Νεραντζιές και χρυσάνθεμα από μια άλλη εποχή

Aς μου επιτρέψετε, μέρες που είναι, να μην γράψω, αλλά να αντιγράψω ένα κείμενο. Είναι, βλέπετε, οι μέρες αυτές που νοσταλγώ άλλες εποχές, άλλους ανθρώπους, άλλα κείμενα. Κείμενα που διατηρούν ακόμη μια ξεχωριστή, γλυκιά γεύση. Τη γεύση μιας ζωής που μπορεί να μην ήταν ανέμελη, όμως δεν είχε ίχνος της σημερινής μιζέριας. Σας χαρίζω, λοιπόν, ένα από τα τελευταία, πασχαλιάτικα κείμενα, μιας μεγάλης κυρίας της ελληνικής δημοσιογραφίας: της Φωφώς Βασιλακάκη!

“Τι γλυκόπικρα να γράψω σήμερα, που όλοι πήραμε τα βουνά και τις θάλασσες. Προτιμώ να σας γράψω πώς πέρασα το εορταστικό τριήμερο. Ανάμεσα στις νεραντζιές, τις πορτοκαλιές, τα χρυσάνθεμα, στο Ψυχικό, προβάλλει ένα σπίτι σκεπασμένο με αναρριχώμενο κισσό και γλαδιόλες. Είναι το σπίτι της Μαριλένας Γκέρτσου, που μας κάλεσε, που ζει εκεί με τα τέσσερα παιδιά της, τα δύο αγόρια της, τον Κωνσταντίνο και το Θόδωρο και τα δυο μικρά κορίτσια της.

Ο Κωνσταντίνος είναι ήδη παντρεμένος με την Καρολίνα, του Κάρλο και της Μαρίας, μια από τις γνωστές οικογένειες της Ιταλίας. Προσκαλεσμένοι στο σπίτι και οι Ιταλοί συγγενείς, που ήρθαν να κάνουν Ανάσταση στην Ελλάδα λόγω Πάσχα. Ο Κωσταντίνος και ο Θόδωρος είναι λεπτοί, πανύψηλοι, αρρενωποί, ο πρώτος σαν αρχαίος κούρος και ο δεύτερος, ο Θόδωρος, σαν πορτρέτο της ιταλικής Αναγέννησης.

Στο σπίτι ζει η μεγάλη κυρία της οικογένειας, η κυρία Λιλίκα Παπανικολάου, διάσημη και στο εξωτερικό, η οποία είναι ζωγράφος και γλύπτρια και της οποίας η ζωγραφική έγινε διάσημη όταν ζωγράφισε το διάστημα.

Ηταν πολύ όμορφη η βραδιά στο Ψυχικό. Εγώ κάθησα κοντά στην κ. Παπανικολάου αντί να πάω στην Ανάσταση, γιατί ήθελα να μάθω όλα αυτά που έγιναν στο εξωτερικό, και για τα έργα της, τα οποία φιλοξενούνται σε όλες τις μεγάλες αίθουσες εκεί. Η Λιλίκα Παπανικολάου έχει τιμηθεί με το παράσημο Γκαγκάριν στη Μόσχα και στο Παρίσι μεγάλες σχολές καλών τεχνών φιλοξενούν τα έργα της.

Έχουμε ανοίξει την τηλεόραση, ακούμε τους ψαλμούς και η κατάνυξη αυτών των ημερών περνάει μέσα από το δέρμα μας.

Την ημέρα του Πάσχα, ξεκινάμε, μια φίλη μου κι εγώ για το Πόρτο Ράφτη, όπου μας περιμένουν άλλοι φίλοι. Το σπίτι που βρίσκουμε έχει ένα μεγάλο κήπο, πυκνό από δέντρα και τα κτίσματα που έχει γύρω γύρω, επειδή είναι κτισμένο με φαντασία αρχιτεκτονική, έχεις την εντύπωση πως γεννιούνται μέσα από το χώμα και το γκαζόν που χρυσίζει πού και πού.

Το σπίτι έχει κι ένα άλλο εκπληκτικό στοιχείο. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι αρχιτέκτονες. Ο κήπος μπαίνει μέσα από τα μεγάλα παράθυρα και έχει αυτή την ομορφιά της φύσης μέσα στη ζεστασιά του εσωτερικού χώρου.

Το κατσικάκι, που ψήθηκε στη σούβλα εκεί μπροστά μας, είχε την πιο νόστιμη γεύση που έχω δοκιμάσει ποτέ…”.