Νέες ελπίδες για παλιά βάσανα

Για μια σειρά λόγους πιστεύω ότι το πιο σημαντικό πράγμα που έγινε τελευταία στην πόλη είναι το γεύμα της Σβώλου. Μια ιστορία που ξεκίνησαν με το πείσμα τους οι κάτοικοι και οι επιχειρηματίες ενός δρόμου στο κέντρο και εξελίχθηκε σε μια μαζική διεκδίκηση ενός καλύτερου δημόσιου χώρου. Από κοντά και οι πρωτοβουλίες των φίλων της νέας Παραλίας, να κρατήσουν ζωντανό και αξιοποιήσιμο το μεγαλύτερο θησαυρό αυτής της πόλης. Δυο παραδείγματα που φέτος μου έδωσαν κουράγιο και μου αναπτέρωσαν το ηθικό.

Έξι χρόνια πριν ξεκίνησα μια ιστορία που λέγεται Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς. Ένα πείραμα αυτοοργάνωσης που σχεδίασε και εκτέλεσε 46 συνολικά δράσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό με στόχο πάντα τη βελτίωση της καθημερινότητας της πόλης και την εμπλοκή των κατοίκων της στη χρήση του δημόσιου χώρου.

Πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι παρακολούθησαν συνολικά όσα κάναμε στα χρόνια που πέρασαν. Φτιάχτηκε μια dream team 15 ανθρώπων, σπουδαίων μυαλών που δούλεψαν για ένα κοινό σκοπό. Από τα παιδιά αυτά έχουν μείνει στην πόλη οι πέντε. Οι υπόλοιποι βρήκαν δουλειές στο εξωτερικό και την Αθήνα και αναχώρησαν στα χρόνια. Η πόλη δεν κατάφερε να τους κρατήσει. Επίσης από τις δημόσιες παρεμβάσεις μας, οι περισσότερες μόνιμες κατασκευές έχουν ήδη καταστραφεί. Από αμέλεια της πολιτείας ή των κατοίκων στις περιοχές των οποίων έγιναν. Έξι χρόνια μετά με χαρακτηρίζει μια κόπωση μεγάλη. Και μια απογοήτευση. Και ένα ερώτημα με βασανίζει. Αξίζει τον κόπο;

Το ερώτημα ήταν πιο έντονο πριν το Δείπνο της Σβώλου. Όμως το θαύμα αυτής της γειτονιάς με έκανε να αναθαρρήσω. Όπως και τα δεκάδες νέα παιδιά που επιχειρούν, οργανώνουν Φεστιβάλ, παραστάσεις, συναυλίες, παζάρια σε όλη την πόλη. Όλο το χρόνο. Και ο κόσμος τα αγκαλιάζει. Πηγαίνουν καλά. Γίνονται η νέα δύναμη της πόλης.

Την ίδια στιγμή που ξεφουσκώνει η αρχική δυναμική της δημαρχίας Μπουτάρη, δυστυχώς μια δυναμική στην οποία όλοι πιστέψαμε και προσωπικά υποστήριξα, την ίδια στιγμή λοιπόν που η απογοήτευση για τα κοινά διαδέχεται την αισιοδοξία, το ιδιωτικό γίνεται το νέο δημόσιο, οι άνθρωποι γίνονται οι πρεσβευτές της νέας ελπίδας που θα μπορούσε να αλλάξει την καθημερινότητα της πόλης, που μοιάζει αβάσταχτη.

Μακάρι.