Να σέρνω 17 και να σηκώνω 6

Και τι λέγαμε;

Α! ναι.. για την αποκέντρωση. Αυτή τη θεά που δεν κατοικεί σε βουνά και θάλασσες.. αλλά εμφανίζεται μόνο αν τρίψουμε το λιχνάρι των διακοπών/!

Ε λοιπόν ξέρετε κάτι; Άλλαξα γνώμη… Καθόλου δεν τη συμπαθώ…

Τι γίνεται όταν γυρνάς από αυτή τη φυγή;

Να σας πω εγώ! Επιστρέφεις σε κάτι που φαίνεται να ‘χει ξεφτίσει, έχεις να καθαρίσεις βίλες και άμαξες, να πιστέψεις ότι σ’ αρέσει εδώ που γύρισες και να προσαρμοστείς! Αχ αμάν μ’ αυτό το ρήμα.!

Στην ουσία σηκώνεις κάτι και σέρνεις κάτι ακόμα. Σηκώνεις το κεφάλι σου και σέρνεις τα πόδια σου. Σηκώνεις την ψυχή σου και σέρνεις το μυαλό σου…

Λίγο πιο ρεαλιστικά, σέρνεις μια βαλίτσα, 17 κιλών όπως μας πληροφόρησαν, και σηκώνεις στα χέρια σου άλλα 6, που μέσα έχουν ταπεράκια γεμάτα αγάπη και στοργή… ναι, για κατανάλωση! Σηκώθηκαν μια μέρα τα χέρια που αντικρίζεις τόσα χρόνια και λατρεύεις, μπήκαν μέσα στα υλικά που κάθε ελληνικό σπίτι έχει και ‘κάναν θαύματα..! Ναι, έχω αδυναμία στα χεράκια της μαμάς μου, πειράζει;

Όπως και να ‘χει, όσο περνάει ο καιρός, βλέπω ότι στο λεξιλόγιο μου βρίσκεται όλο και πιο συχνά η λέξη προσαρμογή.. Αυτό θα μπορούσα εύκολα να το θεωρήσω κακό. Μια δεύτερη σκέψη όμως (στο σχολείο μάς μάθανε να μην κάνουμε δεύτερες σκέψεις), μου επιτρέπει άνετα να σκεφτώ πως προσαρμογή σημαίνει αυτόματα νέα κατάσταση. Αυτό με τη σειρά του φέρνει στο νου νέα συναισθήματα, αν όχι ανθρώπους και γεγονότα. Βασικά τα γεγονότα ειναι σίγουρα μέσα! ΓΕΓΟΝΟΤΑ.

Αυτό δε ζητάμε στην ουσία;

Ε λοιπόν, νομίζω ότι όσο περνάει ο καιρός (τι φράση κι αυτή) προσαρμόζομαι στην προσαρμογή.!

Για σκεφτείτε το….

* η φωτογραφία είναι της Αννίτας Πέτσα.