Μια παρολίγον επίθεση εντός του “ασύλου” του ΑΠΘ

Πριν λίγες μέρες, ένα επικίνδυνο περιστατικό έλαβε χώρα στους χώρους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η περιγραφή του από το άτομο που το έζησε και προτιμά να παραμείνει ανώνυμο.

Το Σάββατο 14/10 το απόγευμα βρέθηκα στο χώρο του ΑΠΘ με ένα φίλο. Ήταν η μέρα όπου γινόταν ο βραδινός ημιμαραθώνιος στη Θεσσαλονίκη και συμμετείχαμε σε αυτόν. Καθώς ο φίλος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου μπορούσαμε να παρκάρουμε εντός του ΑΠΘ, πράγμα πολύ βολικό καθώς το κέντρο της πόλης ήταν πρακτικά αποκλεισμένο.

Κινούμενοι από το εσωτερικό του χώρου προς τα έξω στην έξοδο της Εθνικής Αμύνης είδαμε 3-4 ανθρώπους ακριβώς δίπλα στην έξοδο, αλλά από τη μέσα πλευρά του ΑΠΘ. Οι άνθρωποι αυτοί φανερά δεν ήταν φοιτητές ή καθηγητές και μιλούσαν σε κάποια ακατανόητη γλώσσα. Βγήκαμε κανονικά από το χώρο.

Μετά από λίγο έπρεπε να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο κι έτσι κάναμε την αντίθετη πορεία, δηλαδή από την Εθνικής Αμύνης προς το εσωτερικό του ΑΠΘ. Η ώρα ήταν γύρω στις 19:30. Αφού είχαμε διασχίσει λιγότερο από 10 μέτρα εντός του Πανεπιστημίου, ξαφνικά βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από επτά ανθρώπους, προφανώς μιλάμε για τους ίδιους με πριν, οι οποίοι έβγαλαν μαχαίρια. Δε μας μίλησαν ούτε τους μιλήσαμε. Συνεχίσαμε να περπατάμε αυξάνοντας ελαφρά το βηματισμό. Οι τύποι αυτοί μας κοίταξαν πάρα πολύ καλά, αλλά δεν έκαναν καμία άλλη κίνηση προς εμάς. Τελικά, μας άφησαν να φύγουμε.

Είμαι 100% βέβαιος ότι ο λόγος που δε μας επιτέθηκαν ήταν το ότι φορούσαμε αθλητικά ρούχα και δεν κρατούσαμε τίποτα στα χέρια μας. Θεώρησαν ότι και να επιτεθούν δεν είχαν να κερδίσουν κάτι. Αν κρατούσαμε μία τσάντα ή κάτι άλλο, δεν ξέρω ποια θα ήταν η τύχη μας.

Δεν μπορώ να σκεφτώ καν το σενάριο να ήμασταν γυναίκες. Το βέβαιο είναι ότι είδαμε τη ζωή μας να περνάει μπροστά από τα μάτια μας σε fast forward. Κι όλα αυτά έγιναν πολύ λίγα μέτρα δίπλα από την είσοδο του ΑΠΘ, οποιοσδήποτε από το δρόμο μπορούσε να καταγράψει τη σκηνή. Άρα, δε μιλάμε μόνο για συμμορίες που απειλούν ευθέως, αλλά και που δε φοβούνται τίποτα, καθώς δεν κάνουν καν τον κόπο να κρυφτούν.

Εκ των υστέρων μαθαίνω ότι υπάρχουν αρκετά αντίστοιχα καταγεγραμμένα περιστατικά, δε μας έτυχε κάτι σπάνιο. Και τώρα το ερώτημα είναι βέβαια γιατί να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Πιστεύω ότι δεν είναι θέμα ούτε της Πρυτανείας ούτε της Αστυνομίας. Είναι ένα καθαρά πολιτικό θέμα. Αν ήθελαν να καθαρίσουν το Πανεπιστήμιο από τέτοιου είδους συμμορίες, θα το έκαναν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Αλλά δεν το θέλουν για μια σειρά από άλλους λόγους, τους οποίους μπορεί να σκεφτεί ο καθένας από εμάς. Το να καταγγείλουμε εμείς το περιστατικό είναι κάτι πραγματικά αστείο όταν τέτοιες καταστάσεις σχεδόν ευνοούνται ανοιχτά από τις πολιτικές συνθήκες εδώ και χρόνια.

Οπωσδήποτε κάτι πρέπει να γίνει πριν να έχουμε βιασμούς, σοβαρούς τραυματισμούς ή θανάτους εντός του “ασύλου”. Αλλά, ρεαλιστικά, το μόνο που θα γίνει είναι να μάθουμε να μη διασχίζουμε το ΑΠΘ όταν δεν είναι απολύτως απαραίτητο. Τα χειρότερα θα έρθουν, είναι νομοτελειακά βέβαιο.