Νίκος Βουλγαρόπουλος, ένας «πρεσβευτής» της αυτόνομης διαβίωσης

Λέξεις: Ελένη Χοντολίδου

Πέθανε χτες ένας σπάνιος άνθρωπος, ο Νίκος Βουλγαρόπουλος, παραπληγικός μετά από ένα ατύχημα στα 19 του. Άφησε για πάντα την κιθάρα του, το ποδήλατό του, τη φωτογραφική του μηχανή και τα σχέδιά του να πάρει τη δουλειά του πατέρα του, όπου χέρια και δη τα δάκτυλα ήταν απαραίτητα.

Με τρόπο που μας άφηνε άφωνους, ο Νίκος κατάφερε να μην είναι ο κλασικός Έλληνας ανάπηρος. Διάβασε, μόχθησε, έμαθε ΗΥ την εποχή που αυτοί ήταν μεγάλοι σχεδόν όσο ένα δωμάτιο, έστησε ραδιοφωνικό σταθμό και άρθρωσε λόγο πρωτοποριακό για την αναπηρία, εκδότης του περιοδικού Αναπηρία Τώρα και πρωταγωνιστής πολλών καινοτομιών στο χώρο της αναπηρίας, έστησε το καλύτερο site για την αναπηρία (disabled.gr) και αφού κατέβηκε στην Αθήνα έκανε τις περίφημες εκθέσεις για την αυτόνομη διαβίωση. Ο Νίκος τα ξεκίνησε όλα αυτά την εποχή που στην Ελλάδα ήμασταν ψηφιακά αναλφάβητοι και οι ανάπηροι ήταν κυριολεκτικά κλεισμένοι στα σπίτια τους.

Εξωστρεφής, εύστροφος, αγνωστικιστικής, πολιτικά πολύ προωθημένος, με τρόπο που δεν χωρούσε σε κανένα κόμμα. Επίμονος, πείσμων, ευαίσθητος με τα μικρά παιδιά, καρτερικός αλλά και αυστηρός με τις φίλες και τους φίλους του όταν χρειαζόταν, χιουμορίστας σε σημείο αμηχανίας για όσους δεν τον ήξεραν, περήφανος, αυθάδης και προκλητικός προς κάθε μορφής εξουσίας. Δεν είχε ψευδαισθήσεις για το ελληνικό κράτος, αλλά ήταν μαχητής με τρόπο που θαρρούσες πως αυτά για τα οποία πάλευε θα γίνουν αύριο. 

Μοναχικός cowboy, ήταν κατά των θετικών διακρίσεων για τους αναπήρους και κατακεραύνωνε όποιους τις υπερασπίζονταν.

Παρ’ ότι δεν τον ένοιαζε καθόλου ο έπαινος του δήμου και των… πολιτικών τιμήθηκε κάμποσες φορές. Συμμετείχε σε συνέδρια, panels,συμβούλευε μεμονωμένους αναπήρους ή/και τους συγγενείς τους για όλες τις λεπτομέρειες που αφορούν σε αναπήρους. Όχι μόνον τους κινητικά ανάπηρους αλλά όλους. 

Ήξερε όλα τα τεχνολογικά μέσα που μπορούν να κάνουν τη ζωή των αναπήρων καλύτερη και μοιραζόταν αυτή τη γνώση με ΟΛΟΥΣ όσοι του απευθύνονταν ενδυναμώνοντας, ενθαρρύνοντας χωρίς να δίνει ψεύτικες υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες. Στο Stock Mandeville της Αγγλίας, όπου και έκανε την αποκατάστασή του τους είχαν πει: «είστε μέχρι το λαιμό στα σκ… και θα πνιγείτε σε λίγο. Εμείς εδώ θα σας μάθουμε να ζείτε με το κεφάλι έξω». 

Στη συνέντευξή του Η Ελλάδα δεν ήθελε ποτέ αναπήρους είναι καυστικός και σκληρός με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μιλώντας για την αναπηρία του ήταν αποκαλυπτικός:

«Έχω δοκιμάσει τα πάντα: έχω δοκιμάσει την τεχνολογία, την υποστήριξη από εκπαιδευμένους νοσηλευτές, τη χρήση εξειδικευμένων τεχνολογικών εφαρμογών αποκατάστασης, τη ρητορική της αναπηρίας, την παρέμβαση στα ΜΜΕ και στους φορείς, τη συμμετοχή σε προγράμματα αποκατάστασης, τη συναναστροφή με τους κορυφαίους επαγγελματίες στην αποκατάσταση και για αυτό με βεβαιότητα μπορώ να ισχυριστώ ορισμένες αλήθειες που αφορούν τη ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας και αυτά που την υπονομεύουν. 

…

Ανασυγκροτείστε τον εαυτό σας. Γίνετε ωραίες και ωραίοι. Χρησιμοποιείτε εύχρηστα, λειτουργικά, εργονομικά και κυρίως κομψά βοηθήματα αποκατάστασης. Τα βοηθήματα αποκατάστασης και τα αναπηρικά καθίσματα να τα μεταχειρίζεστε ως την προέκταση του σώματός σας. Να μην παραλείπετε τη φροντίδα του παράλυτου μέρους του σώματος. Να ντύνεστε με κομψά ρούχα. Να συναναστρέφεστε κομψούς ανθρώπους. Να αποκτήσετε αυτο-εκτίμηση. Να λατρεύετε την εργασία σας. Να γίνετε εργασιομανείς. Να αποκτήσετε αξιόλογα ενδιαφέροντα που να μην συγκρούονται ούτε με την εργασία σας, αλλά ούτε και με την κανονικότητά σας. 

Όλοι εμείς που ζούμε κάτω από συνθήκες αναπηρίας δεν έχουμε παρά μόνο μια επιλογή: να εντυπωσιάσουμε με το παρουσιαστικό μας και με την αρτιότητά μας. Έχουμε και μια δεύτερη επιλογή: να κάνουμε αυτό που κάνουν και τα άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες και να αποτύχουμε. 

Μη χάνετε το κουράγιο σας. Ανασυγκροτηθείτε, μάθετε το παράλυτο μέρος του σώματός σας, μάθετε την αναπηρία σας και οργανώστε την επιβίωσή σας. Κάντε την επιβίωση χόμπι. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να επιβιώσετε. Το ζήτημα είναι να επιβιώνετε με στυλ. Το ζήτημα είναι να επιβιώνετε χωρίς να απωθείτε τους ανθρώπους που συναντάτε. 

Για να το κάνετε χρειάζεται να γίνετε ωραίοι και ωραίες μαζί με την αναπηρία σας και όχι χωρίς αυτή. Όσο και να προσπαθήσετε να κρύψετε την αναπηρία σας, όσο και να προσπαθήσετε να κάνετε πως δεν συμβαίνει τίποτα, κανείς δεν πρόκειται να σας πιστέψει. Η αναπηρία δεν είναι κάτι που κρύβεται. Η αναπηρία κραυγάζει. Μην την αφήσετε ανεξέλεγκτη να κραυγάζει. Ελέγξτε την για να σας διαφημίσει θετικά. 

Και μην ξεχνάτε πως όσο περισσότεροι ωραίοι άνθρωποι με αναπηρίες συγκεντρώνονται τόσο περισσότερο θα απo-ενοχοποιείται αυτή καθεαυτή η αναπηρία. Δεν είσαστε υπεύθυνοι απέναντι μόνο στον εαυτό σας. Είσαστε υπεύθυνοι απέναντι σε όλους τους έλληνες που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας. Ο κάθε ένας από εμάς είναι πρεσβευτής της αναπηρίας. Ζήστε σαν πρεσβευτές».

Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος έγραψε στη σελίδα του στο facebook:

«Ένας γίγαντας που έπαιζε στα πόδια του απ το www.disabled.gr τον κόσμο όλο καθηλωμένος στο αναπηρικό αμαξίδιό του, καθηλωμένος στο Σύμπαν, διδάσκοντας αγάπη, ζωή, υπερηφάνεια, έρωτα, δίκαιο και ελευθερία έφυγε σήμερα αφού πρόλαβε να μας μάθει να ζούμε no matter what. H ζωή των ανάπηρων στην Ελλάδα, φίλε μου, είναι διαφορετική με το περασμά σου και, παρακαλώ, να φωτίζεις τους δρόμους μας όπως μας έμαθες, κάνοντάς μας καλύτερους. Μια γλυκιά θέρμη αισθάνομαι στην καρδιά μου στη μνήμη σου. Σ’ ευχαριστώ.

Ο Νίκος άφησε ανεξίτηλα το χνάρι του στον χώρο της αναπηρίας, στη ζωή της Θεσσαλονίκης. Οι φίλες και οι φίλοι του, του χρωστάνε πολλά. Και θα του οφείλουν για πάντα.