κατά πώς το βλέπει κανείς), οδήγησε σε ένα ισχυρό οπλοστάσιο επιχειρημάτων αμφισβήτησης της ιδεολογικής και πολιτικής της καθαρότητας από τους «συγγενείς» της.

Είναι γεγονός πως υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και τοποθετήσεις και κανείς, άτομο ή κόμμα ή ιδεολογικός χώρος, δεν υποχρεούται σε συμβιβασμούς για ζητήματα που θεωρεί δομικά ή σε υπαναχωρήσεις στο όνομα της συμπόρευσης στο τιμόνι της εξουσίας ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όπως είναι επίσης γεγονός, πως αυτές τις βαθιές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές σε αρκετές περιπτώσεις τις αντιλαμβάνονται ως τέτοιες μόνο εκείνοι που τις επικαλούνται και πολύ συχνά ο στόχος είναι να τις ενισχύσουν και να τις κλιμακώσουν και όχι να τις αποδυναμώσουν και αυτό, για την αριστερά, δεν είναι πρωτόγνωρο. Υπάρχει πάντα βέβαια το ερώτημα αν ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία με αξιώσεις μπορεί να στηρίζει ουσιαστικά το κίνημα στους δρόμους και τα συνδικάτα ή αν θέλοντας και μη, υποκύπτει σε κάποιες συστημικές στρατηγικές.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τις απαντήσεις αυτές οι πλέον ακατάλληλοι να τις δώσουν είναι οι κομματικοί επιτελείς των παρατάξεων, οι οποίοι, αργά ή γρήγορα, παθαίνουν ένα είδος πολιτικού απομονωτισμού και βλέπουν την πραγματικότητα διαστρεβλωμένη, ενώ οι εκτιμήσεις τους είναι εμβαπτισμένες στις ευκτικές ή τις προστακτικές τους και όχι στα δεδομένα.

Από την άλλη, ο κόσμος, οι εκλογείς, ευτυχώς ή δυστυχώς μοιάζουν στην πλειονότητά τους θεατές στη σκηνή της ζωής τους. Κάποιοι εντυπωσιάζονται από την υποκριτική δεινότητα των πρωταγωνιστών, άλλοι επιτρέπουν τα πάντα στους σταρ και εξαγριώνονται από τις ατέλειες των υπόλοιπων, άλλοι παρακολουθούν επιλεκτικά και κλείνουν αυτιά και μάτια σε ορισμένες σκηνές, είναι εκείνοι που καραδοκούν ένα ρολάκι κομπάρσου στην παράσταση κι άλλοι που απλώς τρώνε τα σπόρια τους με βουλιμία.

Στη σκηνή, τα πρόσωπα υπακούουν σε ρόλους και αυτοσχεδιάζουν, δημιουργούν τους κόσμους των ψευδαισθήσεων που δικαιούται να λαχταρά ο θεατής (αλλά όχι ο ψηφοφόρος) και διεκδικούν την παραμονή τους στο θεατρικοπολιτικό μετερίζι τους. Το σταθερό χειροκρότημα παρά τα ακραία λάθη στα χάσματα της υποκριτικής τους, μεταμορφώνει τους σταρ σε αλαζονικά τέρατα με το ακαταλόγιστο ως πάσο κοινή συναινέσει. Φοβάμαι, πως πολύ συχνά, μεγάλο μέρος των θεατών, ξεχνά να αναζητήσει το διακύβευμα του έργου. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά που η πραγματικότητά τους θα συγκρουστεί μετωπικά με το σανίδι.

Στο μεταξύ, κάποιοι δικαίως ή αδίκως κατακρημνίζονται, κάποιοι νεκρανασταίνονται, άλλοι παίρνουν εν λευκώ τα κλειδιά για άλλη μια τετραετία, δικαιώνοντας εκείνα που δε θα θυμίσω, γιατί είναι θέμα ατομικής μνήμης και συνείδησης να τα θυμόμαστε. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα εκλογικά αποτελέσματα μοιάζουν με τραγέλαφο. Ή ακόμη και με ύβρη.

Δεν ξέρω από πού θα αντληθεί η ωριμότητα στα κομματικά επιτελεία για να δουν τα λάθη τους σε κάποιες περιπτώσεις ή να αξιοποιήσουν προς όφελος του ελληνικού λαού την ευκαιρία που τους δίνεται σε κάποιες άλλες. Για να είμαι ειλικρινής, φοβάμαι πως τίποτα από αυτά δε θα γίνει, για λόγους που ήδη έχω αναφέρει. Ίσως πρέπει να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω και να δούμε τη σκιά μας. Εκείνη, ανεπηρέαστη από το οπτικοακουστικό πανηγύρι, τις μεταμφιέσεις και τις εμμονές μας μπορεί να ανοίξει τον δρόμο στις κατακερματισμένες αλήθειες μας.