Μοιραίοι κι άβουλοι…

Θα ήταν για γέλια, αν δεν  ήτανε για κλάματα. Θα ήταν αντικείμενο χλευασμού, αν δεν ήταν αντίστοιχο μιας αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Ο λόγος για το απίστευτο θέαμα που παρουσίασε το ελληνικό κοινοβούλιο στο εξωφρενικό δεκαεξάωρο, που διήρκησε το σόου για την παραπομπή σε προανακριτική των ενεχομένων στη διαχείριση της περιβόητης λίστας των μεγαλοκαταθετών σε μία τράπεζα του εξωτερικού.

Αφού επί εβδομάδες  κατέλαβαν τα μικρόφωνα των καναλιών κοκορομαχώντας, και αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το χαμηλότατο, το άθλιο από κάθε άποψη επίπεδό τους, οι θλιβεροί εκπρόσωποι του έθνους έδωσαν τα ρέστα τους σε αδιανόητες ύβρεις, απίστευτες αλληλοκατηγορίες, πομπώδεις ρητορείες, καταγέλαστες αυταρέσκειες, ανούσιες αντεγκλήσεις, γλοιώδεις κομπορρημοσύνες, θορυβώδεις αντιδράσεις, καταφανείς ψευδολογίες, ύπουλες υπονομεύσεις, εισαγγελικό οίστρο, προσβλητικούς υπαινιγμούς, γελοίους μικρομεγαλισμούς.

Σήκωσαν το φρύδι, κίνηση ενδεικτική της μεγάλης ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους, φόρεσαν το ανάλογο ύφος του αρχηγού και ηγέτη ή του εκλεγμένου αντιπροσώπου, επανέλαβαν χιλιοειπωμένα πολιτικάντικα τσιτάτα, χειροκροτούμενοι από την αυλή και τα ανδρείκελα της παράταξής τους, παζάρεψαν ανερυθρίαστα το άθροισμα των ψήφων, γελοιοποιήθηκαν για μια ακόμη φορά με τα μικροπολιτικά σχέδιά τους.

Θρασύδειλοι και ολίγιστοι  αγωνίστηκαν προκλητικά επί ώρες για τη μυστικότητα της ψήφου τους, οχυρώθηκαν πίσω της, κρύφτηκαν στην ευκολία της ανωνυμίας, αντί να ορθώσουν έστω για μία μόνη φορά το ανάστημά τους και να αποδώσουν με το θάρρος της γνώμης τους τις ευθύνες σε όσους τους αναλογούν. Καθαρά και ξάστερα. Ως εκπρόσωποι ενός λαού, που ταπεινώνεται και πάσχει από την ανεπάρκειά τους.

Μοιραίοι και άβουλοι  για μια ακόμη φορά, ανέσυραν αισθήματα θλίψης για το μέλλον αυτής της δύσμοιρης χώρας, που τους εμπιστεύεται τις τύχες της, τους ενθαρρύνει με την αποδοχή του, τους ψηλώνει με την ψήφο του και δυστυχώς θα συρθεί  εξαπατημένος και απεγνωσμένος ξανά να τους εκλέξει, κάνοντας ακόμη μεγαλύτερα λάθη. Και το χειρότερο γέννησαν μια ακατανίκητη τάση, αν τύχει και τους συναντήσεις ποτέ, να τους φιλοδωρήσεις μ’ ένα κεραυνοβόλο, ηχηρό χαστούκι.