Να είσαι, να μη μοιάζεις

Του Άκη Δήμου

Λίγες μέρες πριν την θεαματική (από κάθε άποψη) έκρηξη των συλλήψεων βουλευτών και στελεχών της Χρυσής Αυγής, η Ουρανία Μιχαλολιάκου, γνήσια απόγονος του πατέρα της Νικόλαου, σ’ ένα κείμενό της (νοσηρά ιδεοληπτικό πλην τρομακτικό, ιδιαίτερα αν τρομάζεις εύκολα, που κυκλοφόρησε παράλληλα μ’ εκείνο το γραφικό κείμενο των εφέδρων που ευαγγελίζονταν την κατάλυση του πολιτεύματος), προέτρεπε τα μέλη της αγέλης να αναρωτηθούν «αν είναι έτοιμοι να πεθάνουν γι αυτά που πιστεύουν.» Απλά αναρωτήσου και διάλεξε, τους διέταζε: Μπορείς να είσαι ένας από εμάς; Μπορείς να ζεις μόνο για μια Ιδέα; Το ασυνάρτητο μανιφέστο της εμφανίστηκε σε διάφορες ιστοσελίδες συνοδευόμενο από λογής λογής σχόλια φρικαρισμένων αναγνωστών, τα πιο πολλά στα γνωστά ανορθόγραφα, αλαλιασμένα ελληνικά του διαδικτύου. Μετά τη σύλληψή του, η Ουρανία Μιχαλολιάκου έσπευσε να επισκεφτεί τον κρατούμενο πατέρα της, πράγμα απολύτως φυσικό. Δεν της το επέτρεψαν (πράγμα εξίσου φυσικό, νομίζω). Βγαίνοντας από το κτίριο της ΓΑΔΑ, αυτή η ταγμένη στη μισαλλοδοξία γυναίκα, δήλωσε στις καραδοκούσες κάμερες, μαινόμενη σχεδόν, περήφανη γι’ αυτόν. Δεν μας φοβίζει τίποτα, είπε, ανασηκώνοντας για μια στιγμή τα γυαλιά ηλίου που της πέφτανε στη μύτη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, «η κόρη του αρχηγού» απέκτησε εικόνα. Μια εικόνα που δεν άρεσε σε πολλούς. Όχι μόνο γι’ αυτά που έλεγε ούτε γι’ αυτά που εκπροσωπούσε. Δεν άρεσε αισθητικά. Μια παχύσαρκη, κοντή, εικοσιπεντάχρονη ντυμένη με σκούρα χρώματα και αφέλειες μόνο για ειρωνικά (στην καλύτερη περίπτωση) σχόλια προσφέρεται. Δεν ξέρω πώς την είχαν φανταστεί κάποιοι ούτε πώς θ’ αντιμετωπιζόταν αν, αντί να μοιάζει «με την Ελένη Λουκά στα νιάτα της», έμοιαζε με τη Μαρίζα Τομέϊ ή, ακόμη περισσότερο, αν ήταν άντρας, αν ήταν «ο γιος» και όχι «η κόρη» του Μιχαλολιάκου. Ξέρω πώς αντιμετωπίστηκε από πολλούς. Όχι για τις φασιστικές, βάναυσα προσβλητικές κάθε ανθρώπινης αξίας απόψεις της, επαναλαμβάνω. Για την εμφάνισή της: τα παραπανίσια κιλά της, «το προγούλι του πατέρα της», την «καρτουνίστικη φιγούρα» της και άλλα χειρότερα – ένα ιδιότυπο bullying, εντός και εκτός διαδικτύου, σε οθόνες, αυλές, λεωφορεία και καφενεία, «νομιμοποιημένο» από τα αντιφασιστικά αισθήματα των σχολιαστών.  Κοροϊδία στην κοροϊδία, η Ουρανία Μιχαλολιάκου παραδόθηκε «ξεδοντιασμένη» στη χλεύη των πολλών που επιμένουν να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο νούμερο του σουτιέν που φοράει και λιγότερο στις απόψεις που εκείνη εκπροσωπεί και διακηρύσσει (απόψεις που δεν αντέχουν, περιττό να το πω, σε καμία σοβαρή αντεπιχειρηματολογία, όταν δε αυτές γίνονται πράξεις το λόγο έχει η Δικαιοσύνη, καλή ώρα.) Μπορεί και να έχω άδικο, αλλά δε γίνεται να μη σκεφτώ ότι μια δίκαιη οργή που απελευθερώνει έναν εαυτό που χλευάζει τον όποιο αντίπαλο χάνει, εν πολλοίς, το δίκιο της. Το να την πέφτεις σε μια γυναίκα γιατί συμβαίνει να είναι «παχιά και άσχημη» (και δυστυχισμένη, λέω εγώ, όπως το κάθε θύμα που ονειρεύεται να γίνει θύτης, γεγονός, βέβαια, που διόλου δεν την απαλλάσσει για τις θέσεις και τις συμπεριφορές της) τη στιγμή που έχεις χίλιους και έναν λόγους να την εγκαλέσεις για τη φασιστική της συμπεριφορά και νοοτροπία, μόνο το δημοκρατικό σου φρόνημα δεν εξυψώνει. Η εμμονή λοιπόν αρκετών στην εξωτερική εμφάνιση της Ουρανίας Μιχαλολιάκου το μόνο που καταφέρνει είναι να δείξει πόσο έτοιμοι είμαστε να μοιάσουμε σε όσους καταγγέλλουμε. Και πόσο λίγοι μπροστά στο μέγεθος εκείνου που (λέμε ότι) υπερασπιζόμαστε. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου, ότι στον γενέθλιο ιδεολογικό χώρο αυτής της παθιασμένης με το κακό γυναίκας (εάν και όσο μπορούμε να μιλήσουμε για ιδεολογία ενός τέτοιου χώρου), μαχαίρωναν τους αλλοδαπούς γιατί ήταν πιο μελαψοί από τους Έλληνες, απειλούσαν τους ομοφυλόφιλους γιατί δεν τους φαίνονταν αρκετά «άντρες» και καθύβριζαν τον οποιονδήποτε αρνιόταν να τους μοιάσει συνεχίζοντας να υπερασπίζεται ακριβώς το δικαίωμα του καθενός να μη μοιάζει με κανέναν. Μέχρι που στο τέλος – και πριν ξεκινήσει αυτό που η εφημερίδα «Le Monde» περιέγραφε προχτές ως «συλλογική κάθαρση» και για το οποίο προσωπικά έχω χαρεί, όπως, είμαι σίγουρος, και πλήθος άλλοι – σκότωσαν κι έναν  Έλληνα επειδή δεν χώραγε στο κάδρο των δικών τους Ελλήνων (επιπλέον, είχε μούσι και φόραγε σκουλαρίκι.) Προφανώς, σε κάποια άλλα κάδρα, δεν χωράει η Μιχαλολιάκου. Εκτός από επικίνδυνη, δεν είναι και φωτογενής. Πέρα από μισαλλόδοξη, έχει και «γουρουνίσια μάγουλα». Κι εκτός από βίαιη (είχε προσαχθεί παλιότερα για ξυλοδαρμό μετανάστη), το στήθος της δεν έχει καμία σχέση με της Τζένιφερ Λόπεζ. Μιας όμως και η βία και η επικινδυνότητα η δικιά της και των ομοίων της πατάχθηκε (θέλουμε να πιστεύουμε), ας διασκεδάσουμε λίγο ξεφτιλίζοντας την εικόνα της, με μέτρο πάντα τα δικά μας κριτήρια για την ομορφιά.  Μάλλον χαλάω το κέφι πολλών με τα παραπάνω αλλά δεν βλάπτει που και που να θυμόμαστε ότι ο φασισμός δεν είναι πάντα «ο φασισμός των άλλων» (να μια αλήθεια που μας βολεύει καμιά φορά να ξεχνάμε.) Κι ότι στο γήπεδο του ρατσισμού είμαστε όλοι λίγο πολύ έτοιμοι να παίξουμε μπάλα, καθένας με τον τρόπο (και τα λόγια) του, έστω κι απ’ την κερκίδα του θεατή (που είναι και η πιο ασφαλής.) Ίσως πρέπει να το σκεφτούμε αυτό τώρα που οι δημόσιοι εκφραστές του παραπέμπονται για τα τραύματα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) που προκάλεσαν στη συλλογική μας συνείδηση. Όπως και τα τραύματα που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε σε εαυτούς και αλλήλους, έτσι όπως μεγαλώνουμε στρεβλά εδώ και χρόνια.-