Μιζέρια δεν είναι η κριτική, αλλά η ανοχή στην παρακμή

Λέξεις: Κώστας Παρζιαλής

Τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται μια αξιοσημείωτη, σχεδόν επαναστατική αναμόρφωση του όρου «μιζέρια». Έχει αναβαθμιστεί, έχει φορέσει νέο κοστούμι και κυκλοφορεί ανάμεσα μας με έναν σχεδόν αγέρωχο αέρα ανανέωσης.

Εμπνευσμένος από το βιβλίο με τίτλο « Ο Δρόμος ο Λιγότερος Ταξιδεμένος» του ψυχιάτρου και συγγραφέα, Peck Scott, αναρωτήθηκα ποιος είναι τελικά ο δικός μας δρόμος, «ο Δρόμος προς την μιζέρια».

Στο βιβλίο του, ο Peck Scott μιλά για την πειθαρχία, την αυτογνωσία και την αποδοχή της ευθύνης, ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την πνευματική ανάπτυξη και ως εκ τούτου για μια ουσιαστική ζωή. Στο δρόμο προς τη μιζέρια, ωστόσο, οι έννοιες αυτές αποκτούν μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Στην περίπτωση μας, η πειθαρχία είναι το θράσος να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη, η αυτογνωσία εξαντλείται σε φιέστες και η ευθύνη είναι μια αφηρημένη έννοια, που πάντα ανήκει σε κάποιον άλλο.

Αναλογιζόμενος όλα αυτά, έθεσα τα δικά μου ερωτήματα, έτσι ώστε να γνωρίζουμε, σε ποιο δρόμο ανήκουμε:

Εξαγριώνεσαι με τη διαφθορά, την αμέλεια και την έλλειψη διαφάνειας;

Είσαι μίζερος.

Ενοχλείσαι που τα δημόσια αγαθά, υγεία και εκπαίδευση υποβαθμίζονται;

Είσαι μίζερος.

Τολμάς να ζητήσεις διαφάνεια, λογοδοσία ή έστω αλλαγές;

Καλώς ήρθες στο club της μιζέριας.

Τελικά, ο δρόμος προς την μιζέρια, μοιάζει ξεκάθαρος. Αν λοιπόν, ο δρόμος προς την μιζέρια είναι η αποφυγή της πραγματικότητας, ίσως είναι καιρός να κατέβουμε από αυτόν και να αρχίσουμε να ταξιδεύουμε σε αυτόν που αξίζει και οδηγεί στην πραγματική αλλαγή.

Είναι πλέον καιρός, για τον δρόμο προς την αλήθεια.

Στην Ελλάδα, η πραγματικότητα συχνά ξεπερνά τη φαντασία, καθώς γεγονότα που απορρέουν από διαφθορά, αμέλεια και έλλειψη διαφάνειας στιγματίζουν τη ζωή όλων μας.

Τα παραδείγματα πολλά:

Η τραγωδία των Τεμπών και το έγκλημα της συγκάλυψης

Τα παράνομα λούνα παρκ που μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου

Η κακοδιαχείριση σε μεγάλα δημόσια έργα που ολοκληρώνονται μετά από δεκαετίες και μετά από κατασπατάληση δημόσιου χρήματος

Η εγκληματική αμέλεια στη δημόσια υγεία και η μεθόδευση για ιδιωτικοποίηση

Η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και η μεθόδευση για ιδιωτικοποίηση

Απέναντι σε μια τέτοια πραγματικότητα, γεμάτη παθογένειες, η ευθύνη των πολιτών είναι διπλή, να αναγνωρίσουν τα προβλήματα και να απαιτήσουν λύσεις.

Τελικά, μιζέρια δεν είναι η κριτική, αλλά η ανοχή στην παρακμή.

*πηγή εικόνας: pexels/sora shimazaki