Μήπως είναι σοφό να εγκαταλείπουμε έναν μεγάλο αθλητικό αγώνα εάν δεν αισθανόμαστε καλά;

Λέξεις: Γιάννης Κυφωνίδης

Κι ενώ σχεδόν ανελλιπώς από το 2015 δίνω το “παρών” στη διοργάνωση του Τορωναίου είτε ως συμμετέχων κολυμβητής, είτε ως συνοδός κολυμβητή, είτε ως επισκέπτης-θεατής, φέτος, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δε μπορούσα να παραστώ στην εκκίνηση και τους τερματισμούς για να στηρίξω από κοντά φίλους και συνκολυμβητές.

Το γεγονός όμως ότι δυο κολυμβητές χρειάστηκαν προληπτική ολιγόωρη νοσηλεία σε νοσοκομείο, μετά τον τερματισμό τους, λόγω υπερπροσπάθειας, με έβαλε σε σκέψεις.

Κι αυτό αφορά κυρίως εμάς τους κολυμβητές και πόσο τελικά ακούμε το σώμα μας και μήπως ξεπερνάμε τα όρια των ορίων…

Επειδή αυτός ο αγώνας έχει να κάνει με την ψυχή και το μυαλό πρώτα και μετά με το σώμα. Που σημαίνει ότι όντως μπορείς να ξεπεράσεις τα σωματικά σου όρια πολύ περισσότερο, επειδή ακριβώς δεν τα ακούς , καθώς ψυχή και μυαλό τα έχουν βάλει σε αυτόματο πιλότο .

Μου έχει περάσει μάλιστα από το μυαλό, ουκ ολίγες φορές, μήπως η δική μου υπερπροσπάθεια το 2021 συνετέλεσε στη θρομβοεμβολή μου δύο μήνες μετά.

Ήμουν θρομβοφιλικός και δεν το ήξερα, άρα και ακάλυπτος φαρμακευτικά.

Οπότε η αφυδάτωση και οτιδήποτε άλλο συνέβη στο σώμα μου τότε, που δεν ήταν εμφανές, ίσως να έπαιξε ρόλο στη μετέπειτα περιπέτεια υγείας μου.

Και καμιά φορά σκέφτομαι ότι ήμουν τυχερός που δε μου συνέβη στη διάρκεια του αγώνα.

Άρα οι εγκαταλείψεις στη διάρκεια ενός αγώνα λόγω αδιαθεσίας ή λόγω προβλημάτων υγείας , μήπως είναι σοφή απόφαση; Όπως κι ένας προληπτικός ιατρικός έλεγχος.

Γιατί θυμάμαι τώρα και μια άλλη περίπτωση σε μεγάλο πάλι αγώνα με κολυμβητή που “έφτυνε αίμα” και κόντεψε να πάθει πνευμονικό οίδημα , οπότε νοσηλεύτηκε. Ευτυχώς δεν έπαθε τα χειρότερα κι ανάρρωσε.

Άρα πρώτα από όλα η ευθύνη της υγείας μας έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους, ειδικά όταν δεν αισθανόμαστε καλά και συνεχίζουμε. Ωστόσο είναι μεγάλος ο εγωισμός που αναπτύσσεται σε τέτοιους αγώνες και εγχειρήματα.

Οπότε δε μπορεί εύκολα ο κολυμβητής να αποφασίσει να σταματήσει, ακόμη κι είναι αδιάθετος , εάν πλέον το σώμα του έχει μπει στον αυτόματο πιλότο.

Τον εγωισμό αυτόν τον ξέρω καλά για να μην κάνω τον έξυπνο. Γιατί ο τερματισμός είναι μεγάλο πράγμα, είναι σα φάρμακο που γιατρεύει τα πάντα, που γεμίζει με αίσθημα πληρότητας σώμα ψυχή και μυαλό.

Αυτό όλο βέβαια δεν κάνει τον Τορωναίο κι όποιον άλλο μεγάλο αγώνα επισφαλή ή επικίνδυνο, εκτός κι εάν η διοργάνωση δεν έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα. Επισφαλείς έως κι επικίνδυνες είναι δυνητικά οι δικές μας αποφάσεις όταν κολυμπάμε.

Και του χρόνου λοιπόν με υγεία και ασφάλεια και χωρίς εμείς που κολυμπάμε σε τέτοιες διοργανώσεις να αφήνουμε τίποτα στην τύχη του.