Μια πόλη σε ομηρία
Να σταματήσει πια αυτό το παρακμιακό πανηγύρι που νεκρώνει αντί να τονώνει την πόλη για 10 μέρες. Τώρα.
Εικόνα: Αποστόλης Κεσίδης
Νομίζω πώς ήρθε η στιγμή όχι να σκεφτούμε αλλά να απαιτήσουμε πια να δοθεί ένα τέλος σε αυτή την παρακμιακή εικόνα μιας πόλης που θυμίζει κάθε χρόνο ένα καρέ από τα χρόνια του Πινοσέτ.
Είναι φως φανάρι, μετά τις φετινές επιδόσεις της ΔΕΘ σε επισκέψεις και ενδιαφέρον, ότι ο κύκλος της ως γενική έκθεση του Σεπτεμβρίου, έχει τελειώσει. Για το δικό της καλό και το δικό μας.
Η μετατροπή μιας πόλης σε σιδερόφραχτο τοιχίο, που η μισή αστυνομική δύναμη της χώρας συγκεντρώνεται γύρω από το συνεδριακό κέντρο για να προστατεύσει τον εκάστοτε πρωθυπουργό παραλύοντας όλη την πόλη δεν μας τιμά. Επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, επί όλων των κυβερνήσεων και δείχνει ένα πρόσωπο φοβικό, εσωστρεφές, ξένο.
Προσβάλει τη νοημοσύνη και την τραυματισμένη βαριά αξιοπρέπεια της Θεσσαλονίκης.
Να σταματήσει τώρα αυτή η παρωδία. Δεν τη θέλει πια κανείς.
Αν θέλουμε να αγοράσουμε χαλιά και κιτς πολυελαίους, δεν θα πάμε στη ΔΕΘ.
Αν θέλουμε να μάθουμε τι είναι το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δεν θα πάμε στο περίπτερο που το υποχρέωσαν να στήσει.
Αν θέλουν να προσφέρουν δωρεάν συναυλίες ας τις κάνουν σε ένα υπαίθριο θέατρο να μην αναστατώνονται οι κάτοικοι της Αγγελάκη.
Φτάνει με αυτό το τελειωμένο μοντέλο. Πάμε παρακάτω. Ας είναι φέτος η τελευταία φορά που υποστήκαμε αυτό το μαρτύριο.
