Μικρό χωριό, Κακό χωριό
Μερικές σκέψεις πάνω σε έναν διαφορετικό και με άποψη στολισμό και σε όσα προκαλεί.
Ζω σε μια εν δυνάμει όμορφη πόλη, οι άνθρωποι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, το κέντρο της κατοικείται δεν είναι απρόσωπα κτίρια που φιλοξενούν γραφεία το πρωί και ερημώνουν το βράδυ. Είναι επίσης μια πόλη ζωντανή με πολλούς νέους ανθρώπους λόγω του Πανεπιστημίου που όσο κι αν η κρίση έχει μειώσει τη δυνατότητα εξόδων δίνουν έναν τόνο φρεσκάδας στην πόλη.
Ζω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που οι άνθρωποι περιμένουν την αναγνώριση από την πρωτεύουσα. Μια μικρή πόλη που γίνεται ένα κακό χωριό κάθε που μια πρόταση έξω από στερεότυπα και παρωχημένα μοντέλα, πάει να δημιουργηθεί, αρχίζει να σχολιάζει πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες των σπιτιών της.
Μια πόλη που ενώ όλοι ξέρουμε πως μπορεί, αρνιέται πεισματικά οτιδήποτε νεωτερικό με έναν ανεξήγητο φθόνο, βρίσκοντας ευφάνταστες δικαιολογίες και επιχειρήματα ώστε να διατηρηθεί εσαεί αυτό το βαλτώδες τοπίο του τίποτε.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις είναι ο φετινός εορταστικός διάκοσμος κυρίως του άξονα της Πλατείας Αριστοτέλους, της παλιάς παραλίας και της προβλήτας του λιμανιού της πόλης μου, ένας στολισμός που από την μέρα που άρχισε να στήνεται μου δημιούργησε αισθήματα ανάτασης, εμένα που δεν συμπαθώ και τόσο τις γιορτές και τα πανηγύρια.
Κι όμως οι λευκές φιγούρες με τα γεωμετρικά σχήματα στην πλατεία, με την προτροπή «κοίτα ψηλά» μου έδωσαν ένα μήνυμα γιορτής, μια γιορτή που περιέχει ευαισθησία, μια διακριτική αλληλεγγύη για τους μη έχοντες, καθόλου φωναχτά, καθόλου ψεύτικα, μια αξιοπρεπή υπενθύμιση του χώρου, του τόπου και του ονείρου.
Ένα μήνυμα Χριστουγέννων που μάλλον το είχα ανάγκη γι’ αυτό και με ενθουσίασε, έπιασα τον εαυτό μου να γυρνάει ώρες αναμμένα στις κατασκευές, να τις κοιτάει απ’ όλες τις γωνίες, έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται και να χαμογελά, ναι να χαμογελά μετά από πολύ καιρό.
Καθόμουν στα σκαλιά έξω από Ολύμπιον και κοίταζα τα νέα παιδιά που έβγαιναν συνεχώς φωτογραφίες, άκουγα τα γέλια τους, ένιωθα τη χαρά τους ήμουν σχεδόν έτοιμος να γίνει και εγώ μέρος της γιορτής, ώσπου άκουσα από διερχόμενο περαστικό ζευγάρι ”μα τι ακατανόητα πράγματα είναι αυτά φέτος;” Και μου πέσαν τα φτερά.
Σκέφτηκα είναι δυνατόν; Υπάρχει άνθρωπος που βλέπει αυτή τη διακριτική ομορφιά, αυτό το παιχνιδιάρικο παραμυθένιο σκηνικό και δεν νιώθει την ίδια με μένα ανάταση;
Γυρνώντας αργά στο σπίτι, είδα στο διαδίκτυο το όξος όλη τη χολή που μπορεί να παράγει αυτή η μικρή μου επαρχιακή πόλη, σχόλια τοξικά σκληρά δηλητηριώδη που με μαράζωσαν κι έτσι σκέφτηκα, να γιατί ενώ το ξέρω έχουμε εξαιρετικό δυναμικό ανθρώπων και μυαλών δεν καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε από μόνοι μας τη μυθολογία της πόλης μας, μα περιμένουμε σαν φτωχοί επαρχιώτες το πολυπόθητο οκ από την πρωτεύουσα.
Γιατί ο φθόνος είναι το εθνικό μας σπορ, όμως ο φθόνος καλλιεργείται σε περιβάλλοντα κλειστοφοβικά, συμπλεγματικά και βαθιά κομπλεξικά. Άνθρωποι και πόλεις που είναι ανοιχτές στο διαφορετικό, που έχουν χώρο για όλους, που τους αφορά το τι συμβαίνει παντού στον κόσμο και κρατούν το καλύτερο για την πόλη τους, δεν έχουν φθόνο, αντίθετα έχουν χώρο. Αποδέχονται και κατανοούν. Κι αυτό λέγεται επιτρεπτικότητα και Πολιτισμός.
Από όλο αυτό λοιπόν το τοπίο του ανεξήγητου κι αλόγιστου φθόνου, από όλη αυτή την τοξικότητα των σχολίων, που δεν προτείνει αλλά μόνο δηλητηριάζει, εγώ κρατώ τη στιχομυθία ένας πάτερα με τον 6χρονο γιο του χθες βράδυ στην γωνία Τσιμισκή κι Αριστοτέλους:
-“Γιατί μπαμπά δεν έχουν στολισμένο δέντρο και φωτεινό Άγιο Βασίλη όπως εμείς στο μπαλκόνι μας;”
-“Γιατί υπάρχουν κι οικογένειες φέτος στην πόλη, που δεν έχουν πατρίδα, δεν έχουν σπίτι ίσως να μην έχουν και ρεύμα και πρέπει κι αυτούς να τους υπολογίζουμε φέτος στις γιορτές μας. Δεν είμαστε μόνοι”.
Για μένα αυτό είναι το πεντακάθαρο μήνυμα του φετινού στολισμού κι αυτό ας είναι για όλους μας φέτος: « Έλα να ονειρευτούμε μαζί, για να μην είμαστε μόνοι»
*Είναι απόλυτα λογικό να μην αρέσουν όλα τα πράγματα σε όλους. Και να εκφράζονται διαφωνίες ή αντιρρήσεις. Είναι άλλο πράγμα όμως μια προσπάθεια που έχει άποψη και αισθητική, ακόμα και να μη μας αρέσει να τη δηλητηριάζουμε με χολερικά σχόλια στα social media. Εξάλλου τριγύρω, ψηλά στην Αριστοτέλους, στην Έκθεση, στην Τούμπα, την Καλαμαριά και αλλού έχει εκατοντάδες παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα στολίδια για κάθε γούστο…
