Να τους ξαφνιάζεις με ένα σίγουρο χαμόγελο…

Αυτές τις μέρες, όλοι μιλούν, μιλούμε, για την Κύπρο. Με νωπές τις «δάφνες», να είμαστε εμείς που πρώτοι, περισσότερο από όλους τους άλλους λαούς της περίφημης Ε.Ε., ζήσαμε το δόγμα του σοκ και του φόβου. Λες και ήμασταν ο «γονιδιακά άνομος» λαός. Τώρα που η γηραιά πολιτισμένη Ευρώπη αγριεύει όλο και περισσότερο, φορώντας την κοφτερή γερμανική της οδοντοστοιχία, τώρα που οι Η.Π.Α. της μακρινής Δύσης, αποδείχτηκαν ο καλύτερος σύμβουλος επανένωσης σχέσεων στο διαζύγιο Ισραήλ- Τουρκίας και τώρα που το … «ξανθό γένος» ακόμη μια φορά, απόλυτα σύμφωνο με τις αρχές …«κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», προτιμά «πρέτσελ» αντί για «χαλούμι» καιρός να (ξ) ανακαταλάβουμε τι ακριβώς μας φταίει.

«…Ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. ..Το λοιπόν, δουλέψαμε όλοι μαζί να την φυλάμεν και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Όταν αγωνιστή μόνος του και φκιάση ή χαλάση, να λέγη «εγώ». Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ». (Μακρυγιάννη Απομνημονεύματα, απόσπασμα επιλόγου).

«…και σα να μην έφτανε αυτή η τόσο θεαματική και ξαφνική στροφή της αγγλικής πολιτικής υπέρ των Ελλήνων, την 30η Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς (1823) όμιλος Άγγλων τραπεζιτών χορηγεί στη μαχόμενη Ελλάδα δάνειο ύψους 800.000 στερλινών για τις άμεσες ανάγκες των επαναστατών…..

…Τον Μάιο του 1828 έρχεται στην Ελλάδα ο Γάλλος στρατηγός Ζισερό ντε σεν Βικ που, αντί διαπιστευτηρίων, έχει μαζί του 500.000 φράγκα κι έτσι πείθει τους Έλληνες πως είναι σοβαρός άνθρωπος. Ακολουθεί ο Ρώσος, που είναι Έλληνας και λέγεται Βούλγαρις και ο Άγγλος μίστερ Ντώκινς. Όλοι φέρνουν δώρα στο νιογέννητο. Και το κακομαθαίνουν εξ αρχής το σκασμένο. Που και όταν μεγαλώσει, μόνο μια λέξη θα ξέρει να λέει: ΔΑΝΕΙΑ. Δώστε μου δάνεια και πάρτε μου την ψυχή! Την ελληνική ψυχή, βέβαια, που έχει και αρχαιολογική αξία.» (Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830- 1974, Β. Ραφαηλίδη, εκδ. του Εικοστού Πρώτου)

Και τέλος: «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην Η ελευθερία» (Α. Κάλβος, Ωδαί, Λυρικά, Ωδή τέταρτη, στροφή πρώτη.).

Αυτό το τελευταίο το διάβασα ξανά, από το τέλος προς την αρχή για να καταλάβω… Η Ελευθερία… τι είναι, πώς αποχτιέται, τι σημαίνει… Τι θέλει για να τη νοιώσεις;

Αρετή… τι θα πει αρετή; Μα… όλα αυτά που ξεχάσαμε, χλευάσαμε, εξοβελίσαμε από το νεοελληνικό μας τρόπο. Το μέτρο, το σέβας, η φιλία, το φιλότιμο, η τιμιότητα, η λεβεντιά, η τήρηση του λόγου, η αδιάφθορη ανεξαγόραστη ζωή, η πίστη στον άλλο, η χειραψία με τα μάτια κατάματα, η αγκαλιά με τη καρδιά να σπαρταράει. Έτσι κερδίζεται η τόλμη.

Τόλμη, που δεν αποδέχεται «για εχθρό τον ανυπάκουο εαυτό αλλά το αίμα και τιμή των ναζί και την υποκρισία της ιθύνουσας τάξης» όπως είπε πριν λίγες βδομάδες, σε ομιλία του στην Αθήνα ο Μαρκ Μαζάουερ. Που δεν καταλαβαίνει από εκβιασμούς και συμβιβασμούς, δεν έχει υποχρεώσεις και κρατούμενα και υπονοούμενα στη ζωή, πώς να σε βάλει ο άλλος σε ζυγό δουλείας, αν δεν μπορεί από πουθενά να σε πιάσει…

Έτσι θα ήταν… Να μην αισθάνεσαι βαρύ κανενός φόβου το χάλκεον χέρι, φίλε μου…

Αλλά να τους ξαφνιάζεις με ένα σίγουρο χαμόγελο… Της ελευθερίας.