Μια Θεσσαλονικιά γράφει από την Κω
Η Σοφία Αποστολίδου γράφει από την Κω για συναισθήματα και εικόνες.
Λέξεις: Σοφία Αποστολίδου
Ήταν 1:30 το βράδυ και μόλις είχα πέσει για ύπνο. Σηκώνεται αέρας, ακούω βοή δυνατή από το έδαφος και αρχίζει να κουνάει. Σεισμός. Το μυαλό μου πάει κατευθείαν στο σεισμό του 1978 στη Θεσσαλονίκη.
Αυτό το ίδιο συναίσθημα σαν να αδειάζεις, να σου φεύγει η ψυχή. Μου φάνηκε πως κράτησε ώρα και ήταν πολύ δυνατός. Έγινε διακοπή ρεύματος για λίγα λεπτά κι εμείς αρχίσαμε να φτιάχνουμε σακιδιάκι με τα απαραίτητα (φακό, κινητό, φορτιστή, λεφτά, ταυτότητα, μια αλλαξιά ρούχα, νερό). Καθήσαμε στη βεράντα. Οι γείτονες ανάστατοι, αλλά όχι πανικόβλητοι. Το σπίτι χωρίς ζημιές, παρά μόνο κάτι σπασμένα ποτήρια, μπουκάλια και τέτοια.
Γίνεται δεύτερος, μετασεισμός, δυνατός. Μέχρι και αυτήν την ώρα οι μετασεισμοί συνεχίζονται και είναι αισθητοί. Εκεί που πας να το ξεχάσεις, τρέμει πάλι η γη.
