H Νέα Παραλία και η σχέση μου μαζί της

 μνήμη Άρτεμης

Η θέση μου είναι σε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στην Α΄ Κοινότητα και στους Φίλους της Νέας Παραλίας. Έγινα μέλος εξαρχής χωρίς να συζητήσω ιδιωτικά ή δημόσια την προσωπική μου άποψη για τα πράγματα που δεν μου άρεσαν ή θα ήθελα καλύτερα. Γιατί δεν θα κάνουμε κάθε δημόσιο έργο στην Ελλάδα φούρνο του Χότζα! Για να μη φέρνω σε δύσκολη θέση τους φίλους δεν ασχολούμαι ενεργά, αλλά διακινώ συστηματικά τα Δελτία Τύπου και συμμετέχω σε εκδηλώσεις στον βαθμό που μου επιτρέπει η ανελέητη καθημερινότητα.

Τα δημόσια έργα είναι μία δύσκολη υπόθεση. Στην Ελλάδα είναι ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θυμάμαι να υπάρχει ούτε ένα δημόσιο έργο για το οποίο συνολικά να είμαστε ως Θεσσαλονικείς ευχαριστημένοι. Όλοι έχουν άποψη γιατί όλοι νομίζουν ότι πρέπει να έχουν.

Τα δημόσια έργα όμως κρίνονται ΚΑΙ από τη χρήση που τους επιφυλάσσουν αυτοί για τους οποίους προορίζονται. Εν προκειμένω, τη Νέα Παραλία εκτός από τους… ακατάλληλους γαμπρούς (ξέρετε, αυτούς που βολτάρουν λόγω καρδιάς) την χρησιμοποιούν φανατικά παιδιά, ποδηλάτες (με πολλούς κινδύνους για τους ίδιους και τους πεζούς, καθώς ο ποδηλατόδρομος δεν είναι καλά σχεδιασμένος), πεζοπόροι, μαμάδες με καρότσια, ζευγάρια που φωτογραφίζονται στις καθιερωμένες πλέον ομπρέλες (τοπόσημο της Θεσσαλονίκης, από τα λίγα ωραία γλυπτά της), και πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν ή δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο… Τον καλό καιρό και σε αργίες στην παραλία γίνεται συνωστισμός. Οι Θεσσαλονικείς, οι τουρίστες και οι επισκέπτες έχουν δικαιώσει το έργο. Προσωπικά, θα ήθελα περισσότερα πικ νικ στα χόρτα και περισσότερες δραστηριότητες πάνω στο χώμα. Εμείς φυτέψαμε δεντράκι για την Άρτεμη…

Προσωπικά, βίωσα με τον καλύτερο τρόπο τη Νέα Παραλία μέσω των δέκα περιπάτων που προσέφεραν τα μέλη των Φίλων της στα προσφυγόπουλα από τα Διαβατά, το καλοκαίρι του 2016. Τα παιδιά αλλά και οι γονείς τους χαίρονταν τη βόλτα, βρέχονταν στα συντριβάνια, έφθαναν –εάν μας έφτανε ο χρόνος– στην παιδική χαρά πανευτυχείς.

Η Νέα Παραλία είναι ένα δημόσιο σημαντικό έργο και σηκώνει ίσως βελτιώσεις. Αυτό που δεν σηκώνει είναι τραπεζοκαθίσματα, που οι αδηφάγοι ιδιοκτήτες τους θα απλώσουν μέχρι ή και μέσα (!) στη θάλασσα, καθώς δεν υπάρχει η κουλτούρα σεβασμού του δημόσιου χώρου αφενός και ο μηχανισμός αστυνόμευσης αφετέρου.

Αυτό όμως που κυρίως δεν σηκώνει η Νέα Παραλία είναι η απαξίωση. Καλό το εύρημα: «δεν μπορεί γύρω να είναι Παρασκευή και στη Νέα Παραλία Σάββατο», αλλά εμείς αυτό ακριβώς θέλουμε. Να είναι γύρω Παρασκευή και στη μέση Σάββατο. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε διάφορους θύλακες στην Ελλάδα να έχουν άλλη μέρα από την υπόλοιπη χώρα. Λ.χ. το αεροδρόμιο Αθηνών, το μετρό, το δημαρχιακό μέγαρο κ.λπ. Είναι καθαροί χώροι, συντηρημένοι, φροντισμένοι. Και θαρρείς πως η φροντίδα επιβάλλει στους επισκέπτες και ανάλογη συμπεριφορά.

Στην Αμερική βρίσκουμε τους φοβερούς και τρομερούς rangers που είναι κάτι μεταξύ αστυνομικού, αφοσιωμένου οικολόγου και φύλακα άγγελου πάρκων, δασικών εκτάσεων, κ.ο.κ. Κάτι τέτοιο θα ήθελα να γίνει και για τη Νέα Παραλία. Η αλήθεια είναι πως η γραφειοκρατία του δημοσίου είναι άπαιχτη: διαγωνισμοί, χρονοβόρες διαδικασίες και καθυστερήσεις επί καθυστερήσεων. Οι δομές τόσο του Καλλικράτη όσο και του Κλεισθένη είναι εκεί για να μη γίνεται ποτέ τίποτε.

Να γιατί χρειάζεται να φτιάξουμε μικρές ευέλικτες δομές εξειδικευμένες σε διάφορους χώρους για να αλλάζουμε λάμπες, να ποτίζουμε, να συντηρούμε… Κοντολογίς, να αρχίσουμε με το έργο αυτό που τόσο αγάπησε η πόλη να διδάσκουμε στους κατοίκους της την κουλτούρα της συντήρησης.

*Η Eλένη Χοντολίδου είναι Κοινοτική Σύμβουλος και Μέλος Φίλων Νέας Παραλίας. Το κείμενο είναι η παρέμβαση της στην εκδήλωση που έγινε στο ΤΕΕ.