Μια νύχτα στα επείγοντα

Προσοχή! Το παρακάτω κείμενο δεν είναι πολιτική αντί-διαφήμιση, ούτε καταγγελία. Άλλωστε δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε ειδικός πολιτικός αναλυτής. Ένας απλός πολίτης είμαι, ελπίζω ενεργός όταν χρειάζεται.

Χτες, Σάββατο κατά τις 10 το βράδυ πήγαμε στο νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος στη Θεσσαλονίκη. Ο λόγος ήταν μια 24ωρη οξεία γαστρεντερίτιδα με επίμονο υψηλό πυρετό και διάρροια. Ο κίνδυνος αφυδάτωσης ήταν έντονος, άρα ο ορός και η ιατρική διάγνωση παθολόγου αποτελούσαν μονόδρομος.

Αυτό που συναντήσαμε από την πρώτη στιγμή ήταν τεράστιες αναμονές και έναν κόσμο ταλαιπωρημένο. Η αναμονή έφτανε στα όρια του εξευτελισμού, ειδικά για τα απλά ιατρικά θέματα, τα μη επείγοντα.

Οι νοσηλευτές και το υπόλοιπο ιατρικό προσωπικό ήταν πολύ φιλικοί και με κατανόηση στην αναμονή.

Στις διαμαρτυρίες μας για τις 2ωρες και τις 3ωρες αναμονές η απάντηση ήταν η ίδια:

«Έχετε απόλυτο δίκιο. Αυτό ζούμε σε κάθε εφημερία πολύ καιρό τώρα.»

Μια νοσηλεύτρια μας είπε ότι είχε μεταφερθεί από άλλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης λόγω έλλειψης προσωπικού. Μία άλλη ότι στον Ευαγγελισμό στην Αθήνα σε κάποια τμήματα οι αναμονές μπορούν να φτάσουν στις 8 ώρες!

Επιμείναμε, υποδεικνύοντας εκνευρισμένοι να βάλουν ορό, έστω στην αναμονή. Τεράστιο λάθος και απρέπεια, αφού δεν είμαστε γιατροί. Αλλά να περιμένεις αφυδατωμένος στην είσοδο νοσοκομείου σου προκαλεί μεγάλο εκνευρισμό, βλέποντας την ίδια ώρα να εισέρχονται πιο επείγοντα περιστατικά και η αναμονή να μεγαλώνει όσο περνάει η ώρα.

Σε κάποια φάση πέρασαν από το μυαλό μας παρανοϊκές και απαράδεκτες σκέψεις: «Την επόμενη φορά είναι καλύτερα να έρθουμε με ασθενοφόρο!».

Δηλαδή να παρακαλάς να είσαι σοβαρό και επείγον περιστατικό για να μειωθεί η αναμονή σου. Παράνοια κανονική.

Πολλοί ασθενείς δεν άντεξαν την αναμονή και αποχώρησαν. Ένας μονολόγησε: «Καλύτερα να πεθάνω σπίτι μου!». Έτσι, ανέλπιστα η αναμονή μας λίγο μειώθηκε. Φυσικά αναρωτήθηκα τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι ασθενείς το Σαββατοκύριακο.

Όλες αυτές τις ώρες εγώ στεκόμουν έξω και παρατηρούσα τους υπόλοιπους συνοδούς και ασθενείς. Άνθρωποι κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι και απελπισμένοι. Σε μια Ελλάδα που σίγουρα δεν ηγείται καμίας «4ης βιομηχανικής επανάστασης» όπως ακούμε τελευταία.

Μιας Ελλάδας που αν δεν έχεις κάποιο πρόγραμμα ιδιωτικής νοσηλείας, τότε ελπίζεις ή και προσεύχεσαι να μην πέσεις στην ανάγκη κάποιου δημόσιου νοσοκομείου. Κάτι που είναι εντελώς αδύνατο, ειδικά για πιο σοβαρά περιστατικά. Με λίγα λόγια, στην Ελλάδα αν δεν πληρώσεις «δουλίτσα» δεν γίνεται.

Θα ήθελα να ξέρω αν οι πολιτικοί μαζί με κάποιους δημοσιογράφους που μας βομβαρδίζουν με κομματικά δελτία τύπου, παρέα με ψηφοφόρους, έχουν κάνει κάποια αυτοψία η ρεπορτάζ σε κάποια εφημερία ενός δημόσιου νοσοκομείου. Και δεν μιλάω για πρωινά σόου με κάμερες. Θα ήθελα να ξέρω επίσης, αν όλοι αυτοί έχουν κάποια πρόσφατη εμπειρία νοσηλείας σε δημόσιο νοσοκομείο.

Για να λέμε και τα θετικά, μετά από 3 ώρες έγινε διάγνωση, μπήκε όρος, έγιναν εξετάσεις και βραχεία εισαγωγή. Όλα όπως έπρεπε. Οι υποδομές παλιές, κάπου βρώμικες, αλλά το ιατρικό προσωπικό άψογο και πάντα ευγενικό.

Γενικά θεωρώ ότι το προσωπικό στις δημόσιες ιατρικές δομές αυτήν την περίοδο κάνει μια από τις πιο δύσκολες δουλειές που υπάρχουν, ενώ θεραπεύουν και δίνουν διαγνώσεις κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες.

Τελικά, Κυριακή στις 6 π.μ., σαφώς καλύτερα μετά από 2 ορούς και την συνταγή και τις εξετάσεις στα χέρια πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.

Περάσαμε από το Πανεπιστήμιο και είδαμε την κλασική κλούβα με τα ΜΑΤ στην Αγίου Δημητρίου, να κάθονται έξω στο πεζοδρόμιο και να φυλάνε το άδειο Πανεπιστήμιο!

Και εκεί θυμήθηκα τα λόγια της καλής νοσηλεύτριας στην υποδοχή, όταν την πίεσα να μας πει ποτέ θα γίνει η πρώτη εξέταση και διάγνωση. Μας κοίταξε στα μάτια ανήμπορη και απελπισμένη και μας είπε:

«Μας οδηγούν σε κλείσιμο!»