Ο κινηματογραφικός λόγος του Πάπα Φραγκίσκου

Στην 12ετή θητεία του στην έδρα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας προσπάθησε να προσεγγίσει τα πλήθη των πιστών και με την βοήθεια των media.

Έκανε έναν δίσκο με κυρήγματα του και ποπ και ροκ μουσική υπόκρουση, επισκέφτηκε όλο τον κόσμο δίνοντας αμέτρητες συνεντεύξεις (το ειλικρινές ενδιαφέρον του για το προσφυγικό τον έφερε και στην Ελλάδα προσπαθώντας να αναδείξει την σοβαρότητα του θέματος και τη νηφαλιότητα και την κατανόηση με την οποία έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε), προσπάθησε να προσπεράσει τις στάσιμες συντηρητικές αντιλήψεις που ενστερνίζονταν ένα μέρος του Βατικανού και ο προκάτοχος του.

Κινηματογραφικά γυρίστηκαν αρκετές βιογραφίες και ντοκιμαντέρ που εστιάζουν πολύ στην ζωή του, από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες μέχρι την άνοδο του ως Πάπας στο Βατικανό. Ίσως αυτό που ξεχωρίζει είναι του Βιμ Βέντερς που προσεγγίζει τον Φραγκίσκο με ξεχωριστό θαυμασμό τόσο στην προσωπικότητα όσο και στο λόγο του.

Οι Δύο Πάπες του Φερνάντο Μερέγιες έχει επίσης ξεχωριστό ενδιαφέρον ως μια κατεξοχήν πολιτική ταινία της εποχής μας μέσα στην καρδιά της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας κάνοντας το κοντραστ ανάμεσα στον μεταβατικό και συντηρητικό Βενέδικτο – η θητεία του οποίου κράτησε μόλις 7 χρόνια με στόχο να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες προοδευτικές απόψεις που ακούγονταν τότε μέσα στην Εκκλησία – και τον διάδοχο του Παπά Φραγκίσκο (ή τον επίσκοπο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο) που τον διαδέχτηκε και προσπάθησε να ενσωματώσει αυτές τις προοδευτικές αντιλήψεις στο σώμα του Βατικανού.

Τελευταία αναφορά του είδους μια ταινία που δεν αφορά άμεσα τον Φραγκίσκο αλλά απειχεί εν μέρει το προοδευτικό πνεύμα του (ειδικά με τις αναφορές στο DEI, το οποίο πλέον δοκιμάζεται και ίσως να φανεί αυτό και στην εκλογή του επόμενου ποντίφικα) αλλά και τον δύσκολο μικρόκοσμο του Βατικανού: το Κονκλάβιο του Εντουάρντ Μπέργκερ.