Ναι, αλλά αν ήταν το παιδί σου κάτω από τα χαλάσματα;

Εχθές η Ελλάδα ξύπνησε με πολικό ψύχος και χιόνια έξω από το παράθυρο. H σοβαρή είδηση της ημέρας δεν ήταν προφανώς η κακοκαιρία “Μπάρμπαρα”, ήταν ο σεισμός που μάτωσε δυο χώρες, εκ των οποίων η μία είναι πληγωμένη ασταμάτητα για χρόνια και η άλλη βρίσκεται δίπλα μας.

Μετρώντας μέχρι στιγμής πάνω από 8.000 νεκρούς, χιλιάδες ρημαγμένα κτίρια στα οποία διέμεναν οικογένειες, και απροσδιόριστο αριθμό αγνοούμενων και τραυματιών.

Βλέποντας εικόνες πραγματικής φρίκης, με πολυκατοικίες να γκρεμίζονται σαν χαρτόκουτα που τα φύσηξε ο άνεμος, παιδιά να ουρλιάζουν έχοντας χάσει τους γονείς τους, ανθρώπους απέναντι στα ερείπια μιας ολόκληρης ζωής, ορισμένοι έχουν ακόμη, το θράσος να βάλουν το μίσος πάνω από τον ανθρώπινο πόνο.

Μένω σε μία πόλη που έχει δοκιμαστεί το 1978, όταν κουνηθήκαμε με 6,5 ρίχτερ και όπως είναι γνωστό διαλύθηκαν εξίσου κτίρια στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Ο σεισμός αυτός χαρακτηρίστηκε ως καταστροφικός.  Επίσης προκάλεσε συνολικά 49 θανάτους ανθρώπων, εκ των οποίων οι περισσότεροι (37) ήταν ένοικοι οκταόροφης πολυκατοικίας που κατέρρευσε στην πλατεία Ιπποδρομίου. Τραυματίστηκαν 220 άνθρωποι, ενώ χιλιάδες έμειναν άστεγοι σε όλο τον νομό Θεσσαλονίκης.

Είμαστε ένας λαός που ξεχνάει, έχουμε βιώσει χιλιάδες τραγωδίες και η καρδιά μας έχει χτυπήσει στον ανθρώπινο πόνο, στην οδύνη και στην φρίκη πολλές φορές. Θυμίζω την πιο πρόσφατη τραγωδία στο “Μάτι” που κλάψαμε 104 ανθρώπους, ανάμεσα στις χώρες που έστειλαν ανθρωπιστική βοήθεια ήταν και η Τουρκία.

Και αυτό είναι το λογικό, όταν ο δίπλα σου πονάει, προσπαθεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες και τα χαλάσματα, να σταθεί στα πόδια του με ένα τίποτα που του έχει απομείνει εσύ τον βοηθάς και τον βοηθάς με ό,τι έχεις. Δίνοντας του μία δεύτερη κουβέρτα που σου περισσεύει, παρέχοντας του ιατρική βοήθεια, συνεισφέροντας σαν κράτος στον απεγκλωβισμό των θυμάτων; Βρίσκεις τρόπους για να του σταθείς και δεν το κάνεις για δημόσιες σχέσεις, το κάνεις γιατί είσαι άνθρωπος.

Σε τέτοιες λοιπόν στιγμές που κάθε πέντε λεπτά,  σου έρχεται μία ειδοποίηση στο κινητό με ειδήσεις για μικρά παιδιά τα οποία δεν τα κατάφεραν, σε τέτοιες στιγμές που έρχεσαι πια σε άμεση επαφή με την απόλυτη φρίκη και βλέπεις έναν αδιανόητο βαθύ πόνο, μία μάνα που μόλις έχασε το παιδί της και χιλιάδες εθελοντές να προσπαθούν να σώσουν ζωές κάτω από πλάκες, εσύ που έχεις μέσα σου τόσο μίσος και που εύχεσαι σε έναν ολόκληρο λαό να ψοφήσει, καλά θα κάνεις να το βουλώνεις και αν έχεις πια τόση ανάγκη να μεταδώσεις την απελπισία σου προς την διασπορά του μίσους θα σου έλεγα να μπεις στην θέση όλων αυτών των ανθρώπων.

Για μερικά δευτερόλεπτα βάλε τον εαυτό σου απέναντι στα συντρίμμια της ζωής σου, έχοντας χάσει τους αγαπημένους σου και ζώντας με την αγωνία του τι θα συμβεί αύριο που δεν έχεις ένα σπίτι να μείνεις. Βάλε τον εαυτό σου ως επιζών ενός τέτοιου φονικού σεισμού, με την σκόνη από τα μπάζα σε όλο σου το σώμα, πληγές παντού, τριγύρω αίμα και πανικός και πες μου αν ακόμη σου βγαίνει αυτό το μίσος που απλώνεις πίσω από τo πληκτρολόγιο.

Σήμερα παρακολουθούμε παγωμένοι τις εξελίξεις στις γειτονικές χώρες, όπως πριν έναν χρόνο που μείναμε άφωνοι με τον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας. Τότε, όλοι σπεύσαμε να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες, σήμερα όμως μερικοί από εμάς έβαλαν και πάλι το χρώμα, την θρησκεία και την ιστορία πάνω από την ανθρωπιά. Σήμερα ήταν Τούρκοι και Σύριοι κι εσύ αρνήθηκες να βοηθήσεις αύριο μπορεί να είσαι εσύ με την οικογένεια σου κι εκείνοι να σου γυρίσουν την πλάτη ενώ πραγματικά θα τους έχεις ανάγκη για να επιβιώσεις.

Η φύση δεν τιμωρεί, ο θεός δεν εκδικείται και πως γίνεται η οποιαδήποτε θρησκεία να έχει ως σύμβολο την εκδίκηση και την παραδειγματική τιμωρία; Και πως γίνεται ορισμένοι να πατάνε σε αυτά και να εύχονται δημόσια τον θάνατο για χιλιάδες οικογένειες; Και πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να μεγαλώνουν παιδιά;

Εσύ που γράφεις πως είσαι ευτυχισμένη και δεν λυπάσαι καθόλου ενώ εύχεσαι σε έναν ολόκληρο λαό να πονάει κοιμάσαι ήσυχη τα βράδια ενώ γνωρίζεις πως σκοτώνονται χιλιάδες αφήνοντας την τελευταία τους πνοή κάτω από τα μπάζα;

Είναι αδιανόητο πως χρειάζεται να σχολιάσω αυτά τα πράγματα σε εποχές που επικρατεί η απόλυτη αβεβαιότητα και είναι ακόμη πιο τραγικό που υπάρχουν τέτοιοι τύποι και εκδηλώνονται παντού σε τέτοιες φάσεις που ένας ολόκληρος πλανήτης θρηνεί. Aπ΄ότι φαίνεται όμως σε κάθε ανθρωπιστική κρίση θα πρέπει να ξαναγράφουμε τα ίδια.

Dayanışma, تكافل, και αλληλεγγύη σημαίνει το ίδιο πράγμα. Και απέναντι στον ανθρώπινο πόνο οι διαφωνίες ανάμεσα στις χώρες και στους λαούς οφείλουν να μένουν στην άκρη.

Το μόνο θετικό ανάμεσα στα τόσα θλιβερά tweet είναι ότι η κινητοποίηση των ανθρώπων που συνεισφέρουν με ανθρωπιστική βοήθεια είναι ήδη μεγάλη.