Μοντέρνα κρεοπωλεία

Του Γιώργου Τούλα

Πριν από μερικά χρόνια μου περιέγραφε ένας φωτογράφος της πόλης κάτι βραδιές στην επαρχία. Σε κοντινούς νομούς. Πήγαιναν μικρά πουλμανάκια με μοντέλες. Γραφεία επιτήδειων οργάνωναν τα event. Φόρτωναν τα κορίτσια στα πούλμαν κατά τις οκτώ το βράδυ, μαζί το φωτογράφο και ένα dj και πήγαιναν. Σε κωμοπόλεις. Σε καφετέριες, μπαρ και pub με εξωτικά ονόματα. Έκστασις, Αποκάλυψη και τέτοια. Ξεφόρτωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα, συνεννοούνταν με τον μαγαζάτορα για τις λεπτομέρειες και η βραδιά ξεκινούσε. Κάτι σαν επίδειξη μόδας, καλλιστεία, χορευτικό ντελίριο, σε μαγαζιά γέματα άνδρες που στο τέλος είχαν την απαίτηση τα κορίτσια να τους ακολουθήσουν. Και τις πιο πολλές φορές τους ακολουθούσαν. Και οι υπόλοιποι περίμεναν να τελειώσει η υποχρέωση να γυρίσουν όλοι μαζί με το πουλμανάκι. Ο ατζέντης να πάρει το μερτικό του, οι υπόλοιποι το μεροκάματο. Ο φωτογράφος απαθανάτιζε το γεγονός, τα κορίτσια με τα μαγιό πόζαραν στα πόδια τους, οι γυναίκες τους περίμεναν υπομονετικά στο σπίτι να γυρίσουν. Τα φωτογραφικά αρχεία υπάρχουν ακόμα και φανερώνουν την εποχή. Νόμιζα ότι η εποχή αυτή είχε περάσει. Μαζί με την κρίση. Γελάστηκα. Χθες το απόγευμα έπεσε πάνω στο ζάπινγκ σε ένα κανάλι σε καλλιστεία για τη Μις Βορείου Ελλάδος 2013. Η εικόνα έδειχνε ένα επαρχιακό καλοκαιρινό μπαρ. Γύρω γύρω καθόταν άνδρες με το ύφος του λιγούρη. Στη μέση της ρωμαϊκής αρένας η Πετρούλα. Το κορίτσι που έλεγε με πάθος τον καιρό στα δελτία του Αιμίλιου Λιάτσου στο Star. Παλιά. Τώρα το Star κάνει ποιοτική στροφή και ο Αιμίλιος Λιάτσος είναι ο εκλεκτός της κυβέρνησης στο τιμόνι της ενημέρωσης της ΕΡΤ. Η Πετρούλα λοιπόν με περιπαθές ύφος παρουσίασε τα μέλη της κριτικής επιτροπής, ανάμεσα τους και η μαμά της και μετά αφού άφησε πολλά σεξουαλικά υπονοούμενα στους ανυπόμονους άνδρες φώναξε τα κορίτσια. Ντυμένα με σορτς, με τριτοκλασάτα φορέματα και τέλος με μαγιό, τα κορίτσια περπατούσαν ανάμεσα στα πεινασμένα βλέμματα. Η περιγραφή ενέτεινε την τεστοστερόνη. Για κάθε κορίτσι υπήρχε και ένα υπονοούμενο. Για το τι δυνητικά μπορούσε να κάνει. Δεν ξέρω τι ακολούθησε το τέλος της βραδιάς. Υποθέσεις μπορώ να Κάνω. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο το βίντεο της βραδιάς έπεσε πάνω σε δεκάδες Παρόμοια αυτό το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα. Με τα ίδια πεινασμένα βλέμματα, παρόμοια κορίτσια και σκηνικά. Υποθέτω ότι τα κορίτσια αυτά μεγάλωσαν με τις γνωστές εικόνες της Μυκόνου στα δελτία, με τα όνειρα της επιτυχίας της πιστωτικής που δεν είχε όριο, των εξωφύλλων, των κότερων. Τα πρόλαβε η κρίση όμως και η ταπεινή καταγωγή τους. Ίσως και κάποιες αναστολές. Δεν έγιναν ποτέ το κορίτσι του καναλάρχη να πάρουν εκπομπή, δεν πλάγιασαν με τον παρουσιαστή, τον θεατράνθρωπο, τον επιχειρηματία που θα τις αναδείκνυε. Και τελικά ξέπεσαν στα συνοικιακά μπαρ, στα επαρχιακά καλλιστεία, στην ανάγκη της Πετρούλας που τα αποθεώνει για τα πλούσια προσόντα τους. Στην περιδίνηση των μοντέρνων κρεοπωλείων που το πολύ πολύ να τους εξασφαλίσει μια νύχτα στην επαρχία στο κρεβάτι ενός τοπικού παράγοντα ομάδας, ενός οικογενειάρχη ή του γιου του και μετά το ξημέρωμα στην άκρη του κρεβατιού ένα δυο τσαλακωμένα χαρτονομίσματα, καμιά καδένα και μερικά κουρελιασμένα όνειρα. Στην καλύτερη περίπτωση…