Φαντάζεσαι την Κυβέλη να μιλάει για ζακέτες;

Βίος ζακετ-ικός: Νικολάαακη την ζακέτα! Και ο Νικολάκης δεν απάντησε γιατί τελείωσε η μπαταρία του ακουστικού βαρηκοΐας του. Κάπως έτσι κυλάει η ζωή στα εγχώρια σύμφωνα πάντα με το πρωτόκολλο της μήτρας το οποίο και εορτάζεται λουλουδιασμένο, συγκινητικό και σε πρέπουσες παστέλ αποχρώσεις σήμερα. 

Γιορτή της μητέρας και το Wikipedia θα σε ενημερώσει ότι μερικώς έχει τις απαρχές τoυ ο εορτασμός στην Αρχαία Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Κυβέλη, την Μεγάλη Μητέρα και προϊστορική θηλυκή θεότητα. Η Κυβέλη μετεξελίχθηκε σε Βάσω, Δήμητρα, Ελπίδα, Πελαγία, Άννα, Σοφία και πάει λέγοντας.

Κλέβοντας αφορμή από τα τιμώμενα οικεία και αναμφίβολα σημαντικά πρόσωπα της ημέρας, μοιάζει αιρετικά ιδανικός ο συγχρονισμός για την μερική αποδόμηση του κλασικού εγχώριου προτύπου, το οποίο και ορίζει μέχρις εξαντλητικών ορίων, πολλά από αυτά. ‘Ενα πρότυπο που συχνά θα ακούσεις να του προσδίδονται τίτλοι υπερβολικά θετικής “μοναδικότητας” κατατάσσοντάς το ερήμην των υπολοίπων στο απυρόβλητο.

Το αστείο με την «ζακέτα» από inside joke πλέον διαιωνίζεται σαν εξελισσόμενο πρότζεκτ που ξεφεύγει ανεξέλεγκτο θεματικά, με προσθήκες τύπου σαράντισμα, μάτι, σημαδεμένα μωρά του Αγ. Συμεών από το υπερπέραν και δημόσιες διαδικτυακές συζητήσεις -χιλιάδων κυριολεκτικά μητερούλων- περί χρώματος παιδικών κοπράνων, τεστ εγκυμοσύνης, συμπτωμάτων και απαθανατισμένων ομφαλών στα timeline. 

Πριν αποχωρήσει και ο τελευταίος/α που ήδη διαφωνεί και νιώθει εκνευρισμό ντροπή και αποστροφή, να τονίσουμε πως εντάξει μετά από τους πρωτόγονους, θα υποκλιθούμε στην ιδέα της Ελληνίδας μάνας -όπως αυτή κληρονομείται από μάνα σε κόρη εδώ και δεκαετίες – θα υπερασπιστούμε και την αδιαμφισβήτητη νίκη μας στην μάχη των “κορυφαιότερων μαμάδων του πλανήτη” και αφού αποτίσουμε φόρους τιμής τουλάχιστον εφάμιλλους με την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμμάτων, θα μας επιτραπεί να εκφράσουμε και τις ενστάσεις μας.

Το δικαίωμα το παίρνουμε από την ίδια την κουλτούρα του λαού, το βασικό μας σημείο συνάντησης εδώ δηλαδή, ο οποίος πολύ σοφά ήξερε να αυτοτρολάρεται, ξεκινώντας με μία νοερή σφιχτή χειραψία με τον άνθρωπο που πρώτος-πρώτος ξεστόμισε το “άλλη παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη“.

Να χαίρεσαι τις γυναίκες που δεν εγκαταλείπουν αβίαστα κομμάτια της προσωπικότητάς τους τα οποία και έχτιζαν για χρόνια, ακολουθώντας καταπιεστικά το πρωτόκολλο της μήτρας που επιβάλλεται σαν δεσμοφύλακας σε κάθε ένα διάσημο ή άσημο «κορίτσι» εκεί έξω το οποίο επιλέγει να την βάλει στην σπουδαία κατασκευαστικά προδιαγεγραμμένη λειτουργία της.

Είναι άκρως ελπιδοφόρα όχι μόνο η θέα ενός υπερηχογραφήματος, αλλά και οι πρωταγωνίστριες πίσω από αυτό, όταν επιλέγουν να μην απαγκιστρωθούν από το ή τα παιδιά τους γινόμενα αυτά ο κόσμος τους, αλλά συνεχίζουν επί της ουσίας να δημιουργούν τον ίδιο τον κόσμο για εκείνα.

Η επιλογή τους αυτή, δεν έρχεται πάντα σε αρμονία με την μητέρα στην βερσιόν του «εγχώριου» προτύπου αιώνων, συντηρώντας μία συνθήκη που δεν αφήνει περιθώριο αναπνοής για εκείνες που δεν θεωρούν σημαντικό το να φύγεις με ζακέτα από το σπίτι ή η ιδέα του να “φύγεις” γενικά από το οπτικό τους πεδίο στα 30, οπότε και δεν θα στο ξεστομίσουν ποτέ.

Και ω του θαύματος ναι! Γιορτάζουν και εκείνες σήμερα. Οι λίγο διαφορετικές, που ακόμα και χωρίς τις αχρείαστες γραφικές συμπεριφορές τέτοιου τύπου θα καταφέρουν και να παραμείνουν «άνθρωποι» επικεντρωμένες σε όσα οι ίδιες θεωρούν ζωτικά και ταυτόχρονα να αφήσουν και στην κοινωνία τον πολυπόθητο καρπό τους σε κανονική και όχι εξωγήινη κρυωμένη μορφή επειδή δεν ακολούθησαν την πεπατημένη.

Οι μητέρες, οι νεότερες κυρίως, έχουν την δυνατότητα να αποτινάξουν από το “γραμμένο της μοίρας τους” τα νοτιο-ανατολίτικα ή ανατολίτικα σκέτο, ένστικτα οδοστρωτήρες που τις θέλουν πρώτα «συγκεκριμένου εθιμοτυπικού» μάνες, με κοινωνικό κενό ασφαλείας τουλάχιστον τρεις τέσσερις διαβαθμίσεις πιο πάνω από όποιον άλλο τίτλο ζωής επιθυμούν οι ίδιες να κατακτήσουν.

Οι σύγχρονες γυναίκες, σε μια πιο επίγεια βερσιόν της Κυβέλης, μακριά από την βία τον αυταρχισμό και την ανευθυνότητα σαφώς, αλλά το ίδιο μακριά –ίσως και περισσότερο- από την υπερπροστασία τύπου “δεν περνάει κουνούπι ανάμεσα στην σχέση με το παιδί μου” έχουν όλα τα απαιτούμενα εφόδια να διακρίνουν πως οι σχέσεις αυτές δεν ορίζονται από το μοτίβο που έβγαλε στην αγορά η πλειοψηφία –ακόμα και στην περίπτωση που η πλειοψηφία τα βρίσκει μεταξύ της- και αυτό από μόνο του δίνει την ελευθερία στην διαμόρφωση ουσιαστικά αυθεντικότερων, υγιέστερων οικογενειακών σχέσεων και εν γένει κοινωνικών, ερωτικών, επαγγελματικών κλπ.

Η «ζακέτα» έχει θεοποιηθεί, είναι ένας εγχώριος, γλυκός δεν αμφιβάλλει κανείς, στο άκουσμα και την διήγηση μύθος αλλά ταυτόχρονα μία τραχιά στην εκτέλεση πραγματικότητα η οποία κρυφοκουβαλάει μαζί της και την επικίνδυνη βεβαιότητα της λογικής «ξέρω καλύτερα».

Πρώτα έρχεται η λογική της ζακέτας, μετά είναι η επιλογή κατεύθυνσης και αργότερα η επιλογή σχολής, η επιλογή ζωής, η επιλογή ανθρώπων και πάει λέγοντας, χωρίς να γίνεται καν τις περισσότερες φορές αντιληπτή από τους ενδιαφερόμενους.

Μία λογική που απενοχοποιεί πλήρως την παράδοση –δοκιμασμένες με τα χρόνια τακτικές με γκαραντί [sic] απόδοση- και ενοχοποιεί κάθε υπόνοια ανασφάλειας που φέρνει μαζί του το διαφορετικό μοτίβο μιας πιο σύγχρονης μητρικής βερσιόν.

Σαν να αποπνέει μέχρι και σήμερα ένα κλίμα συστράτευσης παλιών και νεοχρισμένων φυλάκων της ελληνικής “μήτρας” οι οποίες περιμένουν στην γωνία τις παραλείψεις και την διαφορετικότητα των “αλλιώτικων” για να επιβεβαιωθούν, συνεχίζοντας μαχητικότερα το λαικό δικαστήριο σοκαρισμένες από την απρόσεχτη Καρντάσιαν που “τσακίζεται” το ίδιο της το παιδί μπροστά στα μάτια της και αυτή δεν παίρνει χαμπάρι.

Ας είμαστε επιφυλακτικότεροι με εκείνους που απορρίπτουν φοβικά οτιδήποτε δεν προέρχεται δοκιμασμένο σε απευθείας σύνδεση από το παρελθόν και ας αφήνουμε χώρο να ανθίζουν τέτοιου είδους ανασφάλειες.

Να φοβόμαστε λίγο περισσότερο εκείνες που πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα παρά εκείνες που αμφιβάλλουν εύλογα για τις επιλογές τους. Οι δεύτερες έχουν καλύτερες πιθανότητες να πιάσουν το απόλυτο γιατί τουλάχιστον ψάχνουν αποφασισμένες σε κάτι καινούριο, όταν στις πρώτες το απόλυτο εξαρχής ήταν να μην κρυώνει(;) το παιδί(;) στους 30(;) βαθμούς Κελσίου.

Δεν είναι αξιοσέβαστη μόνο η θυσία. Αξιοσέβαστη είναι και η επιλογή να μην χάσει μία γυναίκα, ένας άνθρωπος, όσα επέλεξε να την ορίζουν πριν γίνει μητέρα. Εκτός αν αποδεχτούμε πως το μικροκοινωνικό μας πεδίο θα λειτουργεί συντηρητικά αντί προσθετικά σε κάθε μία γέννα, σύμφωνα με το παραδοσιακό μοτίβο που θέλει με την λογική αυτή έναν να “χάνεται” και έναν να “έρχεται”.

Χρόνια πολλά και στις μεν και στις δε. Χρόνια πολλά ακόμα και σε εκείνες που είχαν την δύναμη της ευθιξίας να μην γίνουν μητέρες από επιλογή και ιδιαίτερες σκέψεις για εκείνες που λείπουν. Χρόνια πολλά με unisex σεβασμό σε όποιο πλάσμα αναλαμβάνει, έτσι και αλλιώς, την εκρηκτική ευθύνη να φέρει φρέσκο αίμα εκεί έξω.