Μία βιαστική σκέψη περί λογοκρισίας

Με αφορμή το φόρουμ με θέμα τη ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ (που διοργανώνει το ίδρυμα Β & Θεοχαράκη στις 22 Νοεμβρίου) σκέφτομαι ότι ένα από τα πράγματα που χρειάζεται περισσότερο το σύγχρονο θέατρο (ελληνικό και ξένο)–και μαζί του εννοείται και ο υποδοχέας του, ο θεατής– δεν είναι καθαρότητα ούτε ορθότητα ούτε συναισθηματική ασφάλεια και επιβεβαίωση ούτε καλές προθέσεις, αλλά θάρρος.

Και εννοώ το θάρρος να φαντάζεται και να λειτουργεί πέρα από πολυφορεμένα, αποδεκτά πρότυπα, δοκιμασμένα και ευπώλητα υλικά και αναγνωρίσιμα θέματα.

Το θάρρος να μιλά και να αντιμιλά χωρίς τη σιγουριά ότι θα το καταλάβουν.

Το θάρρος να δημιουργεί χωρίς να φοβάται την αποτυχία.

Το θάρρος να παραμένει δύσκολο σε μια κουλτούρα που ανταμείβει το εύκολο.

Το θάρρος να θυσιάζει την ορατότητά του για τη διάσωση της ακεραιότητάς του.

Το θάρρος να γυρίζει πεισματικά την πλάτη στη λογική του one size fits all.

Το θάρρος να επανα-εφευρίσκει διαρκώς τους χώρους του, τα θέματά του, τα επιτελεστικά του εργαλεία, ακόμη και τον ίδιο τον λόγο, το νόημα της ύπαρξής του, ώστε να μας ξαφνιάζει διαρκώς, σαν να ήταν κάθε φορά η πρώτη φορά.

Γιατί όταν το θέατρο σταματά να αναζητά, να προκαλεί και να μας συστήνεται διαρκώς και με θάρρος από την αρχή, τότε σταματά να έχει εκείνη την ιδιαίτερη σημασία που το κάνει να ξεχωρίζει.

Και όταν σταματά να έχει εκείνη τη ξεχωριστή σημασία, σημαίνει ότι έχει ήδη παραδοθεί στη λογοκρισία της συναίνεσης και της ομοιομορφίας.