Μπρο, Μπρο, Μπρόκεν ρε Μπρο!
Το μόνο που μας μένει. Να γίνεται η λέξη του ενός, κουβερτάκι στην πλάτη του άλλου.
Λέξεις: Νάστα
Αυτό που μου έμαθε φέτος στο κυλικείο του ελεύθερου κάμπινγκ της Σαμοθράκης η Κική, είναι πως είμαστε όλα “μπρο”. Τόσο χρησιμοποιείται η λέξη, σε σημείο που, η άλλη λέξη από Μ, φοβάται μη της φάνε τα πρωτεία!
Το “μπρο” πηγαινοερχόταν ανεξαιρέτως, σε αγόρια, κορίτσια και νον μπάηναρι. Ακόμη κι όταν πριν λίγο σου είχαν μιλήσει στον πληθυντικό. Κακά τα ψέματα -ηλικιακά θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου.
Και στο μυαλό μου σκέφτηκα ξανά, πως το μπρο βγαίνει από το μπρόκεν, όπως σε ένα τατού που έχουμε κάνει, γιατί είμαστε, Δημήτρη, όλα σπασμένα, κάποια έτσι κι άλλα αλλιώς, όλα από κάπου τραυματισμένα. Κι είμαστε αδέρφια, ρε μπρο.
Και την τελευταία νύχτα στο κάμπινγκ, Ξένια, σε έναν απίθανο πάγκο είδα μια κάρτα, που έγραφε “Είναι οκ να είσαι μπρόκεν”. Κι είναι οκ, τουλάχιστον για μας, γιατί είμαστε σπασμένα, αλλά μαζί.
Η σκέψη του ενός, τσιρότο στην πληγή του άλλου.
Κι έτυχε να συζητάμε για σπασμένες γονεΪκότητες στο επόμενο νησί.
Για σώματα που δεν αντέχουν, σώματα ρημαγμένα από τα αυτονάνοσα.
Ρημαγμένα από το άσθμα. Ρημαγμένα από τον καρκίνο. Ρημαγμένα από την κατάθλιψη. Ρημαγμένα από την ρευματοειδή αρθρίτιδα. Ρημαγμένα από τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Ρημαγμένα από τα τραύματά τους.
Που δεν τους φτάνουν τα κομμάτια τους, στον δρόμο τους να τα μαζέψουν, έχουν και την άποψη του κόσμου για το σωστό, φωνές διάφορες διαβάζουν γύρω το μάνιουαλ “Έτσι πρέπει να υπάρχεις”. Δυνατά και παραγωγικά τρενάκια να είμαστε, Τόμας!
Μη βγούμε από τις ράγες, μη παρεκκλίνουμε!
Να σου πω, “Τι το ήθελες το παιδί, αφού δεν είσαι υγιής;”
Να μην μπορείς να το σηκώσεις πια, Μπέτι, να δηλώνει ξανά και ξανά “Η μαμά μπορούσε παλιά, μα πια δεν μπορεί να με σηκώσει αγκαλιά”.
Να λέει “Αρρωσταίνεις, μαμά, πολύ συχνά”.
Μα να προσπαθείς, εκεί, στον αγώνα, να κάνεις ό,τι μπορείς. Βήμα- ανάσα- σκουπισιά κι Ελένη “ένα βήμα τη φορά”. Για όποιο χρειάζεται να το ακούσει σήμερα, Ελευθερία.
Είμαστε μπρο-κεν. Αδέρφια. Ρημαγμένα. Αλλά μαζί.
Το μόνο που μας μένει. Να γίνεται η λέξη του ενός, κουβερτάκι στην πλάτη του άλλου.
