Μία παραίτηση και ένας ιστορικός κύκλος

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν, για την αριστερά και για τη χώρα, ένα πρόσωπο κρίσιμο. Επηρέασε καθοριστικά την πορεία των πραγμάτων σε διάφορες καμπές.

Ήταν ο πολιτικός που σφράγισε περισσότερο τη δεκαετία (χοντρικά 2009-2019) της κρίσης. Υπήρξε, άλλωστε, ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της κρίσης και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για 15 χρόνια. Με τα θετικά του και με τις αντιφάσεις του.

Η κρίση ήταν, προφανώς, αυτή που πυροδότησε τις πολιτικές εξελίξεις. Η παρουσία του Τσίπρα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την κατεύθυνση και τη μορφή που αυτές πήραν. Τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά και για αυτό συγκεντρώνει την ενόχληση ή την οργή πολλών από τη δεξιά, την κεντροαριστερά και την αριστερά.

Τα τελευταία 11 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε δυο εθνικές εκλογές και αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση σε άλλες 5 εκλογικές διαδικασίες. Κάτι απολύτως μη αναμενόμενο 12 χρόνια πριν.

Η κυβέρνηση του 2015, το δημοψήφισμα, η υποχώρηση και το τρίτο μνημόνιο, η Συμφωνία των Πρεσπών είναι σημαντικές στιγμές αυτής της περιόδου.

Ένας πρωθυπουργός χωρίς βαρύ οικογενειακό όνομα, χωρίς να προέρχεται από ένα μεγάλο παραδοσιακό κόμμα ή κάποια ελίτ.

Η κυβερνητική εμπειρία είχε επιτυχίες, ατολμίες και λάθη.

Ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίζεται μια κληρονομία είναι ο αναστοχασμός. Κριτική χωρίς απαξίωση. Αναγνώριση χωρίς εθελοτυφλία.

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα κλείνει, πράγματι, έναν ιστορικό κύκλο. Ίσως με καθυστέρηση.

Ανοίγει, ταυτόχρονα, μια σειρά από ενδεχόμενα που δε θα επηρεάσουν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.