Μια ωραία Κυριακή στο αγρόκτημα
Μια Κυριακή στη Θέρμη στις εγκαταστάσεις της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής μπορεί να σε γεμίσει αισιοδοξία και χαρά.
Την Αμερικάνικη Γεωργική Σχολή οι πιο πολύ τη γνωρίζουμε από το κλασικό, σήμα κατατεθέν της πόλης, γυάλινο μπουκάλι του γάλατος που μεγαλώσαμε και τα πρόσφατα χρόνια από τα περίφημα αυγά και τις γαλοπούλες του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού. Στη σχολή είχα βρεθεί πολλές φορές και με διάφορες αφορμές, από ένα γάμο έως μια παρουσίαση bartenders και από μια έκθεση αφισών του Θεσσαλονίκη Αλλιώς μέχρι το γιορτασμό της Μέρας Ανεξαρτησίας της Αμερικής. Ποτέ όμως δεν είχα την ευκαιρία να ξεναγηθώ στο σύνολο των εγκαταστάσεων της, να γίνω αυτόπτης μάρτυρας του συνόλου της δουλειάς που γίνεται στο παλαιότερο αμερικάνικο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας.
Δέχτηκα λοιπόν με χαρά την πρόσκληση να περάσω εντός της μια Κυριακή. Και η μέρα ξεκίνησε με ένα ποτήρι ζεστή σοκολάτα, φτιαγμένη από το περίφημο γάλα της και κατέληξαν σε ένα εξαιρετικό τραπέζι με την περίφημη γαλοπούλα της και κουβέντα με τους ανθρώπους της που μοιάζουν απόλυτα ταγμένοι σε ένα σκοπό για τον οποίο αξίζει να δουλεύει κανείς με πάθος και αυταπάρνηση. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το τυπικό βιογραφικό της λέει πάνω κάτω το εξής:
Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1904, όταν μετά από 30 χρόνια ιεραποστολικής υπηρεσίας στα Βαλκάνια, ο Dr. John Henry House και η γυναίκα του, Susan Adeline, ίδρυσαν την Αμερικανική Γεωργική Σχολή στα προάστια της Θεσσαλονίκης. Οι εκτενείς λιμενικές εγκαταστάσεις της πόλης και η πρόσφατη, τότε, λειτουργία σιδηροδρομικών γραμμών έδωσαν πρόσβαση σε χωριά της ενδοχώρας, τους πληθυσμούς των οποίων στόχευε να υπηρετήσει η Σχολή. Οι πρώτοι μαθητές ήταν αγόρια, τα οποία είχαν ορφανέψει κατά τη διάρκεια εξεγέρσεων που σηματοδότησαν την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη.
Ο Dr. House ήταν γνωστός ως «πρακτικός ιδεαλιστής» και ήταν αφοσιωμένος «στην εκπαίδευση όλου του ατόμου: στο μυαλό, στα χέρια και στη ψυχή». Πρακτική άσκηση σε φυτά μεγάλης καλλιέργειας και σε λαχανικά, αμπελώνες και δενδρόκηπους, ζωική παραγωγή και παραγωγή μεταξοσκωλήκων και σε βιομηχανικές δεξιότητες όπως η ξυλουργία, οι κατασκευές και η σιδηρουργία, εξόπλισαν τους αποφοίτους της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής ώστε να πετύχουν στη γεωργία και – με τον καιρό – να συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη της αγροτικής Ελλάδας. Ταπεινές δωρεές κεφαλαίου και εξοπλισμού από ένα μικρό κύκλο υποστηρικτών στις Η.Π.Α., βοήθησαν το Ίδρυμα να επιβιώσει στα πρώτα του χρόνια, καθώς υπήρξε μάρτυρας των δύο Βαλκανικών πολέμων, του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και των μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών και προσφύγων από την Μικρά Ασία στην Ελλάδα.
Η δεκαετία του 1930, περίοδος επέκτασης των ακαδημαϊκών εγκαταστάσεων και εισαγωγής των τελευταίων γεωργικών καινοτομιών στην Ελλάδα, έδωσε τη θέση της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή, τον επακόλουθο Εμφύλιο Πόλεμο (και την απαγωγή από αντάρτες ολόκληρης της τάξης των τελειόφοιτων), αλλά και στις συνεχείς προσπάθειες, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που ακολούθησαν τον πόλεμο, για βελτίωση της ποιότητας της αγροτικής εκπαίδευσης που προσέφερε η Σχολή στον αγροτικό πληθυσμό.
Το 1941 η Αμερικανική Γεωργική Σχολή κλείνει. Ο χώρος της Σχολής επιτάσσεται από τις Δυνάμεις του Άξονα και ένα χρόνο αργότερα ο Charles Lucius House και η Ann Kellogg House απελάσσονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Liebenau και Ιlag VII/Laufen. Μετά τον πόλεμο, το 1945 ξεκινά η ανοικοδόμηση και επαναλειτουργία της.
Έκτοτε η ανάπτυξη είναι διαρκής. Σήμερα εντός της λειτουργούν παιδικός σταθμός, νηπιαγωγείο, δημοτικό Λύκειο και σε λίγο γυμνάσιο, το περίφημο Κολέγειο Perotis, από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο και μεταπτυχιακό τμήμα.
Τα σχολεία της είναι τα σχολεία που ζηλεύεις και θα ήθελες να ήσουν παιδί και να φοιτούσες και συ. Εκτός από τις εγκαταστάσεις που μοιάζουν βγαλμένες από επιστημονική φαντασία για τα ελληνικά δεδομένα, ακόμα και του σήμερα, τους κοιτώνες, τις αίθουσες με τα πειράματα, τους λαχανόκηπους και τα θερμοκήπια για τα πιτσιρίκια που θέλεις να χωθείς εντός τους, είναι η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία που ακολουθείται και το αποτέλεσμα της δουλειάς, τόσο απτό, τόσο για να το καμαρώνεις.
Τα προϊόντα της σχολής, που τα ίδια τα παιδιά φροντίζουν για την παραγωγή και βελτίωση τους, αλλά και η έρευνα, πόσο σπουδαίο κομμάτι πάνω στην τεχνολογία τροφίμων για τόσους και τόσους οργανισμούς και εταιρίες που τους εμπιστεύονται να την κάνουν. Μόνο μια επίσκεψη στο μαγαζάκι της Σχολής, ανοικτό και επισκέψιμο κάθε μέρα πλην Κυριακής, θα σε πείσει για τον πλούτο και την αξία της δουλειάς εδώ. Από το υπέροχο Ξινόμαυρο κρασί τους μέχρι τις χυλοπίτες που παράγουν εδώ.
Θα μπορούσε να γράφει κανείς για μέρες για αυτό το θαύμα που συντελείται πάνω από έναν αιώνα σε αυτά τα 750 στρέμματα στη Θέρμη. Για αυτό τον παράδεισο, που χάρη στη γενναιοδωρία τόσων και τόσων ευεργετών έκανε πράξη ένα όραμα μοιάζει ακόμα και σήμερα αδιανόητο. Και το προχωρά στο μέλλον. Σαν ένα καλοκουρδισμένο εργοστάσιο.
Μονάχα που εδώ πέρα από τις μηχανές και τα κτίρια μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους, αποφοίτους εκατόν δυο χρόνων που πίνουν νερό στο όνομα της σχολής τους. Μιας σχολής που χάρη στις υποτροφίες, τις δυνατότητες και το πείσμα και τη συνέπεια των ανθρώπων της έγινε το απόλυτο σύμβολο της διαφορετικής εκπαιδευτικής διαδικασίας που εμπνέει και δημιουργεί υπέροχα αποτελέσματα.
Πέρασα την πιο εμπνευστική Κυριακή των τελευταίων μηνών στις εγκαταστάσεις της. Ένας μαγικό κόσμος κρύβεται εδώ δίπλα στη πόλη. Και δρα αθόρυβα και δημιουργικά σαν την κυψέλη. Ακατάπαυστα.
Θα βρείτε τα πάντα για τη σχολή εδώ
