Μην βοηθάς ποτέ έναν άγνωστο

του Γρηγόρη Βιόπουλου

Κατέβαινε το λόφο με το ποδήλατό του με μεγάλη ταχύτητα. Τρανταζόταν με δύναμη και το διασκέδαζε. Στηριζόταν πλέον όρθιος, στα πόδια του. Στη βάση του λόφου, κάτω, φαινόταν η λίμνη και ο δρόμος που τη χάιδευε περιμετρικά. Ήταν σούρουπο και όλα φαίνονταν γλυκά φωτισμένα, απ’ ό,τι είχε απομείνει από φως.   Καθώς πλησίαζε στο δρόμο, η πλαγιά έγινε λιγότερο απότομη και έκοψε την ταχύτητα του, για ασφάλεια. Ένα αυτοκίνητο φάνηκε να έρχεται από μακριά, από την αντίθετη κατεύθυνση. Αυτός μπήκε στο δρόμο, το αυτοκίνητο πέρασε από μπροστά του και έφυγε πίσω του και αμέσως μετά, άκουσε ένα απότομο φρενάρισμα. Σταμάτησε και γύρισε να κοιτάξει, αλλά στο οπτικό του πεδίο δεν βρισκόταν τίποτα, καθώς ο δρόμος πίσω του έκανε μια μεγάλη στροφή, πίσω από την οποία πρέπει να βρισκόταν το αυτοκίνητο.   Είχε ήδη σταματήσει και όπως ήταν σταματημένος σκέφτηκε προς στιγμή απλά να συνεχίσει το δρόμο του. Όμως άλλαξε κατεύθυνση επιτόπου και μόλις πέρασε τη στροφή είδε το αυτοκίνητο σταματημένο εκτός του δρόμου στην άκρη της λίμνης, με την πόρτα του οδηγού ανοιχτή. Έψαξε με το βλέμμα γύρω, αλλά δεν είδε κανέναν. Κατέβηκε από το ποδήλατο και κρατώντας το, πλησίασε προς το αυτοκίνητο. Δεν ήταν κανείς μέσα. Μια χελώνα κινήθηκε ξαφνικά στην άκρη της λίμνης και η ματιά του στάθηκε σ’ ένα παράξενο όγκο που κειτόταν δίπλα της. Το φως είχε αρχίσει να χάνεται και δεν μπορούσε να διακρίνει με ευκολία τι ήταν. Άφησε κάτω το ποδήλατο και προχώρησε προς το σημείο εκείνο, που είχε εντοπίσει τον παράξενο όγκο. Η χελώνα είχε ήδη μπει και χαθεί στο νερό, αφήνοντας πίσω της τον ελαφρύ ήχο από τις νεροφουσκάλες που έσκασαν απαλά στην επιφάνεια. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε, κοιτώντας πάνω από τον όγκο, ότι ήταν ένα ανθρώπινο σώμα.   Τραβήχτηκε ενστικτωδώς προς τα πίσω και πριν καταλάβει τι συνέβαινε, άκουσε βήματα. Είχε ήδη σκοτεινιάσει. Γρήγορα έφυγε από το σημείο που στεκόταν και κρύφτηκε πίσω από ένα βράχο.         Μια γυναικεία φιγούρα εμφανίστηκε μέσα στις σκιές, πλησίασε στο αυτοκίνητο, και ετοιμάστηκε να μπει μέσα. Ξαφνικά τότε φάνηκαν φώτα από κάποιο αυτοκίνητο που πλησίαζε από το δρόμο και με ταχύτητα κατευθυνόταν προς το σημείο που βρισκόταν το άλλο αυτοκίνητο δίπλα στη λίμνη. Σταμάτησε απότομα δίπλα τους, ακούστηκαν φωνές από μέσα και ένας πυροβολισμός. Μια κομμένη κραυγή πόνου και η γυναικεία φιγούρα σωριάστηκε κάτω. Οι εκτελεστές της πάτησαν γκάζι και εξαφανίστηκαν.   Πλησίασε ταραγμένος στο αυτοκίνητο πήγε σχεδόν μηχανικά πάνω από τη σωριασμένη γυναίκα με σκοπό να δει αν ήταν ζωντανή, αλλά αμέσως σκέφτηκε ότι δεν θα ήταν και τόσο καλή ιδέα να ασχοληθεί περισσότερο. Ετοιμάστηκε να πάρει το ποδήλατο και να φύγει, όταν άκουσε τη γυναίκα να κινείται. Σκέφτηκε ότι ίσως θα έπρεπε να τη βοηθήσει, αλλά αισθάνθηκε, όπως τότε που είχε χωρίσει και ένιωθε ότι κρεμόταν πάνω από ένα γκρεμό, όπου ήθελε πολύ να πέσει, αλλά δεν το έκανε, δεν την είχε ξαναπάρει τηλέφωνο και αμέσως πήρε το ποδήλατο και έφυγε.   Ποδηλατώντας προς την πόλη είχε μια ακατανίκητη αίσθηση ότι το μέλλον τον τραβούσε προς το μέρος του, ότι τον ξεκολλούσε από το παρελθόν.   Έφτασε σχεδόν μεσάνυχτα στο σπίτι του. Έκανε αμέσως ένα ζεστό μπάνιο, ήπιε ένα ποτήρι ουίσκι και κοιμήθηκε χωρίς να το καταλάβει στον καναπέ.   Ξύπνησε απότομα το πρωί από το ραδιόφωνο, που ήταν προγραμματισμένο με το ξυπνητήρι της δουλειάς, που είχε ξεχάσει να κλείσει. Ήταν Σάββατο πρωί. Θα έφευγαν για την πρώτη μεγάλη ανοιξιάτικη εξόρμηση στο εξοχικό της φίλης του.   Ετοιμάστηκε γρήγορα. Σύντομα η φίλη του είχε φτάσει με το αυτοκίνητο. Του χτύπησε, κατέβηκε και είχαν ξεκινήσει για μια ξένοιαστη ηλιόλουστη βόλτα.   Ατό ραδιόφωνο του αυτοκινήτου άκουσε τότε το νέο για ένα διπλό φόνο. Ένας άντρας και μια γυναίκα είχαν βρεθεί νεκροί στην όχθη της λίμνης. Η γυναίκα είχε πεθάνει από αιμορραγία μετά από πυροβολισμό. Οι έρευνες για την εξιχνίαση του διπλού φόνου συνεχίζονταν.   Έκλεισε το ραδιόφωνο και έβαλε ένα cd, φίλησε την κοπέλα του στο στόμα, καθώς εκείνη οδηγούσε και ακούμπησε αναπαυτικά στο κάθισμά του, απολαμβάνοντας τον ήλιο που έμπαινε απ’ έξω, γνωρίζοντας ότι δεν είχε χρόνο για μεταμέλειες. Ένα υπέροχο καλοκαίρι πλησίαζε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.