Βόλτα από τα ’80s
Παλιά οι άνθρωποι συνήθιζαν να κάνουν βόλτες στην πόλη. Μετά σταμάτησαν και κλείστηκαν στα σπίτια τους. Τώρα ευτυχώς ξαναβγαίνουν.
Κατάγομαι από χωριό. Μαθήτρια τελευταίων τάξεων του δημοτικού πρόλαβα πάνω στην εκπνοή του το φαινόμενο της «βόλτας». Μία μεσογειακής έμπνευσης πατέντα, που ήθελε τον κόσμο στις επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις να πηγαινοέρχεται στον κεντρικό δρόμο τα κυριακάτικα απογεύματα. Όσο πιο μακρύς ήταν ο δρόμος τόσο καλύτερη η βόλτα. Πήγαινες κι ερχόσουν με ρυθμό, για ώρες, όσο το άντεχες, όσο σου το επέτρεπαν από το σπίτι. Παρέες κοριτσιών, παρέες αγοριών. Και φαντάρων κάθε που υπήρχε έξοδος. Και μπαμπάδων, που έπρεπε να ‘χουν το νου τους κανονικά στις κόρες και τους φαντάρους, αλλά η συζήτηση για το ποδόσφαιρο δεν άφηνε ποτέ, ως γνωστόν, μυαλό σε άντρα. Και μαμάδων που έβρισκαν ευκαιρία να ξεσκάσουν, αφού όλοι οι άλλοι είχαν φύγει από το σπίτι. Ενδιαμέσως, διάστικτα στη διαδρομή υπήρχαν τα παγκάκια. Σημεία ξεκούρασης και κυρίως επικοινωνίας, συγχρωτισμού ανάμεσα στις παρέες. Με παγωτό στο χέρι τα καλοκαίρια, με σπόρια τον χειμώνα -η βόλτα άντεχε όλες τις εποχές.
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η βόλτα πέθανε. Η διψασμένη για το ασαφώς μοντέρνο, αλλά πάντως μοντέρνο, νεόπλουτη κοινωνία του φρέσκου ΠΑΣΟΚ τη χαρακτήρισε «νυφοπάζαρο», γέμισε ενοχές κι επιφυλάξεις τις έφηβες της εποχής, που βρήκαν καλύτερο πρόγραμμα για τα απογεύματα της Κυριακής: «Fame» στην τηλεόραση και μετά καφετερία (προσοχή στον τόνο: οι καφετέριες ήρθαν αργότερα).
Μ’ έναν παράξενο τρόπο, η βόλτα που έκανα πριν 5 χρόνια στην παραλία και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης χάρη στην Parallaxi και το «Λιμάνι αλλιώς» μου θύμισε εκείνη την από χρόνια λησμονημένη βόλτα του χωριού. Είδα να βολτάρει κόσμος που χαιρόταν τα καλλιτεχνικά και τα άλλα χάπενινγκ αλλά πιο πολύ χαιρόταν τις διαδρομές στον χώρο της προβλήτας. Στην κάθετη πορεία από την είσοδο του λιμανιού ως τις οικείες στους σινεφίλ, λόγω Φεστιβάλ Κινηματογράφου, αποθήκες Γ και Δ και το Μουσείο Φωτογραφίας αλλά και στην σχεδόν απάτητη από μη μυημένους οριζόντια διαδρομή προς τα «Ψυγεία» και τα ελαφρώς far west και εντελώς εξωτικά βάθη του λιμένα δίπλα στις γραμμές του βαγονέτου ή τρένου που δεν έχω δει ποτέ να περνάει. Πήγαινε κι ερχόταν ο κόσμος το γλυκό εκείνο απόγευμα του Ιουνίου περιμένοντας να τελειώσει η συναυλία, να αρχίσει το θεατρικό, να αρχίσει η επόμενη συναυλία. Μικροί, μεγάλοι, σε μία άσκοπη πεζοπορία που θα μπορούσε να είναι θλιβερά νοσταλγική αν δεν ήταν τόσο «καινούργια».
Για μία κοινωνία, όπως η ελληνική, που τρεις δεκαετίες τώρα, συνέδεσε την ιδέα της εξόδου με το ξοφλημένο πλέον τρίπτυχο «τραπεζώνομαι σε εστιατόριο, πίνω βότκες σε μπαρ, γλεντάω σε νυχτερινά κέντρα», η βόλτα στο λιμάνι ήταν μία λυτρωτική διέξοδος δείχνοντας το δρόμο για κάτι που θα μπορούσε να γίνει και αγαπημένη συνήθεια. Γιατί ο άνθρωπος την έχει ανάγκη τη βόλτα του. Και τώρα όπως και τότε.
Από τότε οι βόλτες στην πόλη ευτυχώς πλήθαιναν πια…
Θυμηθείτε τι έγινε πέντε χρόνια πριν εδώ
* Η φωτογραφία είναι του Θωμά Τζήρου
