Να ξεπεράσουμε τα τείχη (;)

της Ιωάννας Πετρίδου

Εικόνα: Ορχάν Τσολάκ

Μέρος πρώτο

Θεσσαλονίκη, Ολύμπιον, εκδοτήρια εισιτηρίων, φεστιβαλική  Α’ Προβλήτα. Αρκεί ένα φευγαλέο πέρασμα του αναντικατάστατου κομπάρσου  ανέμου για να δώσει πνοή στο πλάνο  και να παγώσει τους ήρωες, ώστε να τον απολαύσουν. Πρόσωπα σκεπτικά αναζητούν τα κλειδιά για τις πόρτες των άλυτων μυστηρίων.

Μέρος δεύτερο- Αλληγορία

Κόσμος πολύς  μαζικά και ομοιόμορφα κινούμενος ακολουθεί πορεία σε περιτοιχισμένο μονοπάτι. Ήταν ο δρόμος που οδηγούσε στο πολυπόθητο τέρμα, στην ικανοποίηση, την αναγνώριση, την καταξίωση, την ευτυχία, την ευημερία, την απόλαυση της ζωής. Λίγοι αρνήθηκαν να βαδίσουν σ’αυτόν και θεωρήθηκαν απόκληροι, χαμένοι από χέρι εξ αρχής. Οι υπόλοιποι έτρεξαν να προλάβουν, έφεραν τα παιδιά τους, έπεισαν τους αγαπημένους τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τον δρόμο των ευκαιριών. Αγνόησαν τις προειδοποιήσεις στις προδιαγραφές για μη καθολική χρήση. Έτσι, το πέρασμα σταδιακά γινόταν βαθύτερο. Το χώμα υποχωρούσε. Χωμάτινα τείχη υψώθηκαν στις δυο πλευρές του. Η ομορφιά της διαδρομής έγινε αθέατη, ο προορισμός αμφίβολος λόγω της απουσίας των κατευθυντήριων σημαδιών πια, ο χώρος στενός και ο αέρας λίγος εμποδίζοντας την όποια ουσιαστική δράση. Μοναδική σωτηρία εκείνοι οι χαμένοι στα γύρω μονοπάτια. Εκείνοι που κάνουν κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, καλλιτεχνική πράξη την ανησυχία, τη βαθύτερη φωνή, την ιδέα.

Μέρος τρίτο

Βήματα στο  πλακόστρωτο στο ρυθμό του “I did it my way” βγαλμένο από το κλαρίνο πλανόδιου μουσικού. Μάλλον το πάει για βροχή.

Άραγε πριν τους τίτλους τέλους διασώθηκαν οι αγνοούμενοι του πεπατημένου;