Μια βραδιά στης Πρωτοψάλτη

Δυο φορές έτυχε στη ζωή μου να πάρω αυτόγραφο από κάποιον. Η μια ήταν ο Μαλκοβιτς. Είχα κρατήσει μια χάρτινη μάσκα με το πρόσωπο του από την ταινία Being John Malcovich και όταν το συνάντησα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου τον έβαλα και μου την υπέγραψε. Γέλασε πολύ. Η άλλη ήταν σε εφηβική ηλικία. Σε ένα φεστιβάλ πολιτικής νεολαίας στην παραλία. Δεν θυμάμαι αν ήταν Ρήγας, ΚΝΕ Οδηγητής ή ΠΑΣΟΚ. Ήταν πάντως στις άρχες-αρχές του ογδόντα. Είχαμε πάει να δούμε και να ακούσουμε διάφορους, αλλά περισσότερο την Πρωτοψάλτη. Ήταν η εποχή που έλεγε Μούτση και Ανδριόπουλο. Ήταν το καλοκαίρι του 1981, λίγο πριν βγει το ΠΑΣΟΚ. Ο τόπος έβραζε. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι δίπλα στη σκηνή με τον παιδικό μου φίλο το Νίκο και περιμέναμε να τελειώσουν οι υπόλοιποι και να βγει η Άλκηστις. Ξαφνικά ήρθε και κάθισε δίπλα μας και περίμενε τη σειρά της να ανέβει στη σκηνή. Δεν το πιστεύαμε. Εμείς δεκαπέντε χρόνων, έντονα επηρεασμένοι από το πολιτικό κλίμα της εποχής και κείνη κάτω από τριάντα με μια φωνή κρύσταλλο. Μας είδε ψαρωμένους μας ρώτησε πως από δω; Της λέω ήρθαμε να σε ακούσουμε. Κουβέντα στην κουβέντα της λέω είσαι η πρώτη αληθινή τραγουδίστρια που γνωρίζω θα μου δώσεις ένα αυτόγραφο. Μου έγραψε σε ένα χαρτάκι λευκό. Το έχω κάπου φυλαγμένο ακόμα. Υπόσχομαι να το βρω και να σας το δείξω.

Με την Πρωτοψάλτη ανακάλυψα τον Ελύτη. Οι Προσανατολισμοί σε μια κασέτα ήταν το soundtrack του Λυκείου. Μετά ήρθαν τα χρόνια του Κραουνάκη. Η μεταμόρφωση της. Όταν είδα στο Chorus του Σταύρου του Μαρτίνιδη τη Λεωφόρο αντιλήφθηκα πως κάτι καινούργιο ξεκινούσε στο ελληνικό τραγούδι. Το ‘’Κυκλοφορώ και οπλοφορώ’’ είναι για μένα ένας από τους δέκα καλύτερους δίσκους ελληνικής μουσικής. Ο σημαντικότερος δίσκος των φοιτητικών μου χρόνων. Είναι τα απογεύματα μου με τα τραγούδια της Παρέας στο Δεύτερο.

Και άλλη μια στάση που θυμάμαι πολύ είναι μια παράσταση στο Ράδιο Σιτυ με τον Παπαϊωάννου να τη μεταμορφώνει ξανά. Ήταν η εποχή του Ηφαιστείου και η ακροβασία φωνής και σώματος ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά και διαφορετικά πράγματα που είδαμε ποτέ σε σκηνή από έναν Έλληνα τραγουδιστή.

Την Πρωτοψάλτη την έχω δει δεκάδες φορές σε προγράμματα, παραστάσεις, συναυλίες. Είχα να τη δω κάμποσα χρόνια επί σκηνής και είχα την τύχη να μοιραστώ μαζί με άλλους πολλούς στο Μέγαρο αυτή τη νέα της ιδέα να απογυμνώσει ξανά μια σειρά από σπουδαία τραγούδια και να τα ντύσει με τους ήχους μιας ωραίας Μαντολινάτας αφήνοντας στη φωνή και πάλι το ίσο. Την καθάρια και κρυστάλλινη φωνή της που επιστρέφει σε αυτή την παράσταση απογυμνωμένη από παραπανίσια, από φωνές και γεμίσματα που τα κέντρα πολλές φορές επιβάλλουν.

Και χθες βράδυ στο Μέγαρο γύρισα ξανά ασυναίσθητα σε κείνη τη βραδιά στο φεστιβάλ της παραλίας, που ψαρωμένοι την ακούγαμε από το παγκάκι με τον παιδικό μου φίλο το Νίκο κρατώντας σφιχτά το αυτόγραφο να μην το χάσουμε, σε κάτι άλλα απογεύματα στο φοιτητικό σπίτι των Πετραλώνων που το τρανζίστορ έπαιζε το Τρεις Αγγέλοι και σε μια φορά που πηγαίναμε στο Φτελιό της Μαγνησίας και σταματήσαμε στη μέση της εθνικής οδού χορεύοντας το Βράχο.

Και νομίζω όλοι αυτοί οι επτακόσιοι που ήταν χθες βράδυ τριγύρω μου και την αποθέωναν σίγουρα θα είχαν τα δικά τους νήματα-τραγούδια και αναμνήσεις να της χρωστούν. Ωραία βραδιά.