Μια τριετία μετωνυμίας του κακού
Είναι αυτοί που προσλαμβάνουν το κράτος ως λάφυρο, την εθνική οικονομία ως προς άρμεγμα αμνοερίφιο, τα δημοκρατία ως εμμονή των «δικαιωματιστών»
Για μια μερίδα συμπολιτών μας είναι μια πραγματικότητα ότι «όλοι ακούν όλους» και άρα λίγη σημασία έχει η επίσημη ανακοίνωση πως δεκάδες χιλιάδες τελούν υπό την τρυφερή έγνοια της ΕΥΠ.
Είναι οι ίδιοι που μας καλούν να αποφεύγουμε τις ιδεολογικά φορτισμένες λέξεις «κοριός» και «παρακολούθηση», προτιμητέο το πολιτικά ορθό «νόμιμη επισύνδεση». Που δεν προβληματίζονται από το διεθνή διασυρμό της χώρας εξαιτίας της κατάστασης στα ΜΜΕ, που ικανοποιούνται με τη μονοφωνία ελέω λίστας Πέτσα – αφού είναι η δική τους μονοφωνία.
Είναι οι ίδιοι που είτε αποφεύγουν να συζητήσουν είτε απλά αρνούνται την ύπαρξη των επαναπροωθήσεων ανθρώπων στο Αιγαίο. Τις αποκαλούν μύθευμα όταν ακόμα και πρόσφατα δημοσιευμένο στη Le Monde πόρισμα υπηρεσίας της ΕΕ (OLAF) παρουσιάζει συγκεκριμένα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η ελληνική ακτοφυλακή διαπράττει συστηματικά επαναπροωθήσεις για τις οποίες η Frontex γνώριζε και λειτουργούσε συγκαλύπτοντας τις εγκληματικές ενέργειες.
Είναι οι ίδιοι που αρχικά αμφισβητούσαν την ύπαρξη των προσφύγων στη νησίδα στον Έβρο, μετά την ενέτασσαν σε γεωπολιτικές αφηγήσεις. Γεωπολιτικές αφηγήσεις που δημιουργούν πανικό και φόβο έναντι των οποίων πρέπει να δεχθούμε ως θυσία τις ζωές ανθρώπων στα σύνορα μας.
Είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα από την αντιμετώπιση της πανδημίας στην χώρας μας και «ας μην χαλάσουμε το ελληνικό καλοκαίρι». Το γεγονός ότι ήδη πριν την έναρξη της φετινής τουριστικής περιόδου, τον Απρίλιο, καταγράφηκε στην Ελλάδα από τη στατιστική υπηρεσία της ΕΕ το υψηλότερο σε όλες της χώρες της ΕΕ ποσοστό αύξησης της υπερβάλλουσας θνησιμότητας θεωρήθηκε αμελητέο.
Είναι οι ίδιοι που σιωπούν για την αποφυλάκιση του καταδικασμένου ως βιαστή Λιγνάδη και ενοχλούνται από τις παρεμβάσεις «Είναι Βιαστής» στις θεατρικές παραστάσεις. Είναι οι ίδιοι που όταν η αστυνομία ξυλοκόπησε τον σκηνοθέτη Δ. Ινδαρέ στο Κουκάκι αγνόησαν το γεγονός, που όταν τραυματίστηκε από ευθεία βολή δακρυγόνου των ΜΑΤ ένας φοιτητής του ΑΠΘ ρωτούσαν «τι ήθελε ο φοιτητής στη διαδήλωση;», που στις διαδηλώσεις της Νέας Σμύρνης δεν είδαν την τις αναίτιες συλλήψεις στην πλατεία αλλά «τον τραμπούκο που επιτέθηκε στην αστυνομία» (ο οποίος τελικά απαλλάχτηκε κάθε κατηγορίας καθότι αποδείχθηκε ότι δεν βρίσκονταν καν στην Νέα Σμύρνη…). Είναι αυτοί που δηλώνουν ότι μπορεί «να τρέξει λίγο αιματάκι από κάποιον μπαχαλάκια» των Εξαρχείων (βλ. Δ. Μαρκόπουλος).
Είναι οι ίδιοι που δεν βρίσκουν πρόβλημα στα δεκάδες εκατομμύρια απευθείας αναθέσεων δημοσίου χρήματος σε ημέτερους, που κλείνουν τα αυτιά στην άνευ προηγουμένου καταστροφή του περιβάλλοντος από τους εθνικούς μας εργολάβους, που ιδεολογικά δυσανασχετούν με τη δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία αλλά δεν άκουσαν τίποτα για το ρεκόρ προσλήψεων μετακλητών υπαλλήλων που η παρούσα κυβέρνησε έχει πετύχει. Είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν τους «αποτυχημένους» να περνούν στα πανεπιστήμια και θριαμβολογούν για την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής αλλά αποσιωπούν το γεγονός ότι στα ιδιωτικά Κολλέγια σπουδάζει όποιος πληρώνει χωρίς προϋποθέσεις βαθμολογικής απόδοσης στο Λύκειο και αποκτά επαγγελματικά δικαιώματα παρόμοια με αυτά των αποφοίτων των πανεπιστημίων. Είναι οι ίδιοι που δεν προβληματίζονται όταν στην Ελλάδα έχουμε την ακριβότερη τιμή στα καύσιμα και αυξάνονται όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι οι ίδιοι που αποτάσσονται τον «λαϊκισμό» αλλά δεν τους ενοχλεί όταν ευτελίζονται οι θεσμοί καθώς στα υπηρεσιακά συμβούλια πολλών Υπουργείων έχουν στην πράξη καταργηθεί οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και οι κρίσεις γίνονται μόνο από τους εκλεκτούς της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Είναι αυτοί που θαυμάζουν το αρχαιοελληνικό κάλος αλλά σιώπησαν για την καταστροφή των αρχαιοτήτων στο σταθμό Βενιζέλου του μετρό της Θεσσαλονίκης και το τσιμέντωμα στην Ακρόπολη. Είναι οι ίδιοι που δεν κατανοούν την εμμονή με τον όρο γυναικοκτονίες και βλέπουν την νεολαία ως εχθρό.
Είναι αυτοί που προσλαμβάνουν το κράτος ως λάφυρο, την εθνική οικονομία ως προς άρμεγμα αμνοερίφιο, τα δημοκρατία ως εμμονή των «δικαιωματιστών», τους έχοντες διαφορετικές από τις δικές τους απόψεις ως «εθνικά επικίνδυνους» και με περισσή ειλικρίνεια αυτοσυγχαίρονται γιατί ζούμε σε κράτος όπου υπάρχει «δικαίωμα διαμαρτυρίας χωρίς καμία επίπτωση» (βλ. Ν. Μηταράκης). Τώρα που τρίζουν τα θεμέλια του καθεστώτος έχουμε κάθε λόγο να σπεύσουμε για μια παύση, έστω προσωρινή, στη μετωνυμία του κακού που ζούμε την τελευταία τριετία στην Ελλάδα.
