Να φοβάσαι να βαδίσεις στο σκοτάδι

Θα μπορούσα να μιλήσω για ημερολόγιο καραντίνας, σειρές αναγκαστικού “εγκλεισμού” ή κάτι τόσο κοινότυπο αυτές τις ημέρες. Σήμερα όμως που η φύση παγκόσμια πανηγυρίζει κι απολαμβάνει στιγμές ελευθερίας ή αν θέλετε μία άτυπη εκδίκηση απέναντι στον άνθρωπο, προσπαθώ να έχω όσο το δυνατόν εποικοδομητικό χρόνο δουλεύοντας από το σπίτι και κάνω σκέψεις για το μέλλον. Την ώρα που αρκετοί συμπολίτες μας παρατηρούν παθητικοί τις εξελίξεις κάτω από τη ζεστασιά της κουβέρτας ή του παπλώματος στον καναπέ, θεωρώ πως πρέπει να μείνουμε σε εγρήγορση και να σχεδιάσουμε συλλογικά το αύριο.

Για όλους αυτή η περίοδος είναι μία δοκιμασία. Λέγεται και γράφεται πως όταν τελειώσει ο “όλεθρος” τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Τι εννοούμε όμως; H Eλλάδα κι οι Έλληνες γνωρίζουν καλά από κρίσεις παντός φύσης. Έχουν μάθει να αγωνίζονται με ψηλά το κεφάλι κόντρα σε εξωτερικούς εχθρούς και εφιάλτες. Για να τα καταφέρουν όμως πρέπει να είναι το δυνατόν ενωμένοι. Το διαίρει και βασίλευε διαχρονικά. Αναρωτιέμαι πραγματικά πως μπορεί να συμβεί αυτό. Αντέχεται τόσο μεγάλη δόση των τοξικών μέσων μαζικής ενημέρωσης που προσπαθούν πάση θυσία να κάνουν το μαύρο άσπρο; Πρέπει να έχεις πολύ γερές αντιστάσεις, στιβαρό υπόβαθρο, αυστηρά επιλεγμένη ενημέρωση και κριτική σκέψη για να επιβιώσεις σε αυτόν τον αγώνα.

Μοιάζει με έναν μαραθώνιο. Μία εβδομάδα κι άλλες δύο και βλέπουμε. Ο κόσμος στήνεται κάθε απόγευμα με αγωνία μπροστά στην τηλεόραση στις 18:00 να ακούσει από τον κ.Τσιόδρα πως διαμορφώνεται/εξελίσσεται η κατάσταση. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο ΦΟΒΟΣ. Όσο η κατάσταση παραμένει φαινομενικά ελεγχόμενη νιώθεις ένα … ΟΥΦ! να ακούγεται στην άλλη πλευρά. Οι μέρες περνούν, κάποιοι συμπατριώτες μας κι αρκετές χιλιάδες συνάνθρωποί μας δυστυχώς δεν τα κατάφεραν σε αυτή τη σπουδαία μάχη. Ο αγώνας συνεχίζεται. Είναι μία κατάσταση που κανείς μας δεν περίμενε στο 2020 με την επιστήμη και την τεχνολογία να παρουσιάζονται μέχρι πρότινος άτρωτες.

Παράλληλα όμως αποτελεί το ιδανικό “ΣΟΚ” που ακρωτηριάζει ψυχοσωματικά τις μάζες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τις κάνει πιο ευάλωτες, πιο αδύναμες, στάσιμες. Σε έναν ήδη συντηρητικό κόσμο έρχεται να προστεθεί αυτό. Την ώρα που αγωνιζόμαστε για την πρόοδο, τον πολιτισμό, τα δικαιώματα των ανθρώπων, οι ιδιώτες εκμεταλλεύονται προς όφελός τους ακόμα μία συλλογική τραγωδία. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους κι είναι αμείλικτοι. Το παζλ έρχονται να συμπληρώσουν τα αλλεπάλληλα διαγγέλματα με τα κροκοδείλια δάκρυα των ηγετών για να χρυσώσουν το χάπι. Τι γίνεται όμως όταν η αυλαία πέφτει στα παρασκήνια; Πέφτεις στην παγίδα που σου στήνουν;

Αυτή η απάντηση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την επόμενη ημέρα. Τότε να είσαι σίγουρος πως θα έρθουν να ζητήσουν και τα ρέστα. Θα μιλήσουν και πάλι για ατομική ευθύνη. Εσύ θα πρέπει να μείνεις άνθρωπος πιστός στις αξίες και τα ιδανικά σου, έτοιμος να τους αντιμετωπίσεις με τον διάλογο. Ως τότε όμως προετοιμάσου κατάλληλα. Σκέψου που βαδίζουμε ως κράτος, ως Ευρώπη, ως ευρωπαϊκή ένωση. Ποιοι σταθερά κερδίζουν, πως αντιμετωπίζεται ο Βορράς και πως ο Νότος. Είναι το χρέος σου πρώτιστα προς τον εαυτό σου και στη συνέχεια προς την κοινωνία που σε θέλει ενεργό πολίτη κι όχι ένα ακόμα άβουλο πιόνι.

Γιατί όταν είσαι χαλαρός, είσαι εύκολα διαχειρίσιμος. Κερδίζουν άμεσα κι έμμεσα είτε με την πλύση του εγκεφάλου σου, είτε με την αποχή σου από τα κοινά που για σένα μοιάζει με μία πράξη μέγιστης αντίστασης, αφού “όλοι ίδιοι είναι”. Άνω τελεία εδώ. Ξέρετε λοιπόν τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Όταν έρθει το καλοκαιράκι να μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια ξανά, να είμαστε σίγουροι πως κάναμε το καλύτερο δυνατόν ο καθένας μας και να νικήσουμε τον ΦΟΒΟ. Στόχος είναι να φοβάσαι να βαδίσεις τότε στο σκοτάδι. Θα τους κάνει τη χάρη;