Να βάλω μια δυνατή φωνή

Είναι μεσημέρι Κυριακής, 25 Φεβρουαρίου, 2024. Παίρνουμε το παράδρομο της εθνικής για τα Αμπελάκια. Ένα περιπολικό σταθμευμένο σε κάτι χωράφια. Mας λένε δεν έχει παρακάτω, ο δρόμος είναι κλειστός.  Προχωράμε.

Φτάνουμε στο σημείο 0. Ψηλά πάνω από τις γραμμές, πιο πάνω από το εκκλησάκι. Κάτω στο χωματόδρομο είναι ένα φορτηγάκι, κάτι αγροτικά αυτοκίνητα, λίγος κόσμος. Το μνημόσυνο στο κοντινό Μακρυχώρι έχει τελειώσει, το πλήθος το βουβό έχει φύγει. Έχουν κρεμάσει στα συρματοπλέγματα λουλούδια, πανό, σημαίες, φωτογραφίες. Κάτι μεγάλα γιατί πλανώνται στην ατμόσφαιρα. Θεόρατα. Πελώρια. Σκεπάζουν το χώμα, τον κάμπο, τον ορίζοντα. Σκεπάζουν τη χώρα όλη. Σαν πέπλο από ατσάλι. Σαν να κατέβηκε το ταβάνι και πιέζει τα σώματα, τα κεφάλια, τα μυαλά.

Στεκόμαστε με τη γυναίκα μου βουβοί ψηλά.  Κοιτάζουμε μπροστά τις γραμμές. Τα πόδια μου έχουν μουδιάσει. Στο βάθος υψώνεται ο Όλυμπος, το φρέσκο χορτάρι καταπράσινο, τα δέντρα που μπουμπουκιάζουν. Ιδανική εικόνα για να ελπίζεις.  Έρχεται άνοιξη. Και όμως. Εδώ η ελπίδα πέθανε πέρσι στις 28/2. Θάφτηκε στις λαμαρίνες, στα άγνωστα μεταφερόμενα υλικά, στα μυστικά και ψέματα μιας χώρας, που καμώνεται την Ευρωπαία, την προοδευμένη.

Κοιτάζω τις μαύρες σημαίες, τα σημειώματα, τα ατέλειωτα κεριά, τα ”δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ”. Την απόγνωση κρεμασμένη στο συρματόπλεγμα. 

Πάω να κουνηθώ και νιώθω τα πόδια μου μουδιασμένα. Το στόμα ξερό. Δεν θυμάμαι άλλη φορά σε τόπο μαρτυρίου να πνίγομαι στο ίδιο μου το σάλιο. Ίσως σε μια επίσκεψη στο Άουσβιτς, αλλά και κει όχι έτσι. Ένας βρόχος με πνίγει. Σαν κάποιος να μου πέρασε μια σακούλα στο κεφάλι και τη σφίγγει. 

Στο βάθος τα 57 καρφιά του Γιώργου Κόφτη, ανατριχίλα. Σαν να ξύνουν τον ουρανό, μπας και κλάψει. 

Κόσμος πάει και έρχεται βουβός. Ένας χρόνος πέρασε που να πάρει. Ένας ολόκληρος χρόνος, 57 χαμένοι άνθρωποι, τόσες ρημαγμένες για πάντα οικογένειες, μια χώρα που είδε στον καθρέφτη την ψευδαίσθηση του ”όλα βαίνουν καλώς” να κομματιάζεται. Να καταρρέει.

Μια χώρα μουδιασμένη, ζαλισμένη, που κράτησε με απόγνωση το χέρι ο ένας του άλλου. Που αρνήθηκε να μπει σε τρένα, να μπει σε ψευδαισθήσεις, που αρνήθηκε όμως να δει τι πραγματικά της συμβαίνει. Και απλά κατανάλωσε το χρόνο αυτόν. Τον ροκάνισε. Τον εξευτέλισε. Ακούγοντας παραμύθια, το ένα μετά το άλλο, βλέποντας τα πρόσωπα που ήξεραν, που μπορούσαν να το σταματήσουν, που όφειλαν να είχαν κάνει κάτι τόσα χρόνια, να σφυρίζουν αδιάφορα. Να καμώνονται τα πονεμένα. 

Και να (μας) βλέπουμε ένα χρόνο τώρα να μιλάμε για τα πάντα, εκτός από αυτό που πρέπει. Την ουσία. Την κάθαρση. Αυτή που διδαχθήκαμε από τους αρχαίου προγόνους μας. Έναν τρόπο ρε παιδί μου να ησυχάσουν πια αυτές οι ψυχές. Να γαληνέψει αυτή η έρμη η Μαρία Καρυστιανού και οι άλλοι συγγενείς που η ζωή τους έγινε σε ένα βράδυ τραγωδία, από κείνες που αρχαίοι συγγραφείς περιέγραφαν με τρόπο συγκλονιστικό. Τραγωδίες που η μοίρα μιας χώρας απλά ανεβάζει σαν παράσταση, μιας χώρας που δεν έμαθε τίποτα στους θεατές τόσους αιώνες.

Καθόμουν και κοίταζα με απόγνωση χθες το απόγευμα τις γραμμές, τους ανθρώπους, τα σύμβολα. Τη ζάλη των αθώων πριν τη σφαγή, στοιχειωμένη στον αέρα. 

Σε μια χώρα που ντράπηκε ακόμα και η ντροπή, λέω μεθαύριο να μη καθίσω λεπτό ήσυχος. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Άκουσα χθες τον Μητροπολίτης Λαρίσης να λέει στα Τέμπη: «Τον κεκοιμημένο τον τιμάς πολύ με την σιωπή, δεν τον τιμάς με θόρυβο». Μα αυτό είναι που θέλει το αφήγημα. Τη σιωπή. 

Για μια μέρα και μια αιωνιότητα να βάλω μια φωνή δυνατή μαζί με όσους κατέβουν στις πορείες μπας και ξυπνήσει αυτή η κοιμισμένη χώρα.

Αυτή η ωραία, αλλά λαβωμένη Κοιμωμένη, που αποκοιμήθηκε ξανά στα Τέμπη, στην πλημμυρισμένη Θεσσαλία, στη Δαδιά. Και μεις προσεκτικοί να περπατάμε στα ακροδάχτυλα μη χαλάσει ο ύπνος. Άβουλοι και μοιραίοι.

ΥΓ. Οι υπογραφές στο ψήφισμα των συγγενών για δικαιοσύνη ξεπέρασαν τις 730.000. Όπως καταλαβαίνεις δεν φτάνουν σε μια χώρα που μαστε πάνω από δέκα εκατομμύρια. Πάτα εδώ λοιπόν αποφασιστικά. Θα τα πούμε την Τετάρτη στους δρόμους.