Ναι, ο απολογισμός της επίθεσης στον Γιάννη Μπουτάρη είναι θετικός.

Η άσκηση βίας είναι μια πράξη άλογη και στρεβλωτική για το δημοκρατικό ιδεώδες. Είναι μια πράξη που δεν μπορεί κανείς να δικαιολογήσει και μόνο περισσότερο κακό μπορεί να γεννήσει.

Η επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης ήταν μια πράξη άστοχη, που θα μπορούσε να έχει δυστυχώς και χειρότερη έκβαση. Ευτυχώς, τέλος καλό όλα καλά με την υγεία όχι του δημάρχου αλλά ενός ανθρώπου, όπως όλοι μας. Συμπεριλαμβανομένων και των θυτών.

Ναι , ο Γιάννης Μπουτάρης έχει κάνει λάθη. Έχει πει πράγματα που θίγουν και εκνευρίζουν κόσμο. Σε πολλά από αυτά, με βρίσκει αρνητικό. Σε πολλά άλλα όμως, με βρίσκει σύμφωνο.

Έτσι είναι η δημοκρατία. Είναι μια ζυγαριά στην οποία σταθμίζεις τα θέλω σου και τα όρια σου.

Θα ήμουν υπέρ οποιασδήποτε διαδήλωσης και διαμαρτυρίας κατά του Γιάννη Μπουτάρη όπως είμαι υπέρ όλων των δημοκρατικά διεξαχθεισών εκδηλώσεων τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Ένα πολιτικό πρόσωπο πρέπει να τιμωρείται με την ψήφο και τον πολιτικό παραγκωνισμό.

Κανείς όμως δεν αξίζει να γίνεται αποδέκτης οποιασδήποτε μορφής βίας.

Το άρθρο αυτό δεν είναι άλλο ένα πασιφιστικό μανιφέστο. Εντός των τειχών της δημοκρατίας, ο άνθρωπος πλάθει με τρόπο δίκαιο και αξιοκρατικό τους κανόνες που θέλει να διέπουν την κοινωνία του. Και μόνο αυτοί οι κανόνες και όσοι/όσα επιτελούν το έργο τους πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να πράττουν οριζόντια και erga omnes στο όνομα των.

Σε μια ευνομούμενη κοινωνία, οι θεσμοί είναι αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με τον βαρυσήμαντο αυτό ρόλο.

Σίγουρα αυτή η υποδειγματική κοινωνία δεν είναι η Ελλάδα.

Σίγουρα όμως καμιά κοινωνία δεν αξίζει να βασανίζεται από βίαιες αντιπαραθέσεις.

Εκτός βέβαια από την περίπτωση της ακροτελεύτιας διάταξης του Συντάγματος, περί υπεράσπιση του πολιτεύματος από το λαό.( “Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία”.)

Η διάκριση των εξουσιών και η πίστη στα κρατικά όργανα ξεθωριάζουν. Το κουφάρι της νομοθεσίας ταλαντεύεται δεξιά και αριστερά ανάλογα με τις πεποιθήσεις των δυνατότερων.

Το συμβάν αυτό πέρασε και δεν μπορούμε δυστυχώς να το αλλάξουμε. Αφήνει όμως ένα σπινθηροβόλο απότοκο και ένα γερό συνάμα χαστούκι υπενθύμισης.

Ξεχάσαμε να διεκδικούμε το μερίδιο μας στη δημοκρατία.

Παραμελήσαμε˙

Την προσπάθεια να την ενισχύσουμε και να τη διαφυλάξουμε από όλα αυτά που τη φαλκιδεύουν και την ευτελίζουν.

Τη συσπείρωση που χρειαζόμαστε ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές και ξεχάσαμε να την αναζητάμε.

Την ολοκληρωτική στήριξη των πολιτικών κομμάτων, πολιτικών και ανθρώπων του πνεύματος στο πρόσωπο ενός συμπολίτη που δέχτηκε επίθεση και φανερώνει ότι ως κοινωνία στο μεγαλύτερο της κομμάτι μπορούν να βρεθούν κοινοί πυλώνες συμπόρευσης. Ναι ενός συμπολίτη, όχι του Γιάννη του Μπουτάρη.

Και αν συνέβαινε το ίδιο σε έναν χρυσαυγίτη πάλι θα έλεγα ότι οφείλουμε να προασπίσουμε τους θεσμούς. Δεν θα ήθελα ποτέ να δω έναν ματωμένο χρυσαυγίτη. Θα ήθελα η δικαστική εξουσία να μπορεί να κάνει ανενόχλητη το υπερ-πολύτιμό της έργο και η Ελληνική αστυνομία να δρα άμεμπτα και δίκαια.

Αν θέλουμε να αποκαλούμαστε ανθρώπινα όντα θα πρέπει να μένουμε πιστοί σε κανόνες και νόμους παρόλο που αυτοί διαρκώς κλονίζονται, μας απογοητεύουν και δοκιμάζουν την εμπιστοσύνη μας.

Τίποτε δεν είναι τέλειο και τίποτε δεν είναι αψεγάδιαστο.

Η δημοκρατία δεν είναι πανάκεια αλλά είναι η καλύτερη θεραπεία που έχουμε.

Αλλιώς μπορούμε να πάμε να ζήσουμε στη ζούγκλα και να κυνηγάμε την τροφή μας.

Η απλούστερα, να συμμετέχουμε γιατί με τη τριβή και τη συμμετοχή μπορούμε να αλλάξουμε πολλά περισσότερα από όσα φανταζόμαστε.

Για το λόγο αυτό, πέφτει σε μας το φορτίο να κουβαλήσουμε την κοινωνία και να ψάξουμε λύσεις σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα που την ταλανίζουν. Και η ιστορία θα μας κρίνει καλύτερα από όλους. Κληρονόμους και κληροδόχους.

Η χρυσή αυγή δεν πρέπει να τεθεί εκτός νόμου. Η χρυσή αυγή δεν μπορεί να βαφτιστεί ως παραστρατιωτική οργάνωση και να της απαγορευθεί η είσοδος στη Βουλή των Ελλήνων.

Γιατί έτσι θα είναι σα να απαγορεύουμε την είσοδο σε μισό εκατομμύριο συνανθρώπους μας. Γιατί έτσι θα επιτρέψουμε την ενδυνάμωσή της. Γιατί το απαγορευμένο ιντριγκάρει. Το περιθώριο πουλάει.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε κατάματα τα προβλήματά μας και να προσπαθήσουμε με αγώνες δίκαιους, με λόγια μακριά από γκεμπελικές πρακτικές και σεβόμενοι τη δημοκρατία έτσι ώστε να πείσουμε το μισό αυτό εκατομμύριο να έρθει μαζί μας. Να δει καθαρά και να αποφασίσει μόνο του εάν τελικά έχουμε δίκιο η όχι. Γιατί αν δεν καταφέρουμε ως κοινωνία να καταδείξουμε τα μελανά μας σημεία τότε έχουμε λαθέψει οικτρά και η αποτυχία είναι ολότελα δική μας. Δεν είναι επιτυχία δική τους αλλά αποτυχία δική μας να ενωθούμε, να βάλουμε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν και να θέσουμε προτεραιότητες, οι οποίες -ανεξαρτήτως πεποιθήσεων- θα οδηγήσουν τον κόσμο αυτό ένα βήμα μπροστά. Κι αν αποτύχουμε, τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει.

Πάντα με σεβασμό και ήθος.