Μια πόλη που δεν έσπαγε αυγά

Έχει μια μοναδική ικανότητα η Θεσσαλονίκη τον τελευταίο αιώνα να μπαίνει σε χρονοκάψουλες, να επιστρέφει στους εφιάλτες της, να δαγκώνει τις πληγές της. Παρατημένη, λεηλατημένη, μάνα ανάξιων πολιτικών τέκνων, δεν χορταίνει φαραωνικά σχέδια, μεγάλες υποσχέσεις, μακέτες, εγκαίνια σε έργα που δεν ολοκληρώνονται, πλασματικά μεγαλεία. Λόγια παχιά, έργα ισχνά, όραμα ουδέν. Αυτή την εποχή τρία ζητήματα αποδεικνύουν το λίγο του πράγματος. Ο πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας, που σχεδιάστηκε στο πόδι, λειτούργησε πειραματικά χωρίς ποτέ να κατατεθεί μελέτη από πλευράς δήμου, έγινε αντικείμενο έριδας ανάμεσα στη δημοτική αρχή και τον φέρελπι νέο περιφερειάρχη, απαξιώθηκε από όλα τα κόμματα, από τους πολίτες, οδεύει σε μέλλον αβέβαιο. Έξι χιλιάδες υπογράψαμε, καμιά 1500 μαζευτήκαμε, να διαδηλώσουμε, μερικοί έκαναν και like στο facebook και εκεί εξαντλήθηκε το ενδιαφέρον του κόσμου. Στο άλλο μέγιστο ζήτημα του αρχαίου δρόμου, της περίφημης Μέσης Οδού, του αναπάντεχου δώρου που μας έκανε η Ιστορία και της μοναδικής ευκαιρίας που έχει η πόλη να αποτελέσει στο μέλλον έναν τουριστικό πόλο έλξης χάρη στο μοναδικό εύρημα, τι έχουμε; Την αφόρητη πίεση των εργολάβων, τωρινών και μελλοντικών του έργου, την ευκολία που το άλλοτε δυσκοίλιο KAΣ έβγαλε απόφαση, το νίπτω τας χείρας μου των περισσότερων αρχόντων και φορέων, η αδιαφορία ενός μεγάλου μέρους της πόλης που δεν έχει αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται και το αβέβαιο μέλλον της. Το τρίτο ζήτημα που ανακύπτει από το πουθενά είναι η επαναφορά του άκυρου έργου της υποθαλάσσιας αρτηρίας. Αυτής της αλησμόνητης τρύπας στο νερό, με την οποία είχαμε όλοι την εντύπωση ότι είχαμε ξελασπώσει για πάντα. Τώρα νέες πιέσεις και παλιά συμφέροντα αλλά και νέοι φερέλπιδες πολιτικοί άνδρες την επαναφέρουν ως σωτήρια στον προσκήνιο. Αλίμονο. Αυτή λοιπόν είναι η πόλη μας. Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση της βουλιάζει ξανά σε ματαιότητες, απλώνεται αμήχανα σε μακρινά προάστια, βλέπει τους δημόσιους χώρους της να ρημάζουν, τις αδόμητες εκτάσεις να μαραζώνουν, τις εναλλακτικές της ανάσες, τη θάλασσά της, τα καραβάκια, το τραμ να μένουν όνειρα θερινής νυχτός και στο τέλος τέλος τον καιρό να περνά εις βάρος μας. Αρχίζω να κουράζομαι. Σε τρία χρόνια θα μπαίνω στα πενήντα και ή θα σπάσουμε επιτέλους αυγά να κάνουμε καμιά ομελέτα ή θα πάμε οριστικά σπίτι μας να πίνουμε τσάγια αναπολώντας περασμένα μεγαλεία…

*Το κείμενο ήταν το editorial του #186