Μήπως ο εγκλεισμός μας έκανε να γκρινιάξουμε λίγο άδικα;

Δύσκολη η μοναξιά και ο εγκλεισμός δεν αντιλέγω. Aντιμετώπισα κι εγώ αυτά τα συναισθήματα τις 40 ημέρες, μακρυά από φίλους, γονείς, αγκαλιές, ο άνθρωπος δύσκολα προσαρμόζεται σε νέες συνθήκες  και καλώς ή κακώς δυσκολεύεται να ζήσει χωρίς να αναπνέει καθαρό οξυγόνο. Ωστόσο, όλοι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο προσαρμοστήκαμε στην νέα καθημερινότητα, στα νέα μέτρα, στον νέο κόσμο.

Σε συζητήσεις μέσω κάμερας που έχω καθημερινά, έπιασα τους εαυτούς μας να απελπίζονται και να παραπονιούνται για τον εγκλεισμό και δεν στο κρύβω και εγώ πέρασα την φάση που ξάπλωνα στο κρεβάτι λες και έχει φτάσει η συντέλεια του κόσμου, αλλά εχθές συλλογίστηκα κάπως ολοκληρωμένα την κατάσταση.

Οι περισσότεροι περάσαμε την καραντίνα ναι μεν εσώκλειστοι, πατώντας έξι για μικρής διάρκειας βόλτες, ωστόσο δεν έλειπε από το χέρι μας το κινητό. Πατούσαμε ένα κουμπί και σε κλάσματα δευτερολέπτου επικοινωνούσαμε με τους φίλους, βλέπαμε ταινίες και σειρές, ακούγαμε μουσική και τέλος-τέλος απολαύσαμε online lives και παραστάσεις από γνωστούς καλλιτέχνες που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να μην είχαμε ποτέ την ευκαιρία να το κάνουμε.

Μετά από όλον αυτό τον συνειρμό μου ήρθε στο μυαλό η λέξη αχαριστία και αυτό ισχύει και για εμένα. Ρώτησα τον εαυτό μου αν αυτό συνέβαινε κάμποσα χρόνια πριν, και σε έβρισκε χωρίς τεχνολογία ανά χείρας θα αντεχές; Ή αν ας πούμε δεν είχες την ζωή και τα αγαθά που έχεις αλλά είχες τα μισά και λίγα παρακάτω, ή αν σε πετύχαινε αποκλεισμένο σε μία άλλη χώρα ολομόναχο; ή αν ήσουν από κείνους που φοβήθηκαν μετά από ένα τραγικό συμβάν να στηριχτούν κάπου και έθεσαν μόνοι τον εαυτό τους σε καραντίνα πριν καν ξεκινήσει όλο αυτό;

Ή αν έτυχε να ήσουν από εκείνους που έχασαν την δουλειά τους και πλέον έχεις μόνο για τα προς το ζην; Άν κάποιος δικός σου ήταν γιατρός η εργαζόμενος σε νοσοκομείο, σε φαρμακείο, σε supermarket ή ντελίβεριboy-girl ή εργαζόμενος σε τομείς καθαριότητας και κάθε μέρα τον περίμενες αξημέρωτα να γυρίσει από την δουλειά με έναν φόβο και μια λαχτάρα; Τότε θα άντεχες;

Και τελικά απάντηση δεν μπόρεσα να βρω ολοκληρωμένη, περάσαμε μία δύσκολη περίοδο που καταλαβαίνω πώς είναι η αρχή μίας ραγδαίας αλλαγής που καλούμαστε πάλι να αντιμετωπίσουμε, είτε αυτό αφορά την οικονομία, είτε την υγεία, είτε την καχυποψία. Ο κόσμος θα αλλάξει ριζικά και μαζί του θα αλλάξουμε κι εμείς, μα μήπως όντως αντιμετωπίζουμε την όλη κατάσταση με αχαριστία; Μήπως τα μικρά συναισθήματα που πέρασαν αυτή την περίοδο από το μυαλό έγιναν τροφή εγωκεντρισμού και δεν μας άφησαν να βρούμε την ουσία;