Να πάει στην ευχή το ’25

Κάθε χρόνο, παραμονή Πρωτοχρονιάς στους δρόμους από το μεσημέρι, υπάρχει μία διάχυτη χαρά, βλέπεις όσα χαμόγελα δεν είδες τον χρόνο που πέρασε, ανθρώπους να πίνουν για να ξεπλύνουν τις πληγές, μερικούς που η χρονιά πέρασε και δεν ακούμπησε, κάποιους μόνους να κάθονται στις γωνιές των μπαρ και να μετρούν αντίστροφα, τις τελευταίες ώρες του έτους.

Οικογένειες να τσουγκρίζουν κολωνάτα ποτήρια με ευχές, ζευγάρια να αγαπιούνται και να χωρίζουν, οι εικόνες είναι πάντοτε ίδιες.

Εκείνο που αλλάζει, είναι η κούραση που αυξάνεται κάθε χρόνο.

Η απογοήτευση που γιγαντώνεται και γίνεται θεριό μπροστά στην ελπίδα, η αβεβαιότητα των καιρών που γίνεται ανάσα με το που χτυπήσει το ξυπνητήρι, η ανασφάλεια και η απώλεια του “μαξιλαριού” που κάποτε έγραφε όλα θα πάνε καλά. Όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο αλλάζουν οι ζωές. Χρειάζεται μόνο μία βόλτα στους παππούδες και τις γιαγιάδες για να καταλάβεις πως η ευτυχία παλιά υπήρχε και στα πιο μικρά πράγματα και τώρα ακόμη κι αυτά μας φαίνονται πολύ λίγα.

Και πως να είναι ένας καλός χρόνος, αφού, δεν περνά ημέρα που είσαι απόλυτα ευχαριστημένος από την ζωή που κάνεις, την μία μετράς τα έξοδα και αγχώνεσαι πως θα βγει ο μήνας, την άλλη πας στην δουλειά και σκέφτεσαι “πάλι τα ίδια”, την επόμενη, σου βρίσκουν κάτι στο μηνιαίο check up, ύστερα ακούς πως ένα πολύ κοντινό σου άτομο διαγνώστηκε με καρκίνο, λίγους μήνες μετά ένας αγαπημένος σου άνθρωπος πεθαίνει από αυτό, σχεδιάζεις να κάνεις ταξίδι με την παρέα αλλά ντρέπεσαι να πεις πως δεν έχεις χρήματα να το υποστηρίξεις, δεν έχεις χρόνο πια να βρεθείς με φίλους γιατί όλοι δουλεύετε 15 ώρες, κυνηγάς για να αποκτήσεις τις καλές στιγμές και όταν τις έχεις δεν μπορείς να τις απολαύσεις γιατί το μυαλό σου τρέχει στις υποχρεώσεις που σου μάθανε από μικρ@ πως δεν σταματούν ποτέ.

Ερωτεύεσαι και είσαι καχύποπτος για το άτομο που επέλεξες, πας μία βόλτα στο κέντρο της πόλης και βλέπεις απλωμένα παπλώματα και κουβέρτες στις εισόδους των πολυκατοικιών με θερμοκρασία μόλις μηδέν βαθμούς κελσίου, περνάς από την ταβέρνα της γειτονιάς και ένας άντρας κλωτσάει ένα ταλαιπωρημένο γατί που τον κοιτά σιωπηλά στα μάτια για ένα κομμάτι κρέας, χτυπά το τηλέφωνο σου, ένας φίλος σου απολύθηκε λόγω περικοπών από την δουλειά του, ανοίγεις την οθόνη του κινητού, κεντρικοί τίτλοι ειδήσεων “σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ-Τέμπη- Σενάρια πολέμου στην Ευρώπη”.

Επισκέπτεσαι ανθρώπους που έχουν μαγαζιά σου λένε: “μας διέλυσαν, σκέφτομαι να κλείσω, ήταν ο χειρότερος χρόνος για μένα” και κάπως έτσι, η οποιαδήποτε χαρά που λαμβάνεις στην ζωή σου γίνεται δυστυχία μπροστά στον πόνο του άλλου που βλέπει τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής να καταρρέουν.

Έπειτα, γυρνάς σπίτι κουρέλι, τρως από ρουτίνα πια και όχι από ανάγκη, χαζεύεις στο Netflix, τις ίδιες και τις ίδιες σειρές, μπαίνεις στο Tik-Tok και πέφτεις πάνω σε βιντεάκια με βία, βία ανηλίκων, ενδοοικογενειακή, σεξισμός, ρατσισμός, ομοφοβία, βία, βία, βία. Και πως η χρονιά να είναι καλή; Ήδη ήρθες σε επαφή με τον θάνατο, χωρίς καν να τον ακουμπήσεις, από την ιστορία κάποιου που επέλεξες να είσαι δίπλα του, κρατάς τα δάκρυα για εσένα, το άγχος σου σφιχτά, χωρίς να το μοιράζεσαι γιατί όλοι έχουν το δικό τους, ψάχνεις απεγνωσμένα την αγάπη μα εκείνη παίζε κρυφτό και δεν θέλει να βγει, δεν έχει χώρο σε τόσο σκοτεινούς καιρούς. Κάθε χρόνο και χειρότερα, κάθε χρόνο και πιο μόνοι κάθε χρόνο διψασμένοι για το μαζί, περιμένουμε ακόμη αυτές τις μέρες τα τραπέζια για να ανταμώσουμε με ανθρώπους που μπορεί του χρόνου οι καρέκλες τους να είναι άδειες.

Να γεμίσουμε μικρές στιγμές που θα σκάσουν σαν πυροτεχνήματα μέσα μας, για να μας κρατήσουν ζωντανούς, το έτος που θα έρθει. Να πιαστούμε από μία κουβέντα, από ένα “το ‘χεις όλο, μη φοβάσαι”, από έναν στίχο σαν του ΛΕΞ “κάθε χρονιά η χρονιά μας” για να πιστέψουμε πως ίσως κάτι φτιάξει, ίσως κάτι πάει καλύτερα, ίσως επιτέλους κάνουμε την ζωή που ονειρευτήκαμε όταν μας ρωτούσε ο Άγιος Βασίλης τι δώρο θέλουμε.

Δεν θέλω να ευχηθώ καλή χρονιά, θέλω να ευχηθώ το 2026, να σας βρει όπως εύχεστε. Να αγαπηθείτε, να ερωτευτείτε και να ζήσετε σαν να μην υπάρχει το αύριο το κάθε λεπτό που περνάει με όλους εκείνους που μπορεί να έχετε δεδομένους στο μυαλό σας.

*Υ.Γ. Kαμιά φορά τα βάρη είναι για να μοιράζονται και όχι για να μας κρατούν σε απόσταση από τους άλλους.