Νάντη, το νέο, δημιουργικό «Hub» της Γαλλίας

Λέξεις-εικόνες: Ηρακλής Γεωργιάδης

Η παράδοση και η ιστορία έναντι του μοντέρνου και της απέραντης δημιουργικότητας. Ευγενικοί, προσγειωμένοι άνθρωποι και ανάπτυξη παντού, χαρακτηρίζουν μια πανέμορφη, φρέσκια πόλη της Γαλλίας, και όχι δεν μιλάμε για το Παρίσι! Το κέντρο της ανάπτυξης πλέον βρίσκεται στην Νάντη. Μια πόλη 250.000 κατοίκων, 50χλμ μακριά από τον Ατλαντικό Ωκεανό, την οποία θα ζήλευαν όχι μόνο οι δικοί μας δήμαρχοι, άλλα και όλη η Ευρώπη. Παράδειγμα προς μίμηση, αφού στο τιμόνι της βρίσκετε η νέα εκλέγουσα δήμαρχος, 35 χρόνων παρακαλώ, Johanna Rolland. Φρέσκα μυαλά λοιπόν διαχειρίζονται ένα πλήθος νέων δραστηριοτήτων και ιδεών, εμφανή σε κάθε γωνία της πόλης, που διακρίνεται από τη χαλαρότητα και την ηρεμία του κόσμου της, που δεν την φτάνουμε εμείς οι Θεσσαλονικείς και ας λέμε.

Το ερώτημα που τίθεται όμως, είναι πώς μια πόλη φτάνει έως εδώ;

Το κύριο χαρακτηριστικό της Νάντης, πέρα από το ότι είναι η γενέτειρα του Ιουλίου Βερν, είναι ότι πρόκειται για ένα νησί το οποίο είναι αποτέλεσμα συνένωσης μικρότερων νησίδων στον ποταμό Loire, ο οποίος διασχίζει την πόλη.  Το Île de Nantes (νησί της Νάντης), με 4.9χλμ μήκος και 1χλμ. φάρδος,  ενώνεται με 13 γέφυρες με τη στεριά και την υπόλοιπη πόλη και χρησιμοποιείτο κατά το παρελθόν ως εμπορικός σταθμός και στη συνέχεια ως βιομηχανική περιοχή. Πλέον αποτελεί ένα κέντρο όπου κατασκευαστικές εταιρίες, δημιουργικές οργανώσεις, κυβερνητικές και μη, μαζί με τον δήμο και την στήριξη της Ευρώπης, ξεκίνησαν πριν λίγα χρόνια να μεταφέρουν σε αυτό τα πολιτιστικά δρώμενα και να υλοποιούν αναπτυξιακά σχέδια στο μέγιστο, μετατρέποντάς το σε κυρίαρχη οικονομική δύναμη, ειδικά στους τομείς των δημιουργικών βιομηχανιών (creative industries). Το τουριστικό κομμάτι ασφαλώς δεν λείπει και στρέφεται σε έναν 12μετρο (!), τεχνητό ελέφαντα,  που περπατά κάθε μέρα επί 45 λεπτά στο κέντρο του νησιού, πετώντας νερό στους περαστικούς και καταλήγοντας σε ένα 25μετρο σε ύψος καρουσέλ θαλάσσιων τεράτων που μοιάζει βγαλμένο από κάποια ιστορία του Βερν.

Πέρα από το κάστρο, τον βοτανικό κήπο και τα πέτρινα στενάκια της κλασσικής πόλης από την μία μεριά της πόλης, το νησί από την άλλη στολίζουν το νέο δικαστικό μέγαρο, σχολές και πανεπιστήμια όπως της Αρχιτεκτονικής, Καλών Τεχνών, Γραφιστικής και Design μαζί με τα παλιά μεταλλικά κτίρια, απομεινάρια της βιομηχανικής και της ναυπηγικής δραστηριότητας,  που μετατρέπονται σε ανοικτούς κήπους, εκθεσιακά κέντρα, μουσεία σύγχρονης τέχνης, καφέ και εστιατόρια και πάρα πολλά άλλα που φωτίζουν κυριολεκτικά την πόλη μέρα-νύχτα.

Επιπλέον, για όποιον έχει σιχαθεί πραγματικά το κυκλοφοριακό χάος της Θεσσαλονίκης, η Νάντη θα αποτελεί έναν πραγματικό παράδεισο. Τρένα, τραμ, ειδικές (και μόνο) λεωφορειακές γραμμές, ενοικιαζόμενα ποδήλατα και θαλάσσια ταξί, κυκλικές πορείες και σαμαράκια παντού δημιουργούν μια άρτια κυκλοφοριακή δομή και συμπεριφορά, εξευγενίζοντας τα ατίθασα οδικά πνεύματα.

Είναι εμφανές, ότι άνθρωποι από όλη τη Γαλλία μετακομίζουν στο δημιουργικό αυτό κέντρο, όπου νέα οικοδομικά αρχιτεκτονήματα στεγάζουν δικηγορικά γραφεία, ενεργειακά αυτόνομες κατοικίες και διαμερίσματα, πρότυπα δημοτικά σχολεία και άλλη κοινωνική χώροι που είναι αυτά που ζωντανεύουν το νησί με κόσμο, σε μια πολυκουλτούρα, μετατρέποντάς το σε κάτι που απλά θέλεις να γευτείς από κοντά, να συμμετάσχεις και να ζήσεις για λίγο…

Άρα είναι όλα τέλεια στην Νάντη; Σαφώς και όχι. Άλλα ο κόσμος θα ακούσει και θα δεχτεί μια εποικοδομητική κριτική και θα προσπαθήσει, και αυτό φαίνεται, πάντα για το καλύτερο, με το bonjour (καλησπέρα) και το pardon (συγγνώμη) να είναι ένα  στοιχείο που είναι τόσο φυσιολογικό που σχεδόν φοβίζει εμάς τους αγρίους και την αγγλική γλώσσα να μην σνομπάρεται όπως λένε οι μύθοι.

Ένας μικρός παράδεισος τελικά;  Ίσως! Επιστρέφοντας μετά από δύο εβδομάδες κοινωνικών και πολιτιστικών εκπλήξεων, τα ερωτήματα μου πολλά, όπως και οι προβληματισμοί μου:

«Τι να «πάρουμε» και να υιοθετήσουμε άραγε από την Νάντη και από τον κόσμο της;»