Μια πόλη εντυπωσιακά άτυχη

Λέξεις: Κώστας Μανωλίδης

Μας πονάει πολύ αυτό.

Ξεκινήσαμε να ζούμε στην απαλή ανάσα ενός τόπου ευλογημένου από τη γεωγραφία και βρεθήκαμε στην Άγρια Δύση της Ελλάδας. Ήρθαμε στον τρυφερό κόρφο μιας γενναιόδωρης πόλης και βρεθήκαμε στο γαστρεντερικό σύστημα ενός τέρατος. Το μέρος όπου γευτήκαμε το πιο σπάνιο δώρο, την αθωότητα των παιδιών μας, γίνεται σταθερά συνώνυμο του εξευτελισμού.

Η πόλη μας διαλυόταν από μέσα πριν το βουνό στείλει νερά και χώματα για να υπενθυμίσει τους δικούς του νόμους. Πριν έρθουν οι λάσπες, η πόλη βούλιαζε στον πολτό των ξεχειλωμένων συνειδήσεων. Οι χωματερές της αργυρώνητης ενημέρωσης μόλυναν το υπέδαφος της κοινωνίας με τον ίδιο τρόπο που οι κρυμμένοι σκουπιδότοποι στραγγίζουν δηλητήρια στον υδροφόρο ορίζοντα. Μια επιθετική αδιαφορία γεμίζει την ατμόσφαιρα σαν την αποφορά του καμένου πλαστικού.

Εδώ και χρόνια ζούμε στην πόλη-λάφυρο ενός μικροκομπιναδόρου παραδομένου στην τρέλα της βουλιμίας του. Ζούμε στην πόλη που ανταλλάσσει το μέλλον της για λίγα μικρορουσφέτια. Που χαρίζει πρόθυμα τα κλειδιά της σε χούλιγκανς, μπράβους και χρυσαυγίτες. Στους ευτραφείς goodfellas της τοπικής οικονομικής μαφίας. Σε μια πόλη όπου κινούν τα νήματα λαμπερές κυρίες ανεπανόρθωτα εθισμένες στον ίλιγγο της εξουσίας και της αρπακτικότητας.

Συνυπάρχουμε με ανθρώπους που αγαπούν τους δυνάστες τους. Που νομίζουν ότι αυτοκαταστρεφόμενοι παίρνουν τη ρεβάνς από έναν φανταστικό αντίπαλο. Που επιλέγουν να εκπροσωπηθούν, δηλαδή να αποκτήσουν εικόνα του εαυτού τους, από το πιο γκροτέσκο τίποτα.

Μας περιβάλλουν άτομα με παντελή αδυναμία διάκρισης ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο ωραίο και το χυδαίο, στο πραγματικό και στο ολοφάνερα πλαστογραφημένο. Που πιστεύουν τυφλά στην ανυστερόβουλη ειλικρίνεια ενός βιρτουόζου της εξαπάτησης. Που ενώ ματώνουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους χειροκροτούνε κάποιον που τους λέει κατάμουτρα ότι μιλάει τη «γλώσσα της αλήθειας» επειδή δεν είναι σπουδαγμένος.

Ζούμε στον τόπο που μετέτρεψε τα Χριστούγεννα σε μαζικό παραισθησιογόνο κι όπου η χρυσόσκονη των γιορτών σκεπάζει σαν άλλοθι την τοξική αιθάλη των εργοστασίων. Ζούμε στην πόλη όπου οι βορβορώδεις ύβρεις πλαισιώνονται από ψαλμούς ιερωμένων και τα παραγγέλματα της διασκέδασης συνηχούν με τα φασιστικά «εγέρθητι». Όπου η Άγια Νύχτα φλερτάρει επίμονα με τη Νύχτα των Κρυστάλλων.

Ζούμε στην εμπροσθοφυλακή μιας μεγαλύτερης παραφροσύνης. Ζούμε στον «εντυπωσιακά άτυχο» Βόλο.

*Ο Κώστας Μανωλίδης είναι Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας