Νίκος Ναουμίδης του Κλεάνθη και της Αθηνάς

Άοκνος εργάτης της τέχνης του θεάτρου και δάσκαλος, υπηρέτης της ποίησης, της φιλοσοφίας καθαρός – συμπαγής  χαρακτήρας, περήφανος ιδεολόγος και στοχαστής. Ο Νίκος που αγαπήσαμε φίλος, σύμβουλος κι αδελφός.

Ξεκινήσαμε μαζί και δεν χαθήκαμε ούτε μια μέρα από τότε, στους « δύσκολους» καιρούς. Φοιτητές κι οι δυο σε διαφορετικές δραματικές σχολές (Χατζώκου εκείνος, του κρατικού Ωδείου εγώ) μπήκαμε στο χώρο της «Τέχνης», Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρία τότε, στο «θεατρικό εργαστήρι» με το έργο του Μπρεχτ «Ο άντρας είναι άντρας» («Μann ist Μann»). Το έργο είχε μεγάλη επιτυχία, ο Γεωργουσόπουλος το εκθείασε, και πιάσαμε το θέατρο «Αμαλία» όπου και ιδρύσαμε, η μεγάλη παρέα μας, το Θεατρικό Εργαστήρι. Με το ίδιο έργο ξεκινήσαμε αλλά με διαφορετικά σκηνικά, ακολούθησε η «Φαύστα» του Μποστ σε σκηνοθεσία Εμιρζά, μουσική Κηλαϊδόνη, οι «Ιππείς» του Αριστοφάνη, ο μπίτερμαν και οι εμπρηστές, ο «Κυριακάτικος περίπατος», όλα στο «Αμαλία». Ο Νίκος είχε αφιερώσει τη ζωή του όλη, σ’ έναν και μόνο σκοπό από τότε μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής του… στο Θέατρο.

Παράλληλα, εν μέσω χούντας εννοείται, δημιουργήθηκε και η κινηματογραφική λέσχη του εργαστηριού. Μετακόμιση στο Θέατρο Άνετον. Είχε αρχίσει η μηχανή να δουλεύει στο φουλ με μεγάλες δυσκολίες και χουντικές τρικλοποδιές: «Ο θάνατος του Μαρά» του Πίτερ Βαις, η «Απεργία» του Σκούρτη, οι «Προσκυνημένοι» του Ευθυμιάδη, μουσική Χάλαρη,  το «Ψωμάδικο» του Μπρεχτ – σκηνοθέτης ο Θόδωρος Τερζόπουλος, ο Κύκλωπας, «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης»- σκηνοθεσία Ρεμούνδος, το οικολογικό «Νερό για πέταμα», τα «Γούστα του κυρίου Σλόαν» το «Ράντζο το δικο μ’» του άλλου λατρευτού μας Σάκη Σουντουλίδη. Και… και … και…

Ο Νίκος έπαιξε σε όλα, βοηθούσε σ’όλες τις δουλειές, καθάριζε, έραβε, ζωγράφιζε, επικοινωνούσε μ’όλο τον καλλιτεχνικό τότε κόσμο… ενημερωνόταν, ταξίδευε συχνά στην Αθήνα… οργάνωνε τις περιοδείες, υπερδραστήριος με ευθύβολη κρίση, ακούραστος… στο φουλ στη μεταπολίτευση, σ όλους τους πολιτικούς αγώνες  πάντα μπροστά.

Σκηνοθέτησε μετά για τη ελληνική τηλεόραση δυο σειρές ντοκιμαντέρ το Ασανσέρ και τον Καβάφη, με μεγάλη επιτυχία, και συγχρόνως δούλευε και στο De Facto. Kατόπιν με βοηθούσε στο Βanal, ήμασταν πάντα μαζί. Κάναμε διάφορα θεατρικά κι εκεί… Μετά στο κρατικό ΚΒΘΕ, δημιούργησε και σκηνοθέτησε τα κυριακάτικα λογοτεχνικά πρωινά, με μεγάλη επιτυχία… Στη δικιά μου παράσταση «Ασκητική» 5 χρονιά πριν ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης μέσα στο κελί του, ο άλλος γίγαντας Νίκος.

Συγχρόνως άρχιζε ένα μεγάλο συγγραφικό έργο, που νομίζω αν τέλειωνε, κι αν δημοσιευόταν θα ήταν το « Έργο της ζωής» του. Ήταν μια τεράστια έρευνα για τα μαύρα χρονιά της χούντας, σε σχέση με τον τωρινό πολιτικό, δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό κόσμο, με ντοκουμέντα και διηγήσεις, συνεντεύξεις και αποκαλύψεις… έτρεχε από δω κι από κει να μαζέψει υλικό, να παραβιάσει  ερμητικά κλειστές «θύρες» να αποκαλύψει φριχτές αλήθειες. Και παράλληλα εξιστορούσε τη ιστορία του «θεατρικού εργαστηριού» που τόσοι ζήλεψαν, οικειοποιηθήκαν και καπηλεύτηκαν…Την ιστορία με την έξωση του «εργαστηριού» από τον Δήμο Θεσσαλονίκης ( βλέπε Κούβελας)  απ’ το Θέατρο Άνετον, οι δικαστικοί κι άλλοι αγώνες, τη διάλυση του θιάσου… μετά την έξωση… πωπω, τι να πρωτοθυμηθώ!

Το κύκνειο άσμα σου λατρευτέ μας φίλε και το μήνυμα το λάβαμε , λίγο καθυστερημένα  ομολογώ. Ήταν η «βραδιά» στον Καβάφη. Μέσα στο Βυζαντινό Μουσείο, μέσα στη βαριά κατανυχτική ατμόσφαιρα της βυζαντινής τελετουργίας, μόλις ένα μήνα πριν το μεγάλο κι αναπάντεχο  φευγιό σου. Μας «εγκατέλειψες» Νικολάκη βουβούς να κοιταζόμαστε με απορία μέσα στην εκκλησιά και τα μνήματα, σαν να μην γνωριζόμαστε μεταξύ μας φίλε μας, σαν να έλειψε για πάντα η ουσία που μας ένωνε και μας κοινωνούσε, εσύ!