Μια νέα διδάσκουσα του Πανεπιστημίου για όσα ζήσαμε χθες

Λέξεις: Κλεονίκη Αλεξοπούλου

Είδα τι έγινε στο ΑΠΘ το πρωί. Στον ύπνο μου είχα άγχος για τις διαλέξεις του Οκτώβρη, πρώτη φορά θα διδάξω συστηματικά σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Ονειρεύτηκα ότι δεν ήμουν έτοιμη για την πρώτη διάλεξη, ξέχασα το στικάκι μου, τα λόγια μου. Ανησυχούσα για τα συγγράμματα, αν είναι τα κατάλληλα, αν θα έχουν πρόσβαση οι φοιτητές στην ξενόγλωσση βιβλιογραφία. Αν θα με καταλαβαίνουν, αν θα μιλάμε την ίδια γλώσσα ή έχω κάπου χαθεί στο χάσμα γενεών.

 Κι αντί στον ξύπνιο μας, στις συνελεύσεις και στις παρέες μας να συζητάμε τέτοια πράγματα, αντί να μιλάμε για σεμινάρια, πραγματικές βιβλιοθήκες κι ερευνητικά προγράμματα, συζητάμε συνεχώς κι αδιαλείπτως για την καταστολή ή την απειλή καταστολής, για την πανεπιστημιακή αστυνομία, το ξύλο και τα χημικά. Κι όχι γιατί έχουμε κάποια λόξα ή κρυφό βίτσιο στα σωματεία και στους συλλόγους να ξοδεύουμε ενέργεια και χρόνο στις πύλες ιδρυμάτων, να αναλωνόμαστε σε αυτήν την επαναλαμβανόμενη και αδιέξοδη κουβέντα, αλλά γιατί έτσι έχουμε μάθει, έτσι έχουμε εκπαιδευτεί μέσα στα χρόνια, ότι αυτή είναι η δουλειά κι αποστολή μας, να απαντάμε στην καταστολή. 

Μας μάθανε, μας αναγκάσανε να είμαστε αυτό, ενώ μπορεί να θέλουμε να γίνουμε κάτι άλλο για αλλαγή, να δημιουργήσουμε κάτι, κάτι καινούριο και σταθερό. Οι θεσμιστές, οι λάτρεις των θεσμών και των κανόνων, πρώτοι αυτοί θα έπρεπε να δουν τον φαύλο κύκλο και να τον σπάσουν. Πρώτοι αυτοί θα έπρεπε να ξεμπερδέψουν το κουβάρι κι αντί να μιλάνε για “βία από όπου κι αν προέρχεται” να πάρουν ξεκάθαρη θέση κατά της κρατικής βίας κι υπέρ της μουσικής και της ελευθερίας.

 Όταν ο Θανάσης κι ο Αγγελάκας, σας αρέσουν-δεν σας αρέσουν κατά τ’ άλλα, “μαλώνανε” τα παιδιά στην Αρβανίτσα για τα καπνογόνα, παροτρύνανε τα παιδιά να προστατεύσουν το δάσος, το κάνανε με γλύκα, με κατανόηση, όπως θα το κάνανε στα παιδιά τους και στα παιδιά της γειτονιάς. 

Γιατί για αυτούς και για μας, τα παιδιά είναι παιδιά όλων, δεν χωρίζονται σε “αλήτες” που καλώς κοπανιούνται στις ζαρτινιέρες και σε “καλόπαιδα” της ΔΑΠ. Οι φοιτήτριες είναι φοιτήτριες και ανήκουν δικαιωματικά στο χώρο του πανεπιστημίου, αυτός είναι ο θεσμικός τους ρόλος, αν θέλετε. Από τα πρώτα-πρώτα πανεπιστήμια στο Μεσαίωνα, τα νέα φιλοσοφικά ρεύματα και κινήματα αμφισβήτησης έβγαιναν απ’ τους φοιτητικούς κόλπους. Δεν πάει άλλο, δεν γίνεται άλλο να δεχτούμε αυτή τη μιντιακή διαστρέβλωση και τον ιστορικό αναθεωρητισμό που τη συνοδεύει.

 Το φοιτητικό σώμα μπορεί να είναι εκλογικό σώμα, μπορεί να είναι πολιτικές και καλλιτεχνικές συλλογικότητες, μπορεί να είναι reading groups, αλλά απλοί καταναλωτές προϊόντων ή εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου δεν είναι. Κι αυτό δεν είναι ιδεαλισμός, είναι ιστορικός υλισμός. Αποχωρήστε απ’ τα πανεπιστήμια, φύγετε απ’ το σπίτι μας, το σαλόνι, τα γραφεία μας… Και ξαναελάτε για άλλους λόγους, για τα δικά σας παιδιά, για μια ομιλία, για ένα βιβλίο δανεικό. Τότε θα σας καλωσορίσουμε!

*Η Κλειώ Αλεξοπούλου είναι νέα διδάσκουσα του ΑΠΘ.