Μικροί εμφύλιοι σε μια αποδεκατισμένη χώρα

Δεν υπάρχει εβδομάδα που να μην ξεσπάσει στην Ελλάδα ένας μικρός εμφύλιος. Είναι και τα social που βοηθούν πολύ ως ψηφιακό μπουρλότο. Μια δήλωση, μια πρόθεση, ένα νεύμα, είναι ικανή να πυροδοτήσει τον κακό χαμό. Θα μαλώσουμε για τα πάντα.

Για το αν άξιζε να πενθήσουμε το Βασίλη Καρρά, αν ο Λάνθιμος είναι μεγάλος σκηνοθέτης ή πουλά αέρα κοπανιστό, αν ο Νταλάρας έκανε καλά που τα χωσε στα πιτσιρίκια που κάνουν λάντζα στα κανάλια ή όχι.

Στρατόπεδα και στρατοί. Ύβρεις, κατάρες, απειλές, απελπισία. Άνθρωποι που ξιφουλκούν για τα πάντα εκτός από κείνα που καταστρέφουν αργά και σταθερά τις ζωές τους 15 χρόνια τώρα.

Αναίτια μίση, παρεξηγήσεις, απολυτότητες, διάλυση κάθε έννοιας ανοχής, ανεκτικότητας. Όλοι εναντίον όλων με κάθε ευκαιρία. Και στο δια ταύτα η απόλυτη παραίτηση, η αποδυνάμωση μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται σε καίρια ζητήματα, που χάνει διαρκώς κεκτημένα, δικαιώματα, που συρρικνώνονται λόγω συνθήκης οι αντοχές της. Και όμως δεν θα τη δεις ποτέ να απαιτήσει ενωμένη τα στοιχειώδη, να εμποδίσει ενωμένη τη διάλυση, να υψώσει ενωμένη ένα ανάστημα.

Είναι πολύ μακριά ο Ελληνικός Εμφύλιος, τα μεγάλα μίση, για να τα θυμούνται οι γενιές που γεννήθηκαν πολύ μετά τον πόλεμο. Για να παραδειγματιστούν. Σήμερα αυτό το κλίμα, το εχθρικό, το τοξικό, το τόσο βολικό για όσους ασκούν την εξουσία, εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία. Σε κάθε αφορμή. Γίνεται μια γλοιώδης λασποβροχή που καλύπτει τα πάντα.

Το δικαίωμα στη διαφωνία είναι ιερό. Το ελληνικό ξεχείλωμα εν προκειμένω μοιάζει ένα τοξικό σύννεφο που διαλύει μια κοινωνία.