Να μη νικήσει η λάσπη τους ανθρώπους

Εικόνα: Γκέλη Δούμπη

Λες στα ραδιόφωνα, γράφεις στα site, στα περιοδικά. Μιλάς στις παρέες. Πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ, βάζεις στο καλάθι και ένα κουτί πάνες, ένα παιδικό γάλα, βγάζεις παλιά ρούχα που δεν φοράμε πια, έναν υπνόσακο που δεν χρησιμοποιείς εδώ και χρόνια, τον είχες φοιτητής που έκανες κάμπινγκ, τα παραδίδεις στα σημεία που μαζεύουν βοήθεια. Λες ένα ουφ και μετά πας παρακάτω. Συνεχίζεις τη μέρα σου. Το βράδυ στις ειδήσεις θα παίξουν πάλι σκληρές εικόνες. Όσο η βροχή δυναμώνει, η λάσπη πυκνώνει μαζί με την απόγνωση. Όλα τα αντέχεις μόνο τα παιδιά δεν μπορείς να βλέπεις έτσι.

Αλλάζεις κανάλι, λες ένα γιατί ρε γαμώτο. Οι μέρες περνάνε. Ο κόσμος πυκνώνει στα σύνορα. Οι αντοχές εξαντλούνται. Των εθελοντών, των γιατρών, των ντόπιων. Όλα στο όριο. Που και που σε παίρνουν κανένα τηλέφωνο φίλοι που κατεβαίνουν από πάνω. Που πήγαν να βοηθήσουν. Ακούς βουβός. Νιώθεις αδύναμος. Όλο και πιο πολύ. Ανήμπορος. Κοιτάς τη φωτογραφία της Γκέλης. Τα λασπωμένα και βρεμένα παπούτσια έξω από τη σκηνή. Σκέφτεσαι τα δικά σου παιδιά. Η λάσπη σου πνίγει την αναπνοή. Τα ρουφάει όλα. Τα λερώνει. Τα βρωμίζει. Τα διαβρώνει. Τις βεβαιότητες, τα σιγουράκια.

Σήκω λες μέσα σου. Αυτή η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες. Κάνε κάτι παραπάνω τώρα. Τώρα.

Ελάτε να συγκεντρώσουμε υλικά για την κουζίνα COLORS του Οικόπολις που λειτουργεί επί τόπου στην Ειδομένη σε έναν αγώνα να σιτιστούν οι άνθρωποι εκεί. Τα παραδίδουμε χέρι-χέρι για να πιάσουν τόπο. Φέρτε τα Δευτέρα με Παρασκευή στα γραφεία της parallaxi, Παπαμάρκου 2, Πλατεία Άθωνος, 10 πμ-4 μμ. Μόνο τα συγκεκριμένα είδη. 

1. Κοφτό μακαρονάκι (κοφτό, βιδίτσες, πένες)
2. Λάδι
3. Κίτρινο ρύζι (Parboiled)