Μήπως να κλείσει και το Τρίτο;

Παραδόξως ήταν ένα ωραίο καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι ιδιαίτερα ευφρόσυνο, με γάμους και χαρές εις πείσμα των καιρών. Συνέβαλε, βέβαια, σ’ αυτό και η απόφαση να μην ανοίγει η τηλεόραση – μια απόφαση που δεν συνάντησε από κανέναν (και ήταν αρκετοί) την παραμικρή αντίσταση. Χωρίς λοιπόν τον καταιγισμό των καλοκαιρινών δελτίων που απ’ το φόβο μη και δεν είμαστε αρκούντως πανικοβλημένοι θα φρόντιζαν να μας υπενθυμίζουν τρεις φορές ημερησίως τι θα μας πέσει στο κεφάλι με το που θα σκάσει ο Σεπτέμβρης, πέρασε γρήγορα ο Αύγουστος και έφτασε η στιγμή που καταλαβαίνεις πόσο πολύ μίκρυνε η μέρα και πως τώρα πια ήρθε ο καιρός να τα μαζεύεις και να γυρνάς.

Θυμάμαι χρόνια τώρα αυτήν την αλλόκοτη μελαγχολία που έρχεται μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Μοιάζει με κυριακάτικο απόγευμα της παιδικής μας μνήμης. Μόνο που ξαφνικά φέτος γυρνάς στην πόλη κι ενώ προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως «το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξουμε» μπορεί και να καθαρίσουμε για τουλάχιστον την επόμενη τριετία, έρχεται μια ακόμη «συγχώνευση» να σου υπενθυμίσει πως ο πολιτισμός είναι πολυτέλεια σ’ αυτούς τους βάρβαρους καιρούς.

Ο 9,58 μπορεί κάλλιστα να «συγχωνευθεί», δηλαδή να σιγήσει. Γιατί όχι; Τι τους χρειάζεται η Θεσσαλονίκη τόσους ραδιοσταθμούς; «Σταθμός στον πολιτισμό», σου λέει ο άλλος. Υπερβολές. Άλλωστε πόσες πολιτιστικές εκδηλώσεις έχει πια αυτή η πόλη; Άσε που αρκετές θα συρρικνωθούν λόγω κρίσης. Δυο-τρία θέατρα μπορεί και να κλείσουν, οι συναυλίες και οι εκθέσεις σίγουρα θα περιοριστούν, ε, ό, τι απομείνει θα καλυφθεί εκ των ενόντων. Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς πρέπει όλοι να περικόψουμε τις ανάγκες μας. Ας δώσει ο πολιτισμός το καλό παράδειγμα.