Μικρές πλωτές στάσεις

Λέξεις: Σπύρος Βούγιας

Οι μικρές πλωτές στάσεις της παλιάς παραλίας της Θεσσαλονίκης θα γίνουν… κάποτε, όταν η χώρα μας και η πόλη μας απαλλαγεί από τη δύσκολη κατάσταση όπου την έφεραν εξήντα χρόνια τώρα κεντρικές πολιτικές αθλιότητες και δοτές τοπικές εξουσίες…

Οι μικρές πλωτές στάσεις για τα σύγχρονα καραβάκια του Θερμαϊκού θα λειτουργήσουν ξανά όταν τα παιδιά μας και οι νέοι αυτής της πόλης, που φεύγουν μαζικά για να σωθούν, αρχίσουν να ξαναγυρίζουν πίσω από τις ξένες πρωτεύουσες όπου σπουδάζουν, δουλεύουν και διδάσκουν πια… Θα μας θυμίζουν τις δικές μας παιδικές εκδρομές απέναντι… Περαία, Μπαχτσέ, Αγία Τριάδα και αεροδρόμιο, Επανομή, Καλοχώρι…

Οι μικρές πλωτές στάσεις θα είναι μίνιμαλ, πλωτές, πάνω στον άξονα και την προοπτική των μικρών και μεγάλων κάθετων δρόμων, χωρίς τουαλέτες με αποχετεύσεις μέσα στη θάλασσα, χωρίς περίπτερα και μπαρ μέσα στο νερό… αλλά με την αντανάκλαση πάνω τους του ήλιου και του νερού που λαμπυρίζει πάνω στις φωτοβολταϊκές τους επιφάνειες, δίνοντας δωρεάν φωτισμό το βράδυ, ειδικά σχεδιασμένο… Θα είναι οικονομικές και φτηνές με ακριβό σχεδιασμό, προσανατολισμένες στους πεζούς και όχι στο εμπόριο και τις εργολαβίες, με δυνατότητες πολλαπλών χρήσεων… και όχι κακόγουστων παρανομιών… Θα παίρνουν υπόψιν τους τα υπάρχοντα κλιμακοστάσια της παλιάς παραλίας, τους αγωγούς, τα τσαντίρια για δολώματα, τα σκουπίδια που μαζεύει ο νοτιάς στη ίδια πάντα γωνία του λιμανιού και τα ηλιοβασιλέματα…. Θα τα παίρνουν υπόψιν τους για να τα κρίνουν και να διατηρήσουν ό,τι χρειάζεται μόνον από αυτά… Με μια ευέλικτη και αρθρωτή σύνδεση του πλωτού χώρου με τον σταθερό χώρο της παραλίας… Με μια μετάβαση βαθμιδωτή από τη γη της παραλίας… στο σταθερό πλωτό και μετά… στο κινούμενο ταχύπλοο… μέχρι το πλοίο…

Γιατί η μετάβαση από τη θάλασσα στη στεριά -με ένα μετέωρο βήμα- είναι κάτι που βιώσαμε παιδιά και αξίζει να ζήσουν και τα παιδιά μας… αυτό δικαιώνει την κάθε αρχιτεκτονική που αξίζει το όνομά της… Όπως στη θαλάσσια συγκοινωνία στη Βενετία και το Άμστερνταμ… Δε θα κλέβουν από τους πεζούς το άλλο μισό του πολύτιμου παρά θιν’ αλός πεζοδρόμου, όπως ο ποδηλατόδρομος κλέβει το άλλο μισό, ενώ οργιάζουν ανενόχλητα η παράνομη στάθμευση, οι κάδοι σκουπιδιών, οι παρανομίες και η πυκνή κυκλοφορία αυτοκινήτων στο όριο της θάλασσας…

Πώς να τα σκεφτούν όμως όλα αυτά οι εργολάβοι και οι επίγονοι του φιάσκου της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης του ‘97, οι δοτοί εντολοδόχοι της κλονιζόμενης και μετέωρης απερχόμενης -επιτέλους- εξουσίας, πλην του σημερινού πρωθυπουργού, των τελευταίων σαράντα χρόνων… Οι νέοι αρχιτέκτονες που πήραν μέρος δε φταίνε σε τίποτα, έκαναν όμορφες λύσεις, όμως σε λάθος εκφώνηση θέματος… εκτός τόπου και χρόνου όμως, φταίνε όσοι δάσκαλοι τους – προδίδοντας το ρόλο τους- έβαλαν αυτές τις απαράδεκτες προδιαγραφές… προδιαγραφές μπετόν και εργολαβίας… όπως…

– να είναι οι στάσεις με μπετόν μέσα στη θάλασσα, λίγα μέτρα από τον πολύτιμο ιστορικά και αρχαιολογικά βυθό της παραλίας… με τα ιερά μάρμαρα…

– να μην τους ενδιαφέρει τι προβάλλεται πίσω τους στην πόλη, το πολύτιμο ιστορικό μέτωπο της πόλης και απέναντι το βουνό των θεών του Ολύμπου…. από θαλάσσης ορωμένη…

– να έχουν κάδους καθαριότητας, διαφημίσεις, ανακοινώσεις, θερμάστρες αερίου, τραπεζάκια, σαλοτραπεζαρίες και καναπέδες επάνω τους…

– να έχουν στέγαση και τουαλέτες και περίπτερα, λίγα μέτρα από τις αμέτρητες καφετέριες της απέναντι οδού Νίκης…

– να προσφέρονται σε κάθε είδους καταπάτηση από παπάκια μέχρι χιλιάρες μηχανές, από μικροπωλητές και βενζινογεννήτριες… μέχρι και “καγιέν τούρμπο”, όπως η φωτογενής πλατεία Αριστοτέλους, η πανταχόθεν κακοποιημένη βάναυσα…

– να είναι άσχετα τοποθετημένες ως προς το σοφό πολεοδομικό ιστό της πόλης, τα περίφημα κάθετα κατεβάσματα των δρόμων… λόγω Εμπράρ…

– και το κυριότερο να μην είναι μίνιμαλ ανακλαστήρες του φαινόμενου να τρεμοπαίζει ο ήλιος στο νερό της πόλης περί ώραν τρίτην μεσημβρινήν… αν το έχουν παρατηρήσει ποτέ…

Και το ‘χαν ξανακάνει το ίδιο λάθος… παλιά, που… υπήρχαν λεφτά για αναίτιο ξόδεμα… Κοπιάροντας την πρώτη μελέτη και τα καλύτερα σχέδια του πρώτου μίνιμαλ σχεδιασμού, ανέθεσαν σε 6-7 διάσημους αρχιτέκτονες διεθνώς να κάνει ο καθένας ένα διαφορετικό τεράστιο κτίσμα κάθε εκατό διακόσια μέτρα παραλίας… που όλοι ξέραμε τότε ότι είναι ανεφάρμοστα…

Οι πλωτές στάσεις θα γίνουν κάποτε με σωστές προδιαγραφές προκήρυξης, σε διεθνή διαγωνισμό, όπως αξίζει στην πόλη μας… από τους καλύτερους σχεδιαστές κι αρχιτέκτονες του κόσμου με διεθνή επιτροπή και επίτιμο προεδρείο το Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Αλέξη Ασλάνογλου, τον Εμπράρ, τον Πενζίκη, τον Κλείτο Κύρου και τον Πάνο Θασίτη…“όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω”…

Οι πλωτές στάσεις των ονείρων μας και του μέλλοντος της πόλης μας, είτε με Ράιχενμπαχ, είτε με Ντανιέλ Κονμπεντίτ, είτε με Ινδό ή Κινέζο πρωθυπουργό, είτε με τον σημερινό… θα γίνουν κάποτε… σωστά, απλά και τέλεια…. όπως αξίζει σε μας και τα παιδιά μας… …“Α, φτάνει πια…πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.”

*Λίγο πριν ή λίγο μετά το τέλος της μικρής μας πόλης για όσα ΜΜΕ, τοπικά, αθηναϊκά ή διεθνή, συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους… και την ενημέρωση της κοινής γνώμης, με δυο φωτογραφίες του Σωκράτη Ιορδανίδη…του 1950… και του μέλλοντός μας.