Μια ζωή -και μια Θεσσαλονίκη- χωρίς κανόνες

Λέξεις: Θωμάς Καραγκιοζόπουλος

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που στο ίδιο σημείο είχα ξανασυναντήσει ένα αυτοκίνητο που έκλεινε φαρδιά πλατιά τη ράμπα αναπήρων. Αυτή τη φορά ένα όχημα μεγάλου κυβισμού δεν έχει αφήσει τον παραμικρό ελεύθερο χώρο για τα αναπηρικά καροτσάκια και οποιονδήποτε χρειάζεται βοήθεια στη μετακίνησή του.

Δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε αν ζούμε σε μια πόλη που οι κάτοικοι νοιάζονται για τον συνάνθρωπο, καθώς η πρακτική πολλών δείχνει ότι αυτό δεν ισχύει. Δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν πως οι κανόνες και ένα μοντέλο σωστής λειτουργίας δεν τους αγγίζουν, θεωρώντας πως οι άλλοι ζουν για να κάνουν τη δική τους ζωή εύκολη και διασκεδαστική.

Είναι η οδηγική συμπεριφορά στον δρόμο – άραγε αν ήμασταν σοβαροί και προσέχαμε όσο και όπου πρέπει θα είχαμε τόσα θύματα στην άσφαλτο; Είναι οι γεμάτοι μέχρι αποστροφής κάδοι, καθώς πολλές φορές συγκεκριμένοι κάδοι βρίσκονται υπερφορτωμένοι, ενώ άλλοι κοντινοί τους παραμένουν άδειοι και αυτό οφείλεται εν μέρει στην αδιαφορία πολλών να πετάξουν τα σκουπίδια τους λίγα μέτρα μακρύτερα. Είναι η συμπεριφορά μέσα στα αστικά.

Είναι η επιθυμία να σου κλέψω τη θέση σε μια οποιαδήποτε ουρά, επειδή έχω μάθει να λειτουργώ χωρίς κανόνες.

Εδώ δεν εξαιρούνται οι πολιτικοί, καθώς, ειδικώς η Θεσσαλονίκη, έχει πρόσφατο παρελθόν δημοτικών αρχόντων που πρώτοι και καλύτεροι κοίταξαν το συμφέρον τους, θεωρώντας πως κυβερνούν ένα ξέφραγο αμπέλι. Οι πολιτικοί με τη συμπεριφορά τους και τις πρακτικές τους δίνουν το παράδειγμα στην κοινωνία. Ενώ φροντίζουν να προβάλλουν το lifestyle και την κοσμική ζωή τους διαμορφώνοντας μια προσποιητή εικόνα για τον εαυτό τους, πολλές φορές οι κακές πρακτικές τους κάνουν περισσότερο θόρυβο στην κοινωνία.

Όταν ο πολίτης διαβάζει για σκάνδαλα και κακές πρακτικές με την ίδια συχνότητα και ευκολία που θα διάβαζε ένα από τα πλέον εύπεπτα λογοτεχνικά είδη, την αστυνομική λογοτεχνία, τότε η κοινωνία παίρνει ένα μήνυμα: κάτι που γίνεται κατ’ εξακολούθηση αποκτάει μια κανονικότητα και η κακή πρακτική θεωρείται κάτι το φυσιολογικό, γίνεται μια νόρμα. Έτσι, ο καθένας εκεί που μπορεί εφαρμόζει την κακή πρακτική, γιατί το θεωρεί φυσιολογικό. Ίσως να είναι ένας τρόπος αποσυμπίεσης για τον ίδιο.

Πολλές φορές δεν αρκεί μια διαπίστωση ότι έχουμε ξεχάσει να ζούμε σε κοινωνία που χρειάζεται τη συμμετοχή όλων μας για να λειτουργήσει ομαλά. Η πρακτική του ωφελιμισμού και της εγωκεντρικής στάσης σε κάθε τομέα της καθημερινότητάς μας κρύβει μια φοβερή έλλειψη παιδείας και σοβαρότητας. Ο καθένας μπορεί να παρκάρει μπροστά σε ράμπα αναπήρων, δυσκολεύοντας έτσι τη ζωή των συμπολιτών του. Το θέμα είναι αν αναλογίζεται τις συνέπειες αυτής της πράξης· επιπλέον, αν βρισκόταν στη θέση των ανθρώπων με ανάγκες, θα ήθελε να έχει την ίδια αντιμετώπιση από κάποιον συμπολίτη του;