Μήπως τα ‘χες και από χθες;

Το βράδυ στο λιμάνι, στην Α’ προβλήτα, το συγκρότημα Λωξάντρα μας θύμισε ένα πολύ επίκαιρο, λαϊκό τραγούδι που νομίζω ότι αξίζει να το φέρνεις στο μυαλό σου που και που, όταν ακούς τις ανακοινώσεις της Moody’s, των εταίρων και των εταιρειών, τα νέα και τα παλιά μέτρα και άμετρα.

«Τα λεφτά είναι δανεικά, χέρια αλλάζουν τακτικά, να τα κάψεις τι τα θες, μήπως τα ‘χες και από χθες;», λένε οι στίχοι του τραγουδιού. Απλοί αλλά δύσκολοι.

Η ειρωνεία της ζωής είναι πως μετά από λίγες ώρες διαβάζω για μια νέα μελέτη που δείχνει ότι στην Ελλάδα έχουμε τη μεγαλύτερη αύξηση στο ποσοστό των αυτοκτονιών την τριετία 2007 – 2009, στις απαρχές της κρίσης δηλαδή. Το ποσοστό, λέει, αυξήθηκε κατά 17 % στη χώρα μας, ενώ η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα που υποφέρει από αυτοχειρίες είναι η Ιρλανδία με αύξηση 13 %.

Πρόσφατα παρουσιάστηκαν στη Βουλή στοιχεία που δείχνουν ότι το 2010 το ποσοστό των αυτοχειριών στη χώρα μας ανέβηκε κατά 40 %. Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από την αυτοκτονία γνωστού επιχειρηματία της Θεσσαλονίκης για χρέη, για λεφτά. Στην Κρήτη έχουν σημειωθεί 20 αυτοκτονίες την τελευταία περίοδο, με τελευταία έναν επιχειρηματία που έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στην Κεντρική Λαχαναγορά του Ηρακλείου.

Είναι τραγικό να χάνεις στιγμές της ζωής σου και των αγαπημένων σου, τα χαμόγελα, τα πρώτα βήματα του γιου σου, το πρώτο γέλιο της κόρης σου, μια καταχωνιασμένη φωτογραφία που βρήκες με την παρέα σου από το σχολείο, τα καλοκαίρια που θα έρθουν, τη γαλήνη της θάλασσας, το δροσερό γρασίδι μετά από τη βροχή, για τη χάρη των χρημάτων που πάνε κι έρχονται. Μήπως τα ‘χες και από χθες;

Η Ρίκα Βαγιάνη μας λέει, εν μέσω μιας εκστατικής φλόγας από το έθιμο του Αϊ Γιαννιού ότι η κρίση είναι το καλύτερο που μας έχει συμβεί τα τελευταία σαράντα χρόνια γιατί βλέπουμε ότι δεν είμαστε ούτε τελειωμένοι, ούτε χρεωκοπημένοι, ούτε ζήτουλες. Και αναπαράγω: «όταν τα πετρέλαιά τους θα έχουν στραγγίξει, όταν οι καπνοί από τα εργοστάσιά τους θα έχουν σβήσει, όταν τα κωλόχαρτα και οι μετοχές τους θα πουλιούνται για ταπετσαρίες στα παζάρια, όταν οι φωτιές φτάσουν στον ουρανό, ελάτε να μου πείτε ποιος θα αντέξει, ποιος θα μείνει όρθιος, μ’ ένα ουζάκι, μπροστά σε μια έβγα, να βλέπει το ηλιοβασίλεμα και τους αιώνες να περνούν, με μια αιώνια παρτίδα τάβλι. Με μόνο απλοϊκό κριτήριο έστω, αυτό της ιστορικής διάρκειας, εγώ ακόμα, έστω και καταμεσίς του γάμου του Κίτσου, το πάω το στοίχημα».

Τα πολύτιμα της ζωής δεν αγοράζονται. Απλά τα απολαμβάνεις. Καλές βουτιές.