Μοναξιά

του Δημήτρη Κανονίδη

Μοναξιά  αφόρητη…

Οι τοίχοι του σπιτιού σου βουβοί, τα έπιπλα δίχως φωνή, θλιβερή διακόσμηση ενός παρακμιακού χώρου. Μιλάς δυνατά για να  μη ξεχάσεις πώς είναι η φωνή σου. Το πακέτο από τα τσιγάρα  σου  άδειο… τα  τσιγάρα τέλειωσαν γίνανε καπνός. Τα σπίρτα ένα – ένα κάηκαν, γίνανε στάχτη και μόνο η μοναξιά πιστά  γαντζωμένη  πάνω σου, μπήγει τα νύχια της στην ψυχή σου  κάνοντας ολοένα και πιο οδυνηρή την παρουσία της. Γυρνάς το βλέμμα σου γύρω-γύρω στο παγωμένο δωμάτιο, η παρουσία της απουσίας εμφανής παντού. Τα βήματά σου σε οδηγούν στον υπολογιστή σου, τον ανοίγεις, η οθόνη φωτίζεται και μαζί με αυτή  φωτίζεται και η ψυχή σου. Οδηγείς το βελάκι  από το ‘’ποντίκι’’ στον explorer σου… fαce book… twitter… Msn… Skype… Το   πρόγραμμα της επιλογής σου ανοίγει και μαζί με αυτό, ένα παράθυρο στον κόσμο. Η διαδικτυακή σου παρέα είναι εδώ. Κάνεις ένα σεργιάνι. Από όλα έχει ο μπαξές. Πειράγματα, ανοησίες, κουβεντούλες, άλλοτε   σοβαρές και άλλοτε σοβαροφανείς..

Ποιος  όμως  δίνει τούτη την ώρα σημασία για αυτά. Σημασία έχει πως επικοινωνείς… άρα  ΥΠΑΡΧΕΙΣ. Πάνω που άρχισες να αμφιβάλλεις, η ψευδαίσθηση γίνεται τελικά αίσθηση, νοιώθεις κι εσύ μέρος του όλου. ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ  ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ… από την Ελλάδα, την Αμερική, την Αυστραλία… Η ψυχή γλυκαίνει, τώρα πια η οδύνη της μοναξιάς είναι μικρότερη. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΣ άρα  ΥΠΑΡΧΕΙΣ, υπάρχεις άρα ΖΕΙΣ. ΖΕΙΣ; ΖΕΙΣ όμως στα αλήθεια; Μήπως ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως ζείς; Μήπως όλα αυτά  δεν είναι παρά μια πλάνη; Μια ψευδαίσθηση; Ένα όνειρο που όταν ξυπνήσεις θα σε επαναφέρει στην σκληρή πραγματικότητα;

Ε και; Εσύ θέλεις να ζεις το όνειρο, να βιώνεις την ψευδαίσθηση, για να κάνεις λιγότερο οδυνηρή την αίσθηση.

Λένε πως “στον κόσμο ζούμε όσο τον φτιάχνουμε εμείς… όταν αρχίζουν και τον φτιάχνουν οι  άλλοι πεθαίνουμε..’’ …κι  ΕΣΥ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ…  θέλεις  να ζεις… να ζήσεις… να υπάρχεις… να δίνεις το ‘’στίγμα’’ σου έστω και μέσα από την οθόνη και τα πλήκτρα ενός υπολογιστή. Αυτό είναι το παράθυρό σου και η φυλακή σου ταυτόχρονα. Η διέξοδός σου, μα και το αδιέξοδό σου. Η παρέα σου και η μοναξιά σου, η χαρά σου και η δυστυχία σου, το γέλιο σου και ο λυγμός σου. ΕΣΥ και ΟΙ ΑΛΛΟΙ… ένα παιχνίδι για ΔΥΟ… Τελικά ποιος είναι ο χαμένος;

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους τους μοναχικούς  του διαδικτύου