Μια πόλη χωρισμένη στα (ΕΡΤ)…τρία – Μια χώρα στα χαμένα

Του Γιάννη Τσολακιδη 

Με ειδοποίησαν στις 6:10 το πρωί, σε λίγο και άλλοι και άλλοι «έπεσε σύρμα» που λέμε… «Μπήκαν στην Αγία Παρασκευή».

Είχα πέσει μόλις στις 4 τα χαράματα για ύπνο. Είχα και πυρετό… Η πρώτη ηλίθια ερώτηση που έκανα ήταν «δεν είναι άσκηση επαγρύπνησης, που λέγαμε ε;» και η απάντηση:  «Ε, άμα συμμετέχει με όσα δείχνει και λέει  και ο Σκάι στην άσκηση, τι να σε πω…»

Έκτοτε πέσανε και άλλα τηλεφωνήματα και μηνύματα. Ανέκτησα δυνάμεις- που λένε- και μετά από κάνα-δυο Παναντόλ και κάμποσες τύψεις που δεν βρέθηκα στην Αγγελάκη από νωρίς, μπήκα στα socialmedia.

Οι συνάδελφοι μιλούσαν από το πρωί, άλλωστε έχουμε μείνει πια η μόνη τηλεόραση της ΕΡΤ. Αλλά και το μόνο ραδιόφωνο, δικτυωμένες με Θεσσαλονίκη οι ΕΡΑ όλης της Ελλάδας.

Στο μεταξύ οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  κουβαλούσαν ακόμη το «άρωμα» της χθεσινής νύχτας για το φεστιβάλ Κινηματογράφου, οι γλυκύτατοι φίλοι, (λεγόμενοι και «θυρωροί» -μου αρέσουν πολύ!!!),  έστελναν την,  πλούσιας χρωματικής πανδαισίας  «καλημέρα» τους. 

Για μας η καλημέρα ήταν μια αλυσίδα κλειδωμένης πόρτας με …χειροπέδες!!! Επετεύχθη και αυτό, η κυβέρνηση συνέλαβε μια πόρτα, αυτήν της ΕΡΤ.

Γιατί, φυσικά,  οι ιδέες δεν συλλαμβάνονται, δεν φυλακίζονται.

Μετά το μεσημέρι κατέβηκα στο κέντρο. Πώς να ταιριάξεις το παζλ…

Στη διαδρομή από Αγγελάκη προς Λεωφόρο Στρατού, μεσολαβούν τα φοιτητικά καφέ. Γεμάτα χαρούμενες, ανέμελες, γελαστές φατσούλες,  ωραία κορμιά και πρόσωπα ανυποψίαστων νεαρών παιδιών για το τι συμβαίνει γύρω τους. Με απόλυτη, έως σκανδαλώδη άγνοια ότι περνάνε γύρω τους χειροπέδες. Ίσως και ευχαριστημένα στις δικές τους ευδαιμονικές  αόρατες χειροπέδες…

Πέρα από την Αριστοτέλους και μετά προς δυτικά, ανάμεσα σε σκηνοθέτες, ηθοποιούς, παράγοντες, δημοσιογράφους και χαρούμενους υπαλλήλους κι εθελοντές του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, «χορεύουν» τα όνειρα εκατοντάδων νεαρών σινεφίλ να γίνουν κάποτε αυτοί που τώρα θαυμάζονται και χειροκροτούνται. Ένα μεγάλο πολιτιστικό και ανέκαθεν ιδεολογικά αλλά και …τοπικιστικά φορτισμένο γεγονός  εξελίσσεται μακράν των καθημερινών «ιστορικών» εξελίξεων, εγκλωβισμένο στον αυτισμό του αλλά και στην πλήρη παράδοσή του σε ένα αδιέξοδο μείγμα προσπάθειας κουλτούρας και… προσπάθειας εμπορικότητας και – κυρίως- εκτός λαϊκού ερείσματος, αγάπης, αγκαλιάσματος…

Στη Λεωφόρο Στρατού, ταυτόχρονα, μαζεμένα το απόγευμα κάπου 500 άτομα. Ορκίζονται και φωνάζουν  πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος… παρά μόνο με την ΕΡΤ ανοιχτή και παραγωγική, εκφράζουν ακόμη μια φορά την… παρανομία της κυβέρνησης και όχι την δική τους, παράνομα τους απέλυσαν, παράνομα και αντισυνταγματικά έκλεισαν την ΕΡΤ, με πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που… η ισχύς της έληξε, γιατί δεν ψηφίστηκε από την Βουλή εντός των προθεσμιών που όφειλε… Παράνομα απομακρύνουν τους εργαζόμενους από την Αγία Παρασκευή, αφού…

Μια πόλη τρεις διαφορετικές  εικόνες…

Ποιος θα ενώσει το παζλ…

Μια χώρα διαλυμένη… Στα χαμένα… Πύρρειος Νίκη Γενναία Ήττα- Πέντε μήνες μετά… Η κυβέρνηση λειτούργησε ξανά ξημερώματα με ΜΑΤ. Όπως στην Ιερισσό. Όπως δυστυχώς όσοι δρουν νύχτα και ξημέρωμα, δηλαδή οι μαφίες και  οι συμμορίες.

Αν έχει τη νομιμότητα, γιατί δεν προσήλθε ένα μεσημέρι ο κ. Καψής με έναν εισαγγελέα και χωρίς καθόλου ΜΑΤ  να ζητήσει- όχι «επιβάλει» τη νομιμότητα;

Σκέφτομαι ότι αν πάω να τα πω αυτά είτε στα καφέ της Αγγελάκη, είτε στα πηγαδάκια των σινεφιλ στο Λιμάνι, θα… «φάω πόρτα».  Σαν την κλειδωμένη της Αγίας Παρασκευής και χειρότερη…

Θα ήθελα πάντως…

Η κυβέρνηση  να αποδεχτεί με γενναιότητα την ήττα της. Που διαρκώς βαθαίνει σε κάθε μέτωπο, σε κάθε αντιπαράθεση, σε κάθε δημοκρατικό διάλογο, πέραν της δια των όπλων και των ΠΝΠ επιβολής των θέσεών της.

Αλλιώς η νίκη της δεν θα είναι απλώς Πύρρειος, θα είναι πια απόλυτα καταστροφική για όλους μας, από τα παιδιά της Αγγελάκη ως τα παιδιά του Λιμανιού και φυσικά και τα δικά μας και του μέλλοντός μας…